Στα παιχνίδια πάντα είμαστε «ομάδα» με τον κολλητό μας

Επιτραπέζια παιχνίδια, παιχνίδια γνώσεων και όχι μόνο! Παιχνίδια όπως βόλεϊ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο κι άλλα τόσα που έχουν ένα κοινό, είναι ομαδικά. Αλήθεια ποια είναι η κρίσιμη ώρα ενός παιχνιδιού; Μα φυσικά, η στιγμή πριν την έναρξή του. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις σε ποια ομάδα θα πας προκειμένου να φέρεις εις πέρας τον αγώνα με τους αντιπάλους και να κερδίσεις.

Κι εσύ αντί να κοιτάξεις ποιο είναι το συμφέρον σου και ότι πρέπει να πας, σύμφωνα με τη λογική, με την πιο δυνατή ομάδα, ήδη ξέρεις από πριν ότι ανήκεις στην ομάδα που είναι κι ο κολλητός σου. Όταν έρχεται η σειρά σου να ανακοινώσεις την επιλογή σου αμέσως το μάτι σου στρέφεται στο πρόσωπο του φίλου σου, ο οποίος με τη σειρά του σε κοιτάει και συνεννοείστε μ’ ένα περίεργο μαγικό τρόπο σαν να λέτε: «Φίλε μου, τώρα θα γελάσουμε πάρα πολύ».

Η αλήθεια είναι πως όταν παίζουμε ένα ομαδικό παιχνίδι πάντα θέλουμε να είμαστε στην ίδια ομάδα με τον καλύτερό μας φίλο. Εντάξει, δεν πιστεύω ότι θέλει και ιδιαίτερη αιτιολόγηση. Όλοι το ξέρουν, όλοι το καταλαβαίνουν και όλοι το έχουν νιώσει.

Με τον καλύτερό μας φίλο περνάμε πολλές στιγμές, μας ξέρει στα πάνω μας και στα κάτω μας και γενικότερα έχουμε ένα δικό μας κώδικα επικοινωνίας που κανένας δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί. Μπορεί μεταξύ μας να λέμε μαύρο και οι άλλοι να καταλαβαίνουν άσπρο. Τι πιο ωραίο, λοιπόν, να ενωθεί ένα τέτοιο δίδυμο για να χτυπήσει τους αντιπάλους;

Πέρα όμως απ’ τη στρατηγική που ακολουθούμε σ’ ένα παιχνίδι και πιστεύουμε ότι με τον κολλητό μας μπορούμε να την οργανώσουμε, όσο το δυνατόν καλύτερα, υπάρχει κι ο παράγοντας της διασκέδασης. Όταν είμαστε στην ίδια ομάδα με το φιλαράκι μας, κακά τα ψέματα, το παιχνίδι αποκτά άλλο νόημα, γίνεται πιο διασκεδαστικό. Ειδικά στα παιχνίδια γνώσεων, που ο καθένας πετάει ό,τι βλακεία του κατέβει.

Ναι, εκεί θέλουμε το φίλο μας δίπλα μας που θα μας κοροϊδέψει για κάποια κοτσάνα που θα πετάξουμε ή γιατί πολύ απλά θα μας δώσει κρυφά την απάντηση που πρέπει να πούμε και δε θα το πάρει κανένας πρέφα, με αποτέλεσμα το 1-0 να γίνει πραγματικότητα. Και, ναι, εκείνη τη στιγμή γίνεται και το ”give me five” για την επιτυχία μας.

Έτσι, λοιπόν, σε κάθε ομαδικό παιχνίδι όλοι αναζητάμε στην ομάδα μας εκείνον το φίλο ή τη φίλη που ξέρουμε ότι σ’ όλες τις παρτίδες, όσες φορές κι αν παίξουμε δε θα βαρεθούμε. Γιατί μαζί τους κάνουμε ζαβολιές, χλευάζουμε ο ένας τον άλλον και «κλέβουμε νίκες». Ποιος δεν το έχει κάνει; Πόσες φορές ο κολλητός σου σού έδωσε κρυφά πίσω απ’ την πλάτη σου ένα χαρτί, προκειμένου να νικήσει η δική σας ομάδα ενώ παίζατε ξερή ή μπιρίμπα; Ή πόσες φορές δε σου ψιθύρισε την απάντηση μιας ερώτησης που έτυχε σε σένα και δεν την ήξερες αφού είσαι άσχετος από γεωγραφία και εκείνος αστέρι;

Οι φίλοι, και για αποφυγή παρεξηγήσεων, οι γνήσιοι, καλοί φίλοι είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μας. Τους χρειαζόμαστε, γιατί χωρίς αυτούς τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όχι, φαντάσου ένα παιχνίδι απ’ τα παραπάνω και σκέψου ότι είσαι σε μια ομάδα, την οποία ή την γνώρισες εκείνη τη στιγμή του παιχνιδιού ή την ήξερες αλλά οκ έπαιξες ένα απλό παιχνίδι μαζί τους. «Πόσο βαρετό σκέφτηκες!» και ψιθύριζες σίγουρα από μέσα σου «πού είσαι, ρε φίλε, να τους δείξουμε πώς παίζεται το παιχνίδι».

Μα πάντα τα παιχνίδια, όταν είμαστε με τους φίλους μας είναι πιο ενδιαφέροντα. Σκέψου ότι εδώ γελάς όταν ο καλύτερός σου φίλος είναι στην απέναντι ομάδα, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, λοιπόν, όταν είστε στην ίδια ομάδα είναι ν’ ανέβεις πάνω στον καναπέ και ν’ αρχίσεις να χορεύεις το «γουστάρω να χορεύω, I like to move it, move it». Σίγουρα, σε έχει ακολουθήσει ο κολλητός σου με τον ίδιο ρυθμό.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Πολλές φορές πέρα απ’ την πλάκα μας θέλουμε να είμαστε με το φίλο μας στην ίδια ομάδα για την περίπτωση της αποτυχίας ή μιας ενδεχόμενης ήττας. Αλλιώς θα διαχειριστείς με το φίλο σου μια χαμένη παρτίδα και αλλιώς μόνος σου. Τώρα θα κλάψετε μαζί, θα το πάρετε χαλαρά και θα γελάτε με τις χαζομάρες που κάνατε και γι’ αυτό χάσατε, ή θα σπάσετε ό,τι βρείτε μπροστά σας απ’ τα νεύρα σας, αυτό είναι δικό σας θέμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πλήττετε με τίποτα, όταν παίζετε μαζί ως ομάδα, ακόμη κι αν χάσετε.

Όλους, λοιπόν, μας αρέσει να έχουμε στην ομάδα μας τον κολλητό μας, το δικό μας φίλο ή φίλη με τον οποίο νιώθουμε πιο σίγουροι ότι θα κερδίσουμε το ματς. Εκείνη τη στιγμή αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ ταιριάζουμε στην τρέλα, την πονηριά, αλλά και στο πάθος για τη νίκη.

Κι η έκφραση: «Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», παίρνει σάρκα κι οστά περισσότερο από κάθε άλλη φορά.