Οι δεσμευμένοι πάνε γυμναστήριο κι οι ελεύθεροι τρώμε

Τριάντα πέντε, σαράντα πέντε, ακόμη και πενήντα ευρώ κάνουν φτερά από την τσέπη τους το χειμώνα. Τα περισσότερα απ’ τα χρήματά τους καταλήγουν στον ιδιοκτήτη του γυμναστηρίου. Κι αν σκεφτείς ότι έχουν να αγοράσουν και όλα τα αθλητικά είδη, για να παρουσιαστούν αξιοπρεπείς στο χώρο αυτού του ανθρώπου, άστο. Κλαίνε εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα.

Αυτός ο άκαρδος ιδιοκτήτης, που επειδή σκέφτεται να βγάλει χρήματα και να δείξει την αγάπη του για τη γυμναστική τους ταλαιπωρεί. Ταλαιπωρεί εκείνους τους καημένους, που πώς να το κάνουμε, το fitness δεν τους πάει. Ο διάδρομος είναι γι’ αυτούς εφιάλτης και τα όργανα φαντάζουν στα μάτια τους τα τέρατα που βλέπουν στα θρίλερ και είναι ικανά να τους ρουφήξουν το αίμα.

Αλλά τι να κάνουν; Έχει χάρη που είναι παιδιά της παντρειάς. Ναι, εκείνοι που έχουν μια ωραιότατη σχεσούλα το χειμώνα και παλεύουν να σταθούν όσο πιο όμορφοι γίνεται δίπλα της. Ε, δε θέλουν να μοιάζουν και σαν φώκες δίπλα στον άλλον. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος είναι πάντα στην τρίχα, καλλίγραμμος ή έχει εκείνο τον ανεκδιήγητο μεταβολισμό που τρώει και δεν παχαίνει.

Και μετά δως του αυτοί διατροφές και άλλες τέτοιες περίεργες ιστορίες. Ναι, περίεργες είναι όταν αναγκάζεσαι να κόψεις αναψυκτικά, τηγανιτά και να αφήσεις μισό το γλυκό σου. Τι μισό, δε σου επιτρέπεται καν να το μυρίσεις, προκειμένου να χάσεις κανένα κιλό.

Ύπουλες, πονηρές σχέσεις του χειμώνα. Λες ωραία θα έχω μια ζεστασιά και καταλήγεις να πεθαίνεις όχι απ΄ το κρύο αλλά απ’ τη λιμοκτονία. Πώς θα εμφανιστείς με τον άλλο το καλοκαίρι στην παραλία, αν πρώτα ο θεός είστε ακόμη μαζί. Επομένως, ξεκινούν νωρίς-νωρίς τη διαδικασία περιποίησης σώματος και όχι μόνο.

Περνούν και πολύ απ’ το χρόνο τους ψάχνοντας τη δίαιτα του αιώνα. Ξέρουμε πως ανοίγουν κι αυτοί άρθρα με μυστικά πώς να χάσεις πέντε κιλά σε μια βδομάδα. Μπούρδες. Πάμε πάλι στην αρχή. Στέρηση από οτιδήποτε λιπαρό και απομάκρυνση απ’ τις θερμίδες της σοκολάτας και της βάφλας, που συνοδεύεται και από παγωτό. Ένας εφιάλτης σε όλο του το μεγαλείο. Είπαν να κάνουν μια σχέση και κατέληξαν με μια σαλάτα μαρούλι στο χέρι. Και χωρίς ψωμί, μην τυχόν και κάνουν την παρασπονδία να βουτήξουν μέσα στο λάδι καμιά μπουκιά. Φρικτό και σκληρό.

