To «να το πάμε αργά» αν γίνει χρονοβόρο κουράζει

Ξεκινώντας μια γνωριμία με έναν άνθρωπο που μας ενδιαφέρει είναι σίγουρα πολύ σημαντικό να πάρουμε χρόνο έτσι ώστε να μπορέσουμε να μάθουμε για αυτόν, την προσωπικότητά του, τα ενδιαφέροντά του, τις συνήθειές του, αν ταιριάζει μαζί μας ή αν τελικά δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Ο χρόνος είναι πολύτιμος για μια καινούργια σχέση, οι γρήγοροι ρυθμοί πολλές φορές μπορεί να μας εμποδίσουν από το να ανακαλύψουμε τον άλλον. Τι γίνεται όμως όταν το «να το πάμε αργά» γίνεται τόσο χρονοβόρο που να καταλήγει κουραστικό και απροσδιόριστο; Οι σχέσεις με ρυθμούς χελώνας είναι ένα φαινόμενο που όλοι μας μπορεί να αναγνωρίζουμε λίγο ή πολύ. 

Μήνες ολόκληροι ολοήμερης συνομιλίας με κάποιον που μας έχει κινήσει το ενδιαφέρον, απολαμβάνοντας την παρέα του, νιώθουμε τον ενθουσιασμό, φλερτάρουμε, βγαίνουμε για ποτό και μετά; Το απόλυτο τίποτα. Ένας φαύλος κύκλος που κάθε μέρα λες πως ίσως να κλείσει και κάθε μέρα συνεχίζει να κινείται χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Γεννιέται λοιπόν λογικά η απορία πού μπλοκάρει όλο αυτό. Εφόσον πλέον έχετε γνωριστεί αρκετά καλά, κάπου αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. «Μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος στην πορεία;», «Μήπως δεν είμαι τελικά ο τύπος ανθρώπου που έψαχνε;» και σιγά-σιγά πέφτουμε στην καλοστημένη παγίδα της υπερανάλυσης. Η οποία συχνά έρχεται πακέτο με το ύπουλο παιχνίδι της ανασφάλειας.

Το φλερτ είναι αναζωογονητικό κι απολαυστικό όμως πρέπει από κάτι να ακολουθείται. Από μόνο του δε λέει και πολλά, καταλήγει ξενέρωτο. Το αγαπάμε όπως αγαπάμε την τρούφα πάνω από ένα καλό παγωτό, τρούφα σκέτη όμως με το κουτάλι κανείς δε θέλει να φάει. Μήπως τελικά ενώ απολαμβάνετε ο ένας την παρέα του άλλου, δεν υπάρχει το ερωτικό στοιχείο; Η γνωριμία έγινε συμπάθεια, η συμπάθεια φλερτ, το φλερτ ξεκίνησε να ενθουσιάζει αλλά ήρθε η οικειότητα και παρέμεινε το φλερτ απλώς σαν μια συνήθεια χωρίς ουσία. Ίσως τελικά να μην ήταν για να πάει κάπου αλλού. Το ότι δυο άνθρωποι ταιριάζουν, κάνουν καλή παρέα, περνάνε όμορφα όταν βγαίνουν για ποτό και έχουν το ίδιο χιούμορ δε σημαίνει ντε και καλά πρόσφορο έδαφος για σχέση. Στα ίδια ακριβώς θεμέλια χτίζονται και οι καλύτερες φιλίες. Και δεν πειράζει, γιατί κι αυτό τελικά μέσα στο πρόγραμμα είναι. 

Αν πραγματικά σας αρέσει η παρέα του ενός με τον άλλον και ταιριάζουν οι αύρες σας γιατί να πείτε όχι σε μια ωραία φιλική σχέση; Μόνος περιορισμός να είναι αμφίδρομο. Αν ο ένας από τους δύο έχει εκφράσει συναισθήματα, το να υπολογίζεις σε φιλική σχέση είναι σαν να στρίβεις με ταχύτητα σε σημείο που υπάρχει ταμπέλα «Προσοχή αδιέξοδο». Όταν ξεκινάει μια προσποίηση και όταν αρχίζουν τα «Δεν τρέχει τίποτα» και «Όλα είναι εντάξει», όταν ξεκινάτε να συνυπάρχετε δύο και τρεις φορές την εβδομάδα σε κοινή παρέα, παραλείποντας εσκεμμένα το ότι ο ένας περιμένει αυτές τις ημέρες πώς και πώς για να δει τον άλλον, όταν για να κυλούν όλα ομαλά πνίγονται συναισθήματα, τότε τίποτα δεν «είναι εντάξει». Και όταν έρχεται στην εικόνα ένα τρίτο πρόσωπο δημιουργείται χάος. Οπότε για να αποφευχθεί ένα τέτοιο σενάριο πρέπει να είμαστε σίγουροι για τον παράγοντα του αμφίδρομου πριν πέσει στο τραπέζι το χαρτί της φιλίας.

Η καλή γνωριμία σίγουρα είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη θεμελίωση μιας σχέσης. Για να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει ταίριασμα, αρκεί βέβαια να μην παραγίνεται. Όταν δε βλέπουμε κανένα φως στην άκρη του τούνελ τότε η καλύτερη τακτική είναι το ξεκαθάρισμα, γιατί αλλιώς ίσως κινδυνέψουμε να μας χτυπήσει με δύναμη ένα τρένο που βρίσκονταν όμως τελικά μόνο στη φαντασία μας. Είτε υπάρχει φιλικό vibe τελικά στη σχέση είτε όχι, το κλειδί είναι η ειλικρίνεια. Γλυτώνουμε έτσι και οι δύο από το ενδεχόμενο να περιμένουμε με το κουτάλι ανά χείρας ένα λαχταριστό παγωτό και να μας σερβίρουν τελικά ένα μπολ με σκέτη, άχρωμη και άγευστη τρούφα.