Οι ταξιδιάρικες ψυχές πάντα θα μας γοητεύουν περισσότερο

Και το ερώτημα είναι το εξής: «Πώς να σταθεί μια σχέση, όταν την κλείνεις μέσα σ’ ένα κλουβί κι ας είναι χρυσό;» Μπορεί κάποιοι να λατρεύουν το σπίτι τους, να το τιμούν με το να κάθονται συνέχεια μέσα σ’ αυτό, να μη θέλουν να βγουν παραέξω και καλά κάνουν. Αν αυτό είναι που τους ευχαριστεί, why not;

Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως εκείνοι που δε βρίσκουν τίποτα ενδιαφέρον έξω. Θεωρούν βαρετή οποιαδήποτε περιπέτεια, διασκέδαση κι εμπειρία στον έξω κόσμο. Είτε γιατί έχουν ζήσει αρκετά από τα παραπάνω και τα έχουν χορτάσει, είτε γιατί πολύ απλά είναι εκ φύσεως σπιτόγατοι.

Αυτοί, λοιπόν, τη βρίσκουν με το να κάθονται στο σπίτι απασχολούμενοι με ό, τι τους αρέσει. Θα ακούσουν τραγούδια απολαμβάνοντας το ποτό τους στον καναπέ, θα δουν πενήντα πέντε ταινίες, θα διαβάσουν τρία βιβλία μέσα σε μια εβδομάδα, γιατί δεν το κουνάνε ρούπι από το μέρος που είναι η ασφάλεια κι η ζεστασιά τους. Με λίγα λόγια, επιθυμούν να απολαύσουν αυτό που τους ευχαριστεί μέσα σε τέσσερις τοίχους, παρά να εισπνεύσουν τον καθαρό αέρα μακριά απ’ αυτούς.

Όσο –όμως- διασκεδαστικό κι αν το βρίσκουν, είναι αρκετό προκειμένου να κρατήσουν και το ταίρι τους μ’ αυτόν τον τρόπο; Λίγο δύσκολο έως κι ακατόρθωτο. Εκτός κι αν ο άλλος έχει τα ίδια γούστα και τρελαίνεται να μένει κλεισμένος μέσα σ’ ένα δικό του κόσμο, χωρίς άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Και πάλι, πόσο να αντέξεις κάτι τέτοιο, όσο κι αν τη βρίσκεις μ’ αυτό;

Μία σχέση χρειάζεται θυσίες. Έχει υποχρεώσεις και πρέπει να είσαι έτοιμος να ανταπεξέλθεις σε αυτές. Απαιτείται η καθημερινή ανανέωσή της και το μόνο σίγουρο είναι πως με το να κάθεσαι συνεχώς ανάμεσα σε ντουβάρια, δε θα την πετύχεις και πάμε στοίχημα σ’ αυτό.

Γι’ αυτό καλό θα ήταν να φεύγουμε μακριά από εκείνους που η αγαπημένη τους έκφραση είναι «home, sweet home». Βρε, ξέρουμε ότι είναι sweet, κι εμείς έχουμε σπίτια. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο εκεί, όσο καλόγουστο και πολυτελές κι αν είναι ένα σπίτι.

Η ζωή είναι εκεί έξω. Στον αέρα, στη φύση, στη θάλασσα, στο βουνό. Κι αν και το καυσαέριο είναι βλαβερό, καθόλου δε μας πειράζει, κι εκεί είναι ωραία, δεδομένου πως δε νιώθουμε φυλακισμένοι. Η ζωή στηρίζεται στη δράση, στην ταχύτητα και στην εξυπνάδα. Οπότε, αν είμαστε έξυπνοι, οφείλουμε να την αρπάξουμε απ’ τα μαλλιά. Ή καλύτερα, απαιτείται.

Και τι πιο ωραίο απ’ το να ρουφήξεις τη ζωή με έναν άνθρωπο, που θα έχει διάθεση να το κάνει; Μ’ αυτόν που δε θα βαριέται να σηκωθεί από την καρέκλα του σπιτιού του και θα λαχταράει την περιπέτεια. Εκείνον που το «είναι» του θα αποζητάει την τρέλα, την ενέργεια κι η αδρεναλίνη του θα βαράει κόκκινο, όταν θα πρέπει να επιλέξει τον επόμενο προορισμό του ταξιδιού σας.

Γιατί αυτό είναι οι σχέσεις. Ταξίδια. Ή καλύτερα, αυτό θα έπρεπε να είναι. Καράβια που πλέουν στη θάλασσα, αεροπλάνα που πετάνε στα σύννεφα, τρένα πάνω στις ράγες,  οδηγοί ενός αυτοκινήτου. Εκεί βρίσκεται η μαγεία τους και η αρχοντιά τους. Κι εκεί αναδεικνύονται αν είναι ισχυρές ή όχι. Εκεί θα φανεί αν θα αντέξουν στο χρόνο, ή αν τελικά, θα σπάσουν σε κομμάτια.

Και για να καταλάβουμε πόσο υγιής είναι μία τέτοια σχέση, ας συγκρίνουμε τι είναι καλύτερο. Να είμαστε με κάποιον που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του ή με κάποιον που μπορεί να σταθεί σ’ αυτά και να περπατήσει, να τρέξει και -γιατί όχι- να πετάξει;

Οι ταξιδιάρικες ψυχές είναι πάντα πιο γοητευτικές. Ξέρουν να απολαμβάνουν τη στιγμή και να ανακαλύπτουν νέα πράγματα. Αναγνωρίζουν το γεγονός ότι ζούμε μόνο μια φορά και διψάνε για εμπειρίες. Εμπειρίες που θα τους προσφέρουν φρεσκάδα, αναζωογόνηση κι όχι πλήξη. Πρέπει να το παραδεχτούμε, το να είσαι κάπου εσώκλειστος κουράζει, φθείρει και μας λυπεί.

Επομένως, ας ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας στις επιλογές που κάνουμε. Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας κι ας στραφούμε σε μία ψυχή πιο έντονη, πιο ουσιαστική, πιο ενδιαφέρουσα αλλά και πιο σέξι. Ναι, γιατί σέξι θεωρείται οτιδήποτε απλό και γοητευτικό. Κι όχι μόνο το γυμνό και προκλητικό.

Μπορεί η αγάπη κι η συντροφικότητα να μην αρκεί πάντα. Οι basic καταστάσεις δεν είναι πάντα κι οι πιο ελκυστικές. Χρειάζεται πού και πού η ένταση, η δύναμη, το ρίσκο. Άντε κι η αλητεία, όπως το λένε μερικοί. Αλλά αυτό που επιβάλλεται πάντα και πρέπει να υπάρχει, είναι το πάθος. Σχέση χωρίς πάθος δε στέκεται όρθια ποτέ, κι ας λένε ότι αυτό κάποια στιγμή σβήνει. Εκείνοι το αφήνουν να σβήσει. Ας μην ξεχνάμε πως ό, τι αφήνουμε, μας αφήνει. Έτσι και το πάθος.

Γι’ αυτό ας αφήσουμε λίγο το λάτρη του σπιτιού. Ας πιάσουμε το χέρι του ταξιδιάρη, του ερωτιάρη, του τρελού με λίγα λόγια. Αυτόν πρέπει να θέλουμε.

Που θα μας εξυψώσει, θα μας τραβήξει μαζί του στην τρέλα του κι όχι στον καναπέ του, μπροστά από μία TV με popcorn.