Και εκείνη την ώρα, όσο κι αν αγαπούν τον άλλον, όσο ερωτευμένοι κι αν είναι μαζί του εύχονται να είχαν σχέση με έναν δέκα κιλά περισσότερα απ’ τα κανονικά που βλέπει και αυτός ταινίες παρέα με πατατάκια, γαριδάκια και σοκολάτα αμυγδάλου, την οποία την κρατάει για τη στιγμή, που η ταινία κορυφώνεται. Όχι, όμως, αυτοί πήγαν και ερωτεύτηκαν έναν σαδιστή. Που αν δεν πάει στο γυμναστήριο πεθαίνει, που τρώει μόνο βιολογικά προϊόντα, το μεσημεριανό του αποτελείται από βραστό μέχρι ένα απλό φιλετάκι και κλείνει το βραδινό του γεύμα με γιαούρτι. Ε, όχι.

Αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν και κάτι, ούτε φυσικά να αφήσουν και την ωραία παρουσία να φύγει από δίπλα τους, τι κάνουν; Ονειρεύονται τη ζωή μας, των ελεύθερων και ωραίων. Εμάς που δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Που κάθε μέρα απολαμβάνουμε ένα και δύο επιδόρπια μετά από οποιοδήποτε φαγητό, που βλέπουμε ταινία με τις απαγορευμένες γι’ αυτούς απολαύσεις, αγκαλιά.

Τι ωραία που περνάμε το χειμώνα μας. Βάζουμε τα κιλάκια μας, τρώμε αυτό που λαχταράει η ψυχούλα μας, φοράμε και το ζεστό μπουφανάκι μας και ναι μπορούμε αντί να βγούμε για ποτό με φίλους, να πάμε σε ταβέρνα, σε fast food, σε εστιατόριο, οπουδήποτε έχει φαγητό με αυτούς τους φίλους. Κι αν έχουμε παχύνει, δε ντρεπόμαστε να βγάλουμε και το μπουφάν.

Άσε που δε νιώθουμε να μας κόβεται κι η ανάσα με το να χτυπιόμαστε σαν τα χταπόδια στο γυμναστήριο και να έχουμε πάνω απ’ το κεφάλι μας τον κάθε personal trainer να μας ζαλίζει με τις δικές του ακαταλαβίστικες θεωρίες. Είμαστε ελεύθεροι να βουτήξουμε το ψωμί μέσα στη σαλάτα. Άδικο, τρομακτικό για τους σχεσάτους.

Δε μας νοιάζει που ο χειμώνας διαρκεί μόνο τρεις μήνες κι από ‘κει και πέρα ο καιρός ανοίγει, φοράς πιο λεπτά ρούχα και απομένει μόνο λίγο διάστημα για να φορέσεις μαγιό. Δε μας νοιάζει, ρε φίλε, αν θα προλάβουμε να χάσουμε τα κιλά που βάλαμε όλο το χειμώνα.

Εμείς τρώμε, γιατί δεν έχουμε κανέναν δίπλα μας, δεν έχουμε να σκεφτούμε αν θα είμαστε αρεστοί στο σύντροφο ή στη σύντροφό μας. Ναι, θα το ξαναπούμε. Εμείς τρώμε.

Τι υπέροχο που είναι το συναίσθημα όταν μπορείς να φας τηγανιτές κίτρινες πατάτες χωρίς τύψεις ή να φας σαλάτα, αλλά να είναι του σεφ; Και πίτσα με κόκα-κόλα που αυτά δε χωρίζονται. Φανταστικό, εκπληκτικό, υπέρτατο.

Μήπως, τελικά, είναι καλύτερα να είμαστε singles όχι μόνο το χειμώνα αλλά και όλο το χρόνο; Καλό το ζεστό πόδι δίπλα σου, καλά τα φιλιά και οι αγκαλιές κοντά στο τζάκι αλλά μήπως η ελευθερία, τελικά, είναι καλύτερη; Αν θέλεις να έχεις και μια καρμπονάρα μαζί σου στο τζάκι, τότε ναι. Ξέρεις σε ποια πλευρά ανθρώπων ανήκεις.