Αυτά τα φιλιά, γεμάτα οικειότητα

Είτε τα ζεις τώρα, είτε τα βίωσες κάπου, κάποτε στο παρελθόν, είναι αναντικατάστατα. Αν τα ζεις τώρα σε ζηλεύουμε, αν τα βίωσες στο παρελθόν σίγουρα σου έχουν μείνει αξέχαστα και υπάρχουν και στιγμές που τα αποζητάς. Μιλάμε για εκείνα τα φιλιά που δεν τα διαγράφουμε, δεν τα πετάμε στα σκουπίδια κι ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια από τη στιγμή που τα δώσαμε, υπάρχουν μέρες ή καλύτερα νύχτες που τα νοσταλγούμε.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή. Ξέρουμε όλοι τη δύναμη του φιλιού. Ξέρουμε όλοι πως ένα φιλί αποτελεί την έναρξη για όλα τα υπόλοιπα κι επίσης ξέρουμε πως είναι το ήμισυ του παντός σε μια σχέση. Για να μην επαναλαμβανόμαστε και για να μη λέμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, ας αφιερωθούμε για λίγο όχι στη γενικότερη θεωρία περί φιλιού αλλά στην ειδικότερη κατηγορία αυτού. Στην κατηγορία του φιλιού που σε καίει, που επιθυμείς να ζεις στο χρόνο, σε αυτή που αποζητάς στην καθημερινότητά σου.

Αν αναλογιστούμε τη τρομακτική ικανότητα που έχει ένα φιλί να μας συναρπάζει, ας σκεφτούμε τότε, τι γίνεται όταν το ίδιο φιλί διακατέχεται από μια ανεξήγητη κι ίσως τρελή οικειότητα; Αλήθεια, τότε δε νιώθεις σαν να σε έχουν δέσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο και δεν μπορείς να λυθείς, προκειμένου να φύγεις μακριά απ’ αυτό; Αν δε νιώθεις κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν έχεις δώσει ποτέ ένα τέτοιο φιλί.

Δεν έχεις δώσει ποτέ ένα φιλί πλημμυρισμένο από γαλήνη, ικανοποίηση, απόλυτη ευχαρίστηση και γιατί όχι, πλημμυρισμένο από μαγεία. Γιατί αυτό έχουν τέτοιου είδους φιλιά. Μια μαγεία που συναντάμε στα παραμύθια ή αυτή τη μαγεία που μερικοί πιστεύουμε πως δεν υπάρχει. Κι όμως υπάρχει. Σ’ ένα τέτοιο φιλί που όταν το γεύεσαι, είναι το πιο νόστιμο. Που όταν το δίνεις, δε ζητάς τα ρέστα. Που όταν το εισπράττεις, νιώθεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο.

Είναι εκείνο το φιλί, μέσω του οποίου, αφού το δώσεις, τριγυρνάς μετά σαν το χαζοχαρούμενο, όλα είναι όμορφα και κάθε αρνητικό στη ζωή φαντάζει απλά ένα αστείο.

Γιατί τα φιλιά που έχουν βαθιά ριζωμένη την οικειότητα μέσα τους, έχουν και την ικανότητα να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα, τα άσχημα, τα περίεργα. Μπορούν να σε οδηγήσουν στην πληρότητα. Αυτά τα φιλιά εκπέμπουν φως. Και περισσότερο, εκπέμπουν φως στη δική σου ψυχή. Νιώθεις γεμάτος, καλυμμένος κι ασφαλής. Ναι, τα φιλιά τα γνώριμα σου δίνουν ασφάλεια.

Αισθάνεσαι πως τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει. Ότι δεν κινδυνεύεις. Επιθυμείς να το δίνεις συνέχεια. Φοβάσαι μην το χάσεις. Μην εξαφανιστεί και μετά που θα το βρεις. Και αυτό είναι που το κάνει ακόμη καλύτερο. Όταν φοβάσαι μη χάσεις κάτι, σημαίνει πως έχει μεγάλη αξία.

Και ναι, ένα τέτοιο φιλί ή τέτοια φιλιά έχουν τη μεγαλύτερη αξία. Φιλιά με πάθος και κλειστά μάτια. Φιλιά που δεν τα χορταίνεις. Δε θέλεις να έχουν λήξη. Αλλά μόνο αρχή. Είναι τονωτικά, υγιή και ακριβά. Πολύτιμα και αξιοζήλευτα. Και χαίρεσαι γιατί μοιράζεσαι το φιλί σου με το κατάλληλο άτομο. Γιατί, για να τα νιώθεις όλα αυτά μέσα από ένα φιλί, ναι, είναι το κατάλληλο. Το άτομο που νιώθει τα ίδια αισθήματα μέσα απ’ αυτό το φιλί, που ολοκληρώνεται κι εκείνος, όπως κι εσύ μέσα από αυτού του είδους την επαφή. Το άτομο, με το οποίο νιώθετε την ίδια ένωση, την ίδια ζεστασιά εκείνη την ώρα.

Τι όμορφα που είναι αυτά τα φιλιά. Ο χρόνος παγώνει και η παγωνιά του μετατρέπεται σε τζάκι που η φωτιά του όλο και μεγαλώνει.

Ζούνε, όμως, σε αυτό τον πλανήτη κι εκείνοι που τα αναπολούν. Που αυτή η μαγεία και το χάρισμα ενός τέτοιου φιλιού δεν ήταν αρκετό, προκειμένου να μην το χάσουν. Μα το έχασαν. Έμειναν μόνοι να το φέρνουν στη μνήμη τους και να αμφισβητούν το αν θα το ξαναβρούν. Αλήθεια, μπορούν άραγε να το ξαναβρούν;

Σκεφτόμαστε πάντα αισιόδοξα, αλλά δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση κάτι τέτοιο είναι αρκετά δύσκολο έως και σπάνιο. Γιατί ένα τέτοιο φιλί συμβαίνει συνήθως μια φορά. Κι αν υπάρξει δεύτερη δε θα είναι το ίδιο. Ή σίγουρα θα είναι διαφορετικό. Η οικειότητα στο φιλί είναι το άλφα και το ωμέγα. Αν τη βρεις μια φορά και την έχεις αισθανθεί, πολύ δύσκολα να τη ξανά συναντήσεις κάπου αλλού στον ίδιο βαθμό.

Γιατί οικειότητα στο φιλί σημαίνει πως επικοινωνώ με τον άλλον, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω. Πόσο εύκολα μπορεί να επιτευχθεί αυτό και πόσο συχνά;