Τι σημαίνει τελικά πως κάποιος είναι intersex;

Πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν γεννηθεί intersex ή αλλιώς «μεσοφυλικά άτομα». Το να είναι κάποιος intersex στην ουσία σημαίνει πως τα χρωμοσώματα, οι ορμόνες ή τα γεννητικά όργανα δεν παραπέμπουν στους κλασικούς ορισμούς θηλυκού ή αρσενικού. Από την άλλη μπορεί ένα άτομο να γεννηθεί με διαφορετική ανατομία από τα προκαθορισμένα φύλα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει κάποιο λειτουργικό θέμα ή χωρίς αυτό να του προκαλεί κάποιο πρόβλημα υγείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, που γεννιούνται παιδιά τα οποία δεν προλαβαίνουν να μάθουν και να κατανοήσουν το σώμα τους, είναι συχνό φαινόμενο να μπαίνουν στη διαδικασία να προκαθοριστούν και να γίνουν «φυσιολογικοί» μέσα από αχρείαστες εγχειρήσεις, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να κατανοηθούν από την κοινωνία.

Οι intersex άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο από πάντα. Απλώς είναι βουβή η ύπαρξή τους, σαν μια ενοχή που δεν πρέπει να τη μαρτυρήσουμε. Ας αναρωτηθούμε όμως δύο λεπτά, είναι τόσο συγκλονιστικό τελικά οι άνθρωποι και τα χαρακτηριστικά μας να έχουν μεγαλύτερη ποικιλία από ό,τι νομίζαμε; Δεν είναι πιο συγκλονιστικό να μην επιτρέπεται σε κάποιον να γνωρίσει το ίδιο του το σώμα; Η ίδια η κοινωνία το κάνει δύσκολο όταν γεννιούνται παιδιά και η πρώτη ερώτηση είναι «τι είναι, κορίτσι ή αγόρι;» καθιστώντας έτσι τη δυαδική φυλετική νόρμα. Λες και έχει κάποια σημασία. Λες και τελικά παίζει κάποιο ρόλο το φύλο στο πόσο θα αγαπήσεις ένα παιδάκι.

Ένα παιδί που χειρουργείται μόνο και μόνο για να έχει πιο «αποδεκτά» έμφυλα χαρακτηριστικά, μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με σοβαρή σύγχυση. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου άνθρωποι στερούνται ένα μέρος της απόλαυσης της ερωτικής επαφής, ή ακόμη τη στερούνται ολοκληρωτικά, μετά από τροποποιήσεις που γίνονται χωρίς τη συγκατάθεσή τους λόγω ηλικίας, ή χωρίς να είναι η επιθυμητές από το ίδιο το άτομο. Αυτό λοιπόν, είναι παραβίαση των παιδικών δικαιωμάτων και φυσικά των ανθρωπίνων. Τα παιδιά δε σκέφτονται ποτέ ότι πρέπει να φορέσουν ροζ επειδή είναι κοριτσάκια ή να παίξουν με αυτοκινητάκια επειδή είναι αγοράκια. Η κοινωνία έρχεται και βάζει στο μυαλό τους ότι έτσι «πρέπει» και ότι αυτό είναι το «σωστό». Πως οτιδήποτε άλλο είναι περίεργο. Και οι γιατροί; Παρότι υπάρχουν εξαίρετοι επιστήμονες που θα κάνουν τα πάντα για να περάσουν σε αυτά τα άτομα τη σωστή εικόνα για αυτό που συμβαίνει, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η κατάσταση παρουσιάζεται ως «σοβαρό πρόβλημα υγείας που πρέπει να προχωρήσει σε επέμβαση για να διορθωθεί» και η αλήθεια, ότι απλά είναι ένα μεσοφυλικό υγιές άτομο, δεν πέφτει ποτέ στο τραπέζι. Φυτεύεται σε άτομα η ντροπή και η αίσθηση του προβληματικού από τους ίδιους τους γιατρούς, από εκείνους δηλαδή που θα έπρεπε πρώτοι να κάνουν το άτομο να αισθανθεί καλά. Και αυτό είναι θλιβερό.

Η συμπερίληψη των δικαιωμάτων αυτών των ατόμων σε νομοθεσία είναι εξαιρετικά σημαντική και ο αγώνας που γίνεται είναι συνεχής. Η Μάλτα μάλιστα το 2015 έγινε η πρώτη χώρα που καθιστά παράνομες τις μη-συναινετικές χειρουργικές επεμβάσεις για τροποποίηση φύλου. Κι αυτό είναι μια ελπίδα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που νιώθουν περιθωριοποιημένοι. Πλέον έχει υπάρξει αναγνώριση και περισσότερη ενημέρωση και όλο και πιο πολλοί άνθρωποι έχουν απομυθοποιήσει όλα αυτά που ακούγονταν τόσα πολλά χρόνια για τα μεσοφυλικά άτομα. Όμως ο δρόμος είναι μεγάλος. Η αυτονομία είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου ανεξαιρέτως και πρέπει να την προστατεύουμε. Και η ισότητα, η αποδοχή και η αναγνώριση είναι για όλους, όχι μόνο για όσους ανταποκρίνονται σε μια απαράλλακτη εικόνα που είχαμε δει κάποια στιγμή μέσα από σχολικά βιβλία.

Είναι όραμα το να μπορέσουμε όλοι να νιώσουμε κάποια στιγμή μέρος μιας κοινωνίας, χωρίς να χρειάζεται να νιώθουμε διαφορετικοί για τον οποιονδήποτε λόγο. Να μας ενδιαφέρει πως το παιδί μας είναι υγιές, ζωηρό, χαρούμενο και να μην ασχολούμαστε καν με το τι χρώμα πρέπει να βάψουμε το δωμάτιό του. Και φυσικά, να μάθουμε να μην επεμβαίνουμε εκεί που δεν έχουμε δικαίωμα. Το χρωστάμε σε εμάς, στα παιδιά που γεννιούνται και σε έναν πιο δίκαιο κόσμο τον οποίο οφείλουμε να δημιουργήσουμε.