Όταν ξεφουσκώνει ο έρωτας τη σχέση κρατάνε η κατανόηση κι η αγάπη

Κάθε μέρα τον παραμελούμε κι ίσως να μην του δίνουμε και την αξία που του αναλογεί. Πολλές φορές υποτιμούμε τη δύναμη που έχει ένας έρωτας. Γιατί μέσα στο μυαλό μας υπάρχει συνεχώς μια αμφιβολία. Αν αυτός είναι εφικτός. Είναι, άραγε;

Μέσα από τις εμπειρίες μας, οι περισσότεροι θα λέγαμε πως δεν είναι. Λέμε πως στην αρχή όλα είναι καλά και μετά καταλήγουμε να γεμίζουμε τασάκια, να κλαίμε γιατί τον χάσαμε. Κι επειδή πονάμε, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως ο έρωτας τελικά πεθαίνει κάποια στιγμή.

Το αν αυτό ισχύει ή όχι, είναι υποκειμενικό και ο καθένας έχει τη δική του άποψη. Το πιο κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι τι γίνεται μετά. Τι θα απαντούσαν οι υποστηρικτές του θανάτου του έρωτα, αν τους ρωτούσαμε τι μένει μετά;

Όντως, τι μένει μετά την εξαφάνισή του από μία σχέση; Μπορεί να σταθεί όρθια χωρίς εκείνον; Ή καταδικάζεται κι αυτή λόγω της απουσίας του; Καμία απάντηση δε θα μπορούσε, σίγουρα, να μας καλύψει εκατό τοις εκατό. Και δε θα μπορούσε να μας καλύψει, γιατί, όχι μόνο είμαστε εμείς οι υπαίτιοι της απαλλαγής του έρωτα από τη ζωή μας αλλά και γιατί ξεχνάμε τα αποτελέσματα, στα οποία αυτός μπορεί να οδηγήσει.

Ο έρωτας ό,τι κι αν είναι, όποιες διαθέσεις κι αν έχει, ασχέτως αν έχει όρεξη να κάτσει ή να γίνει σίφουνας ανάμεσα σε δύο άτομα, έχει καταφέρει πολλά. Αν κάτσει, έχει κι άλλα να προσφέρει. Αν φύγει, όμως, σημαίνει πως μάλλον έχει τελειώσει με τις υποχρεώσεις του κι αποφάσισε να πάρει το κόκκινο μαντήλι του, να το κουνήσει μπροστά στα μάτια μας και να μας πει αντίο.

Τρομάζουμε εκείνη τη στιγμή, γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε να συνεχίσουμε χωρίς αυτός να είναι παρών, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τη σχέση χωρίς τη βοήθειά του. Μπορεί και να βαριόμαστε κιόλας, γιατί δεν έχουμε πια την έντασή του, την πληρότητα που είχαμε, όταν μας την έδινε απλόχερα.

Κι όμως, βιαζόμαστε να βαρεθούμε, βιαζόμαστε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα κι η επιπολαιότητά μας μας οδηγεί στο γνωστό. Έφυγε ο έρωτας, έφυγε και ο ενθουσιασμός, οπότε bye bye αγαπημένη μου σχέση. Μάλλον ήρθε η ώρα να φύγεις κι εσύ μαζί του. Μα γιατί να φύγει και γιατί να σβήσει;

Ο έρωτας όταν αποχωρεί, έχει φροντίσει γι’ αυτή. Απομακρύνεται για να της δώσει την ευκαιρία να παλέψει πια μόνη της. Και πάλι, της έχει εξασφαλίσει και πολεμοφόδια. Της έχει εξασφαλίσει τα εργαλεία, μέσω των οποίων θα φτάσει στην κορυφή μιας πυραμίδας.

Στην κορυφή της πυραμίδας, όπου βρίσκεται η αγάπη. Μπορεί ο έρωτας να βρίσκεται στην αρχή αυτής της πυραμίδας. Όταν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, δε σκεφτόμαστε καθόλου πως υπάρχουν κι άλλα. Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να φτάσουμε εύκολα και στην κορυφή.

Περπατώντας στο σκαλοπάτι του έρωτα, σιγά-σιγά ανεβαίνουμε. Ξεκινάμε απ’ αυτόν. Ερωτευόμαστε ένα πρόσωπο, κάτι που συνεπάγεται πως με τον καιρό το μαθαίνουμε περισσότερο, δενόμαστε μαζί του, βλέπουμε τις καλές και τις κακές του εκδοχές και μετά, το αγαπάμε. Αγαπάμε αυτό που είναι, αυτά που μας δίνει, αυτά που νιώθουμε γι’ αυτό.

Μόλις, λοιπόν, αυτό συμβεί, ο έρωτας, ναι, ξεφουσκώνει. Γιατί, μάλλον, πιστεύει πως η αγάπη είναι πολύ πιο δυνατή απ’ αυτόν. Πιστεύει πως εκείνη ξέρει να κάνει καλύτερα τη δουλειά της και έχει να προσφέρει ακόμη περισσότερα σε μία σχέση.

Επίσης, ξέρει πως αυτή δε φεύγει. Αν φύγει, λογικά δεν υπήρξε ποτέ, και τότε ούτε έρωτας υπήρξε. Ξεκινάμε απ’ τον έρωτα λοιπόν, και φτάνουμε στην αγάπη. Ανάμεσα στα δύο άκρα, υπάρχουν κι άλλα. Η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η κατανόηση. Αν αυτά αντέξουν και σταθούν σαν βράχοι μιας σχέσης, τότε ίσως κι ο έρωτας να μην είναι πια απαραίτητος.

Γιατί αν αυτά υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό και είναι αληθινά, τότε μπορείς να δώσεις συγχαρητήρια στον εαυτό σου που τα κατάφερες. Κατάφερες το σπάνιο, το ιδανικό. Κατάφερες να αξιοποιήσεις καλά έναν έρωτα και να γευθείς αυτά που αφήνει πίσω του. Μπορείς να είσαι και σχεδόν σίγουρος πως η σχέση που εσύ έφτιαξες μάλλον δε θα χαλάσει με την πρώτη δυσκολία. Δε θα ξεφτίσει, επειδή το αρχικό στάδιο, που όλα φαντάζουν τέλεια, δεν υπάρχει πια. Δε θα πάρει την κάτω βόλτα. Γιατί υπάρχει η αγάπη. Κανένας μα κανένας άπαξ και την αγγίξει και την αισθανθεί για κάποιο πρόσωπο δεν την αφήνει. Δεν μπορείς να ξε-αγαπήσεις έναν άνθρωπο. Δε γίνεται.

Σε μία σχέση, δε σταματάς ποτέ να παλεύεις. Όταν όμως η αγάπη είναι παρούσα, η εμπιστοσύνη φτάνει στο δέκα με βάση το πέντε κι όταν ο σεβασμός κυριαρχεί, η πάλη αρχίζει να μοιάζει απλά με ένα εμπόδιο που εξαιτίας των παραπάνω εσύ μπορείς να το προσπεράσεις.

Έρωτας ή αγάπη λοιπόν; Τι διαλέγεις; Ό,τι κι αν διαλέξεις είναι το ίδιο. Το πρώτο οδηγεί στο δεύτερο. Μόλις φτάσεις στο δεύτερο, το πρώτο δεν καθιστά πια φανερή την παρουσία του. Και το δεύτερο αποτελεί το κύριο μέσο για να εκτοξευθεί η σχέση στο απόλυτο.

Άνθρωπε, αγάπα!