Όταν ζεις κάτι αληθινό δεν το ξεχνάς ποτέ

Πώς τα λησμονείς; Πες ή δείξε τον τρόπο. Μπορείς; Γιατί τ’ αληθινά είναι αληθινά. Συνεπάγεται, όχι ψεύτικα, όχι φθηνά, όχι αδιάφορα, όχι ασήμαντα, όχι βαρετά, όχι ανούσια. Αλλά ακριβώς το αντίστροφο. Πέρα από αληθινά, είναι ακριβά, ενδιαφέροντα, σημαντικά, ζωντανά και με ουσία. Ποια είναι αυτά;

Αυτά που ένιωσες στο πετσί σου για κάποιον ή κάποια που χάθηκε. Εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή σου, δεν μπορείς να το βρεις όταν σου λείπει, δεν μπορείς να περάσεις μαζί του τις στιγμές που θα ‘θελες. Είναι τα βαθιά συναισθήματα που χάραξες στον εαυτό σου και κανένας δεν μπορεί να τα κλέψει. Είναι οι εικόνες που ονειρεύτηκες, φαντάστηκες ή και έζησες στο πλάι του.

Είναι εκείνος ο έρωτας ο ζωντανός, ο γεμάτος κύματα που τράνταζε το μέσα σου. Η φλόγα που ακόμα και με την απουσία του είναι το ίδιο δυνατή. Οι στιγμές που πέρασες και έγιναν ανεξίτηλες στη μνήμη σου. Είναι εκείνη η αναζήτηση που κάνεις στο χρόνο, για να βρεις μια αλήθεια. Αληθινά αγγίγματα, αληθινά φιλιά, αληθινά μάτια, αληθινά λόγια. Ακόμη κι αν η άλλη πλευρά ήταν ψεύτικη, η δική σου ήταν αληθινή. Και ξέρεις πως δε φταίει ο άλλος που δεν μπορείς να ξεχάσεις αλλά εσύ.

Γιατί εσύ ένιωσες και νιώθεις. Εσύ νοσταλγείς, εσύ επιθυμείς, εσύ προσμένεις, εσύ λυπάσαι. Αλλά κι εσύ χαίρεσαι, εσύ αναστενάζεις, εσύ ψάχνεις τις απαντήσεις που θέλεις να πάρεις. Μπορεί να είσαι τελικά και πολύ αληθινός για κάτι που είναι τόσο κάλπικο. Πολύ αυθεντικός για κάτι που ήταν τόσο παροδικό. Πολύ εντάξει για κάτι που ήταν απλά ένας σταθμός στη ζωή σου.

Κι ενώ οι σταθμοί είναι πολλοί, εσύ όλο σ’ εκείνον τον έναν τριγυρίζεις συχνά-πυκνά. Και δε θέλει κι ερώτημα. Γιατί ήταν ο αληθινός για ‘σένα. Κι αυτό σου είναι αρκετό για να μην πατήσεις το «delete» απευθείας. Για να μη βρεθείς σε σκουπιδότοπο, έχοντας έτοιμο το συναίσθημα για πέταμα. Για να μη σκουριάσεις τις μνήμες σου και για να μην αφήσεις τη λογική να κυριεύσει.

Και δεν έχεις άδικο, καθώς αυτά που πράττεις είναι τα συνακόλουθα των αληθινών. Ακόμη κι αν σε θεωρούν τρελό, χαζό, υπερβολικό, εσύ δε δίνεις σημασία. Γιατί όλοι λένε ψέματα. Όλοι κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Όλοι τα ίδια κάνουν και τα κρατούν κρυφά, μην τυχόν και τους πουν κολλημένους. Γιατί τ’ αληθινά δεν ξεχνιούνται, δεν προχωρούν εύκολα παρακάτω και μερικές φορές, δε θέλουν.

Δε θέλουν να συμβιβαστούν με κάτι κατώτερο. Και κατώτερο όχι σε σχέση με τον άλλον αλλά σε σχέση με τον εαυτό τους. Δεν καταδέχονται κανένα άλλο συναίσθημα, καμία άλλη στιγμή, καμία άλλη ολοκλήρωση από εκείνη. Την αληθινή τους. Δεν πάνε να τους τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα, να τους υπόσχονται πυροτεχνήματα στον αέρα, εκείνοι συνεχίζουν να αναπολούν τ’ αληθινά τους. Που χάθηκαν χωρίς λόγο, που μπορεί να υποτιμήθηκαν χωρίς να τους άξιζε.

Είναι και φορές που τ’ αληθινά αδικούνται μαζί με τον άνθρωπο που τα εκπροσωπεί. Αδικούνται ίσως, γιατί δεν πρόλαβαν να εξαπλωθούν όσο θα έπρεπε ή ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να δείξουν την έκτασή τους. Δε σταμάτησαν, όμως, ποτέ να είναι αληθινά. Να χτυπούν δυνατά και να στέκονται υπαρκτά και περήφανα στη ζωή. Ποιος μπορεί να τα πετάξει ή να τα εξαφανίσει; Ακόμη κι αν κάποιος πει πως το ‘χει κάνει ή ψέματα λέει ή τα δικά του δεν ήταν αληθινά όσο πίστευε.

Όσο κι αν έχεις πονέσει ή πληγωθεί απ’ το άλλο πρόσωπο, τα δικά σου συναισθήματα, τα μόνο δικά σου, ποτέ δεν προδόθηκαν. Γιατί ήσουν εσύ ο κάτοχός τους. Εσύ τα κουβαλούσες και τα κουβαλάς, εσύ τα βίωσες και τα βιώνεις, εσύ τα έχεις μέσα σου. Είναι όλα δικά σου. Κανένας χωρισμός, καμιά απόρριψη και καμιά απογοήτευση δεν μπορεί να τα πετάξει και να τους δώσει λήξη. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είσαι εσύ. Αλλά πώς θα κάνεις κάτι τέτοιο;

Ακόμη, κι αν κάποιος άλλος τα έχει υποτιμήσει, εσύ πάντα τα είχες ψηλά. Πάντα τα σεβόσουν, πάντα τα αγαπούσες. Έκανες παρέα μαζί τους σχεδόν κάθε μέρα. Σου θυμίζουν αυτά που πέρασες και θα ‘θελες να τα ξαναβιώσεις. Σου θυμίζουν ίσως κι ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή σου.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι καινούριο κι αν έρθει στη ζωή σου, τ’ αληθινά πάντα θα βρίσκονται σε μια γωνία. Είτε απλά θα σε κοιτάζουν, είτε θα σε προκαλούν να γυρίσεις πίσω σ’ αυτά. Και δεν υπάρχει γιατί. Γιατί είναι αληθινά και δε μοιράζονται ανάμεσα σε τρία άτομα. Μόνο σε δύο. Σ’ αυτούς που τα γέννησαν και τα έφεραν στην επιφάνεια.

Έτσι, λοιπόν, αν κάποιοι σε φωνάξουν ποτέ τρελό που συλλογίζεσαι τ’ αληθινά σου συναισθήματα, την αληθινή σου γαλήνη και την αληθινή σου αγάπη, τότε μην πεις τίποτα. Αδιαφόρησε. Γιατί εσύ ξέρεις πως ζεις αληθινά.  Από ‘κεί και πέρα σιωπή.