Η ανορεξία δεν είναι μόδα της εποχής, είναι ασθένεια

Εποχή της εικόνας, όλα είναι θέμα στιλ κι ο καθένας προσπαθεί να το αποδώσει με έναν μοναδικό τρόπο, που θα κάνει τους άλλους να εντυπωσιαστούν και να μείνουν άναυδοι. Βέβαια, είναι πολύ ωραίο να ξεχωρίζουμε και να αναδεικνύουμε την προσωπικότητά μας. Το ζήτημα είναι ο τρόπος, τον οποίο διαλέγουμε για να το κάνουμε.

Τον τελευταίο καιρό επικρατεί μια θεωρία να το πούμε, μια άποψη, πως όσο πιο ωραίο σώμα έχεις, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα για σένα στη ζωή. Άντρες, γυναίκες πασχίζουν για κορμιά με κοιλιακούς και χτυπιούνται σε γυμναστήρια, ταλαιπωρούνται με δίαιτες επικίνδυνες, που μπορεί να τους κοστίσουν κάτι πολύτιμο, την υγεία τους.

Το όλο σκηνικό, λοιπόν, αρχίζει κάπως έτσι. Να χάσω όσα περισσότερα κιλά μπορώ, όχι για να αναπνέω καλύτερα, αλλά για να είμαι in. Η σκηνή συνεχίζεται με τις μισές ώρες της ημέρας στο γυμναστήριο όχι για να έχω απλώς μια καλή φυσική κατάσταση, αλλά για να κάνω εκείνη τη γράμμωση, η οποία θα με βοηθήσει να πάω ψηλά και να φανώ ως το θανατηφόρο κορμί στους άλλους.

Σιγά-σιγά πολλοί άνθρωποι, με τη διάδοση που έχει πάρει το ζήτημα της εικόνας σήμερα, έπεσαν στην παγίδα μιας ύπουλης νόσου. Της νευρικής ανορεξίας, με αποτέλεσμα να τραβήξουν έναν Γολγοθά που σε κανέναν δεν αξίζει.

Η νευρική ανορεξία είναι μια ασθένεια καθαρά ψυχολογική κι εκεί έγκειται η δυσκολία της. Άτομα που την έχουν υποστεί ή ακόμα παλεύουν με αυτή, έχουν δύσκολο παρελθόν. Είτε οικογενειακοί λόγοι, είτε προσωπικοί, είτε έχουν δεχτεί έντονη κριτική για τα κιλά τους και την εμφάνισή τους, αποφάσισαν να ξεπεράσουν όλα τα παραπάνω με έναν επώδυνο τρόπο. Την αφαγία.

Έτσι, ξεκινάς να ελαττώνεις το φαγητό, να μειώνεις τις μερίδες σου και δειλά-δειλά το στομάχι κλείνει. Το άτομο που το περνάει δεν το καταλαβαίνει, καθώς το θεωρεί κάτι φυσιολογικό και του αρέσει κιόλας. Κολακεύεται απ’ την άνεση των ρούχων που νιώθει πάνω του, αλλά και βλέπει τον εαυτό του πιο όμορφο από ποτέ.

Πολλές φορές αυτό που βλέπει δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Στον καθρέφτη ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει, ό,τι τον συμφέρει. Έτσι κι αυτός βλέπει ένα καλλίγραμμο σώμα, όπως το ήθελε ενώ τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειας δεν υπάρχει σώμα, απλά κόκκαλα.

Το ζήτημα είναι, όμως, όχι τόσο τα βήματα της νόσου, αλλά ότι ο παθών ή η παθούσα δε δέχεται βοήθεια. Όσοι το βλέπουμε απ’ έξω μας φαίνεται παράλογο και λέμε «μα αν φάει λίγο, θα παχύνει». Για εκείνους, όμως, το φαγητό είναι εχθρός και το θεωρούν αντίπαλό τους.

Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι δε φοβούνται μόνο το φαγητό, αλλά και τον εαυτό τους τον ίδιο. Δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό που περνάνε κι ο λόγος είναι ότι απλά έχουν μια ψυχολογική διαταραχή που απαιτεί άμεσα ιατρική βοήθεια.

Κανένας δεν μπορεί να ξεπεράσει κάτι τέτοιο χωρίς τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Κι αυτός είναι κι ο σκοπός αυτού του θέματος. Να παρακινηθούν γρήγορα κι άμεσα γονείς και συγγενείς τέτοιων ανθρώπων.

Γιατί όπως οι περισσότερες ασθένειες είναι ύπουλες, έτσι κι αυτή είναι το ίδιο. Στην αρχή δεν την καταλαβαίνεις. Όλα κυλούν φυσιολογικά και το μόνο που παρατηρείς είναι πόσο ωραία ή ωραίος δείχνεις μετά απ’ το χάσιμο κάποιων κιλών. Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ αργότερα. Όταν ο οργανισμός σταματάει να λειτουργεί πια κανονικά, με αποτέλεσμα να χάνεις τη δύναμή σου.

Είναι απαραίτητο, όποιος ταλαιπωρείται από κάτι τέτοιο να ζητήσει βοήθεια και κυρίως να το κάνει κάποιος άλλος γι’ αυτούς. Διότι αυτοί δε θα  παραδεχτούν ποτέ στον εαυτό τους πως έχουν κάποιο πρόβλημα. Και τις περισσότερες φορές δε δέχονται και τη βοήθεια που τους προσφέρεται. Σε τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, η λύση είναι μία. Να τους αρπάξεις το χέρι με το ζόρι.

Είναι πολύ άσχημο να καταστρέφεται η ζωή κάποιου τόσο απλά και χωρίς λόγο. Στη ζωή όλα ξεπερνιούνται και τίποτα δεν είναι μη επιλύσιμο. Ας μην αφήνουμε άλλο τις ζωές μας στην τύχη. Και κυρίως επειδή έχουν φουσκώσει τα μυαλά μας με όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα.

Όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι, είτε είναι εξήντα, είτε εβδομήντα, είτε ογδόντα κιλά. Δεν μπορούμε άλλο να ρισκάρουμε την υγεία μας, επειδή είδαμε μια φωτογραφία ενός μοντέλου και θέλουμε να του μοιάσουμε, ούτε επειδή κάποιος κουφιοκέφαλος μας είπε ότι είμαστε χοντροί.

Ο καθένας είναι ό,τι θέλει, κάνει ό,τι θέλει και σ’ αυτό δεν έχει λόγο κανένας άλλος. Είναι πολύ κρίμα να χάνονται, αλλά και να χαραμίζονται ζωές εξαιτίας τρίτων, ενώ θα μπορούσαν να είναι δυνατές και λαμπερές.

Το χρωστάμε στον εαυτό μας να μας προσέχουμε, να σταματήσουμε να αρρωσταίνουμε από μόνοι μας. Enough!