Υπάρχουν φορές που όντως δεν μπορει να βρεθείτε

Ο χρόνος είναι πολύτιμος, ιδιαίτερα στις μέρες μας που όλα τρέχουν με ταχύτητες φωτός. Ακόμη και ο προσωπικός μας χρόνος έχει λιγοστέψει, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε πράγματα να χαλαρώσουμε και να βγούμε από την πολυάσχολη ρουτίνα μας. Αυτό δεν είναι φταίξιμο κάποιου συγκεκριμένου πάντα. Για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητα πρέπει να συμβιβαστούμε με τα δεδομένα της. Ειδικά στις προσωπικές σχέσεις το τίμημα είναι ακριβό και οι σχέσεις γίνονται πολύπλοκες. Οι παρεξηγήσεις δημιουργούνται γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι δεν αφιερώνεις χρόνο στο ταίρι και ότι αυτό σημαίνει ότι δε σε νοιάζει, κάτι που κάποιες φορές μπορεί να είναι και αυταπάτη.

Η δύσκολη πραγματικότητα μάς έχει βάλει όλους σε διαδικασία να κόβουμε και να ράβουμε τον χρόνο σε περισσότερο απαραίτητα και λιγότερο απαραίτητα πράγματα. Δυστυχώς, οι καταστάσεις δε μας βοηθούν να είμαστε πάντα ξέγνοιαστοι και καμιά φορά όντως δεν υπάρχει χρόνος για πολλά πράγματα, ούτε για εμάς τους ίδιους. Μπορεί να υπάρξει πίεση και από τα κοντινά μας πρόσωπα, τους φίλους, την οικογένεια ή και το ταίρι. Στις σχέσεις όταν δεν αφιερώνεις στον άλλο το χρόνο που περιμένει, εύκολα δημιουργείται η εντύπωση πως δε σε νοιάζει. Είναι λίγο κλισέ να λέμε ότι αν δεν έχεις χρόνο για τη σχέση σου αυτόματα δεν ενδιαφέρεσαι γι’ αυτή. Ένας άνθρωπος που σε νοιάζεται και θέλει να περνάς καλά πολλές φορές θυσιάζει δικό του προσωπικό χρόνο για να έχεις εσύ πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα και αυτό δείχνει σίγουρα ενδιαφέρον και αγάπη.

Όταν λοιπόν υπάρχει τριβή και γκρίνια δημιουργείται ενοχή σε αυτόν που δεν έχει χρόνο και πέφτει σιγά σιγά η δυναμική των συντρόφων. Οι ενοχές τρώνε σταδιακά τον ένα και ο άλλος αναπτύσσει θυμό και απάθεια. Όλα αυτά γίνονται γιατί δεν κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα. Πλέον ο χρόνος είναι περιορισμένος για όλους και ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να τον κατανέμει όσο το δυνατόν πιο ίσα και δίκαια. Συνήθως ο περισσότερος χρόνος πηγαίνει πρώτα στο ταίρι και μετά σε όλους τους άλλους.

Είναι λίγο άδικο και εγωιστικό να θέλουμε τον άλλον όλο δικό μας και να θυμώνουμε γιατί μια μέρα βγήκε για καφέ με τους φίλους του ή γιατί δουλεύει πολύ, χωρίς να σκεφτούμε ότι τις υπόλοιπες επτά μέρες είναι κοντά μας ή ότι δουλεύει για να μπορεί να επενδύσει σε ένα κοινό μέλλον. Ο χρόνος που αφιερώνει κανείς δε φαίνεται μόνο σε μια βόλτα για καφέ ή ένα ποτό το σαββατόβραδο. Φυσικά πρέπει να γίνονται κι αυτά αλλά κρύβεται και αλλού η δοτικότητα και το ενδιαφέρον, σε μικρές λεπτομέρειες που πρέπει να παίρνουμε υπόψιν όλοι μας.

Βλέποντας τον άνθρωπό μας λοιπόν το βράδυ, όταν έρθει από τη δουλειά μέσα στην κούραση, δεν θα ήταν ωραίο να αφιερώσουμε λίγο χρόνο κι εμείς στο να δείξουμε το ενδιαφέρον ανάβοντας τον θερμοσίφωνα ή ετοιμάζοντας ένα πιάτο φαί αντί να παραπονεθούμε που πάλι έκανε υπερωρία; Ή όταν γυρίσει από έξοδο με φίλους να ρωτήσουμε πώς πέρασε στη βόλτα αντί να γκρινιάζουμε ότι θα μπορούσαμε να βγούμε μαζί αυτή τη μέρα; Πριν από αυτά ας σκεφτούμε τις θυσίες που κάνουμε όλοι μας και πόσο χρόνο θυσιάζουμε, ακόμη και από εκείνον που έχουμε μόνο για τον εαυτό μας, για άλλους ανθρώπους. Έτσι ίσως καταφέρουμε να καταλάβουμε και το ταίρι μας κάπως καλύτερα όταν πραγματικά δεν έχει χρόνο για κάτι παραπάνω.