Από Αγγλικά, μόνο τα βασικά

Ναι, είναι αλήθεια. Περάσαμε απ’ όλες τις τάξεις για να μάθουμε Αγγλικά. Και Α’ Junior πήγαμε και B’ Junior πήγαμε και λίγο πριν από τις εξετάσεις lower φτάσαμε. Τι κάναμε; Το δώσαμε το ρημάδι το πτυχίο και φυσικά το πήραμε. Από τύχη; Απ’ το πολύ διάβασμα; Από εκθέσεις και λέξεις/φράσεις που αποστηθίσαμε για να φανούμε αξιοπρεπείς στην εξέταση; Σημασία έχει πως καταφέραμε να αποκτήσουμε άλλο ένα πιστοποιητικό γνώσης κάποιας γλώσσας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Αγγλικής.

Βέβαια, το γεγονός ότι αυτό το χαρτί ονομάζεται πιστοποιητικό δεν μπορούμε ακόμη να το καταλάβουμε. Γιατί; Γιατί είμαστε εμείς ακόμη κι αν το έχουμε, δεν ξέρουμε Αγγλικά. Ψέματα. Ξέρουμε να λέμε το όνομά μας, από πού είμαστε και πόσο χρονών φτάσαμε. Αυτό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και ο λόγος;

Δε μας αρέσουν, ασχέτως αν είναι η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο. Σε μας δεν ταιριάζουν. Δε μας κάνουν κλικ. Γιατί χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο και με πάθος υποστηρίζουμε πως δεν μπορούμε να δούμε μια ταινία χωρίς υπότιτλους. Δεν μπορούμε να γράψουμε ένα e-mail στα Αγγλικά χωρίς τη βοήθεια google translate. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε στα Αγγλικά ούτε για το φαινόμενο του Θερμοκηπίου, ούτε για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

Αλλά, επειδή σε όλα τα πράγματα υπάρχει ένα «αλλά», έτσι κι εμείς ξέρουμε τουλάχιστον τα βασικά. Για παράδειγμα, μπορούμε με χάρη και φινέτσα να πούμε πως είμαστε καλά στα Αγγλικά. Για να μην ανησυχεί κιόλας αυτός που μας ρωτάει, του σκάμε ένα χαμόγελο λέγοντας, «I’ m fine, thank you». Αλλά και για να μη φανούμε αγενείς ρωτάμε και ένα «and you?»

Μας απαντάει, λοιπόν, ο γλυκύτατος, τέλειος γνώστης των Αγγλικών και ύστερα διακριτικά και με τρόπο διακόπτουμε τη συζήτηση. Αποχωρούμε και πάμε για καφέ να μιλήσουμε τα Ελληνικά μας, να νιώσουμε άνθρωποι. Δεν είμαστε εμείς για τέτοια πράγματα. Εμείς ξέρουμε να απαντάμε μόνο «yes, it is» και «this is a dog». Άντε και «this is cat».

Μπορεί να είναι ντροπιαστικό, χαζό και περίεργο για τα τώρα δεδομένα της εποχής, αλλά τι να κάνουμε; Να καθόμαστε να ζοριζόμαστε προκειμένου να αρθρώσουμε μια κουβέντα ή να καθόμαστε να γινόμαστε ρεζίλι με την αδιανόητη προφορά μας;

Α, ναι. Αυτό το ξεχάσαμε. Δεν είναι μόνο πως δεν ξέρουμε καλά Αγγλικά, αλλά κι αυτά που ξέρουμε δεν τα λέμε και σωστά. Η προφορά μας είναι λες και κατεβήκαμε από κανένα ξεχασμένο χωριό που δεν υπάρχει στο χάρτη. Γιατί οι Αγγλικές λεξούλες που προφέρουμε δειλά-δειλά μόνο Αγγλικές δεν είναι. Διασταύρωση της Ελληνικής, της Αγγλικής και μιας ακόμη γλώσσας που ποιoς ξέρει από πού κρατάει η σκούφια της.

Αυτοί είμαστε. Οι λάτρεις του «good morning», «good night», «Kisses» και «thank you». Και φυσικά της αξέχαστης Ελένης Βλαχάκη με την περίφημη ατάκα «this is γουρούνι». Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελένη, ναι σύντροφοι που ταυτίζεστε με αυτό. Υπάρχει Θεός να μας φανερώνει πως δεν είμαστε μόνοι.

Υπάρχουν κι άλλοι που δυσκολεύονται. Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν μάθει τραγουδιστά την άλφα βήτα στα Αγγλικά και μόνο εκεί έχουν μείνει. Υπάρχουν κι άλλοι που τραγουδούν τραγούδια στα Αγγλικά όπως να ‘ναι.

Γιατί αυτό είναι χαρακτηριστικό όλως αυτών που δεν ήταν ποτέ τζιμάνια ούτε στο istening, ούτε στις ξένες γλώσσες γενικότερα. Οι γνωστοί νέοι εκτελεστές ενός όμορφου Αγγλικού τραγουδιού. Εκτελεστές μιας νέας version  του κομματιού, δικής τους, που δεν υπάρχει πουθενά, αλλά αυτοί την τραγουδούν περήφανοι και ευδιάθετοι. Ευδιάθετοι που σκοτώνουν τον Αγγλικό στίχο. Αυτοί που πατάνε πάνω στους ξένους στίχους και λένε ό,τι να ‘ναι. Και πιστεύουν πως είναι και σωστά αυτά που λένε. Ναι, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι.

Ή εκείνοι που περιορίζονται μόνο στο «Happy Birthday to you» για να το παίξουν Αγγλόφωνες. Υπάρχουν κι άλλοι που το «goodbye» το έχουν στο τσεπάκι τους. Κι εκείνοι που σκύβουν το κεφάλι όταν τους ρωτάνε «Do you speak English?» Όχι φίλε. Ρώτα αλλού αυτό που θέλεις να μάθεις. Δε μιλάω Αγγλικά. Δεν ξέρω. I don’t πώς το λένε; Εδώ μιλάμε μόνο Ελλήνικος. Λέμε μόνο Ελληνικά λόγια και δεν μπορούμε να σου φανούμε χρήσιμοι.

Αδέρφια και συμπαραστάτες σε αυτό το κράξιμο που τρώμε, επειδή δεν ξέρουμε την Αγγλική, μη σκύβετε το κεφάλι. Θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Μόνο τα λεφτά που έδωσαν οι γονείς μας στα φροντιστήρια. «Μαμά, μπαμπά, συγγνώμη αλλά ήρθε η ώρα να μάθετε την αλήθεια. Δεν έμαθα ποτέ σωστά Αγγλικά».

Το λες και δε ντρέπεσαι, το λες και δε λυπάσαι. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Άλλοι έχουν κλίση σε κάποια πράγματα και άλλοι σε κάποια άλλα. Σίγουρα εμείς δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που έχουν κλίση στις ξένες γλώσσες. Α, πα, πα. Εμείς ξέρουμε μόνο τη δική μας γλώσσα. Εκεί συνεννοούμαστε, με αυτή μπορούμε να εκφραστούμε και να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Δε μας κόβει για το Αγγλικό. Δε μας πάει. Δεν το θέλουμε. Πειράζει; Κι αν ναι, what do you mean?

Υ.Γ: What do you mean με προφορά που σκοτώνει. Γι’ αυτό πρόσεχε αν απαντήσεις ναι. Bye-bye!