Υιοθετώντας ένα κατοικίδιο δένεσαι και δεσμεύεσαι όσο με παιδί

Το μητρικό ή πατρικό ένστικτο έχει να κάνει με το δεσμό ανάμεσα σε ένα γονέα και το παιδί. Στη μητρότητα πιο συγκεκριμένα, μπαίνει και ο ρόλος των ορμονικών παραγόντων που συνεισφέρουν σε αυτήν την αίσθηση. Ωστόσο, το συναίσθημα αυτό μπορεί να είναι απλά ψυχολογική ανάγκη. Ένα ισχυρό συναίσθημα που μπορεί να βιώσει και κάποιος που δεν έχει παιδιά. Μπορεί να το αισθανθεί ακόμη και κάποιος που υιοθετεί ένα ζωάκι, ένα υπέροχο πλάσμα που έχει την ίδια ανάγκη για τρυφερότητα και προστασία όπως ένα παιδί.

Όσοι έχουν υιοθετήσει κατοικίδιο και το φροντίζουν καθημερινά, έχουν νιώσει μέσα τους την αγάπη και τη ζεστασιά που συνοδεύουν τη συντροφιά αυτού του μικρού πλάσματος. Πολλοί ακόμη ίσως να τα θεωρούν και τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσαν ποτέ να έχουν. Μπαίνοντας στο σπίτι στο τέλος μιας κουραστικής μέρας σε περιμένει αυτή η γλυκιά καθημερινή δόση αγάπης. Όταν κλαις ή δεν είσαι καλά έρχεται, κουρνιάζει πάνω σου και σου κάνει χάδια. Αν δεν είναι αυτό ένδειξη αγάπης τότε τι είναι; Και μια αγάπη πολύ αγνή και πολύ διαφορετική από την ανθρώπινη. Τα κατοικίδια μας λοιπόν είναι όντως τα παιδιά μας. Τα φροντίζουμε όπως ένα μικρό μωρό, τα ταΐζουμε, τα καθαρίζουμε και παίζουμε μαζί τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η αξία της ζωής τους δεν είναι για κανένα λόγο «μικρότερη». Όποιος έχει αγαπήσει ένα ζώο μπορεί εύκολα να το επιβεβαιώσει. 

Το ένστικτο που υπάρχει στους ανθρώπους δεν εκπληρώνεται σώνει και ντε κάνοντας ένα παιδί. Το ταμπού αφορά στον «κανόνα» της κοινωνίας που θέλει τους ανθρώπους να είναι απαραίτητο να κάνουν παιδιά έτσι ώστε να εκπληρωθεί ο ρόλος τους. Δε θέλουν όλοι όμως αυτό. Πρόκειται για προσωπική επιλογή του καθενός και επιτέλους αρχίζει να εξαλείφεται η αντίληψη ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να φτιάξει την παραδοσιακή οικογένεια. Αυτό το ένστικτο εκπληρώνει την ανάγκη του ανθρώπου να προσφέρει τρυφερότητα και αγάπη σε ένα άλλο πλάσμα. Είτε αυτό είναι ένα ζώο, είτε το ανιψάκι μας είτε ο σύντροφός μας. Η οικογένεια είναι δικό μας κομμάτι και ο καθένας μας τη φτιάχνει όπως επιλέγει.

Ένα μικρό και χαριτωμένο πλασματάκι λοιπόν, όπως μια γάτα ή ένας σκύλος, είναι κάλλιστα ικανό να εκπληρώσει το ένστικτό μας να αγαπήσουμε και να προστατέψουμε ένα πλάσμα με ανιδιοτέλεια. Ακόμη και τα εκνευριστικά στοιχεία που υπάρχουν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν και σε αυτήν. Το να μη σε αφήνει να κοιμηθείς καλά ένα βράδυ επειδή γκρινιάζει αφού θέλει να παίξει, ή να κλαίει επί ώρα επειδή πρέπει να φάει. Όπως επίσης, θα αρρωστήσουν και θα είναι λίγο πιο «στα κάτω τους» κάποιες φορές. Μαθαίνεις τις συνήθειές τους και τον χαρακτήρα τους που σε κάθε ένα είναι ξεχωριστός. Μπορεί κάποιο να είναι ζωηρό και φασαριόζικο και ένα άλλο να είναι πιο τρυφερό και ήσυχο. Όπως ακριβώς και ένα μωρό. Και μεγαλώνουν με την προσωπικότητά τους και με τις ανάγκες του το καθένα. Είναι υπέροχο να ζεις με ένα τέτοιο πλάσμα, τόσο διαφορετικό από τον άνθρωπο και ταυτόχρονα τόσο όμοιο.

Αν μάλιστα κάποιος θα ήθελε να υιοθετήσει ένα κατοικίδιο ζώο ή το έχει ήδη κάνει, πρέπει να παίρνει πολύ σοβαρά τη σχέση του με αυτό το ζώο και να καταλαβαίνει τη βαρύτητα της απόφασής του αυτής.  Τα ζώα, όπως και εμείς οι άνθρωποι, ζητάνε φροντίδα και αγάπη για να ζήσουν ομαλά και ευτυχισμένα. Είμαστε εμείς υπεύθυνοι, όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη να ζήσουμε μαζί τους, να αφιερώσουμε τον απαραίτητο χρόνο και την απαραίτητη διάθεση, όπως θα δίναμε σε έναν άνθρωπο. Η στοργή και η πληρότητα που θα πάρουμε πίσω, πιστέψτε με, είναι ανεκτίμητη.