Τα κοινωνικά δίκτυα αντικατέστησαν την ίδια τη ζωή

Ας το παραδεχτούμε. Μικροί μεγάλοι έχουμε τοποθετηθεί σε μια κοινή γενιά. Αυτή των κοινωνικών δικτύων που σαρώνουν. Έχουμε εγκλωβιστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καθ’ ότι μιλάμε για εγκλωβισμό έχουμε πέσει και στην αντίθεση του να μη θέλουμε να βγούμε. Τι συμβαίνει; Μας έχουν ρίξει κάτι στο ποτό ή στο φαγητό;

Με αργά και σταθερά βήματα εισχωρήσαμε στον κόσμο του Instagram και του Facebook. Οι συνήθειες που έγιναν λατρεία. Οι εφαρμογές που είναι αδύνατον να μην υπάρχουν στο κινητό μας. Ή καλύτερα είμαστε στο σημείο που και μόνο αυτές να έχουμε θα αισθανόμαστε πλήρεις.

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είμαστε τοποθετημένοι σαν πινέζες στην εποχή που νιώθεις κενό, αν σου τελειώσουν τα mb στο mobile phone σου. Ακούγεται τρομακτικό. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς ίντερνετ. Μήπως κάποιος μας κάνει πλάκα; Γιατί κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν και χωρίς αυτό και μια χαρά ευτυχισμένοι ήταν. Σε αντίθεση με μας, που αν δεν έχουμε ίντερνετ στο σημείο που βρισκόμαστε, νευριάζουμε και παίρνουμε γκριμάτσες βαρεμάρας.

Είμαστε, πλέον, ικανοί να μείνουμε και στο σπίτι μόνο και μόνο επειδή έχουμε σίγουρο το wi-fi. Σαν να το χάσαμε λιγάκι;

Βασικά όχι σαν. Αυτό ήταν, το χάσαμε. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φτάσει η ώρα να ποστάρουμε την επόμενη φωτογραφία μας στα social media. Κι άντε, δεν είναι κακό να θέλουμε ν’ ανεβάσουμε μια φωτογραφία, όσο ο λόγος για τον οποίο θέλουμε να τη δείξουμε. Αλήθεια, γιατί θέλουμε να τη δείξουμε;

Είναι άραγε ότι από πάντα μας διακατείχε το αίσθημα του φωτογράφου ή κρύβεται κάτι άλλο πίσω απ’ αυτό; Αν πάρουμε τα δεδομένα της εποχής, μάλλον το δεύτερο. Που σημαίνει πως πλέον ανεβάζουμε σε κοινή θέα σημαντικές μας προσωπικές στιγμές για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Για να τις δει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο ή για να δείξουμε πόσο γαμάτη ζωή κάνουμε σε όλους.

Ο καθένας έχει τους λόγους του. Το δυστύχημα είναι πως δεν το κάνουμε για τον εαυτό μας αλλά προπάντων για τους άλλους. Πρώτο αρνητικό και θλιβερό.

Έπειτα, αυτό δεν είναι το μόνο αρνητικό. Πλέον, γίναμε και υπόδουλοι των Instagram stories. Και μας άρεσε τόσο πολύ αυτή η νέα λειτουργία του Instagram που παραμερίσαμε για λίγο τα post στο facebook. Γίνονται όλα ταυτόχρονα; Δε γίνονται. Γι’ αυτό αφιερωνόμαστε κατά πολύ στα stories μας, για να δείξουμε –και πάλι– στους άλλους πώς είναι ένα εικοσιτετράωρο της ημέρας μας.

Δείχνουμε με ποιους είμαστε, δείχνουμε ότι βαριόμαστε στη δουλειά μας καθώς δεν περνάει η ώρα με τίποτα, κάνουμε boomerang, φοράμε αυτιά λαγού κι αλλάζουμε τη φωνή μας , για να γελάσουμε και φυσικά δεν ξεχνάμε να παρουσιάσουμε τις ποτάρες που πίνουμε και το χαμό που γίνεται στο μαγαζί που βρισκόμαστε μ’ ένα συγκεκριμένο κομμάτι.

Τι άλλο κάνουμε; Έχουμε τρελαθεί με το τσατ. Κάνουμε διάλογο με τα αγαπημένα μας sticker και τα αγαπημένα μας αρχεία gif. Ούτε σοβαροί δεν μπορούμε να σταθούμε, καθώς είναι αλήθεια πως όλα τα social media είναι άκρως διασκεδαστικά. Καλά όλα αυτά, αλλά δυστυχώς ξεφεύγουμε.

Η ζωή δεν είναι εκεί. Μπορεί να νομίζουμε ότι μέσω των κοινωνικών δικτύων ερχόμαστε όλο και πιο κοντά, αλλά δεν είναι έτσι. Στην ουσία απομακρυνόμαστε, γιατί δεν υπάρχει πια επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν υπάρχει τριβή. Δε βιώνουμε πια ο ένας τον άλλον έτσι όπως πρέπει, παρά μόνο μέσα από μια εικόνα, η οποία μπορεί να μην είναι κι η αληθινή.

Και όχι μόνο μπορεί να μην είναι αληθινή, αλλά χρησιμοποιώντας ό,τι φίλτρο υπάρχει πάνω της, οδηγηθήκαμε να βάζουμε φίλτρα στις ίδιες μας τις ζωές και να δίνουμε αρνητική χροιά στην έννοια της εικόνας. Η εικόνα έχει να κάνει με την τέχνη, την ομορφιά και την αισθητική. Έχει να κάνει με την ανακούφιση του ματιού όταν την βλέπει. Αποτελεί την ξεκούρασή του. Αυτό, όμως, μόνο όταν είναι αληθινή. Εμείς σαν να την αλλάξαμε λίγο με την τόση ψεύτικη χρήση της.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν έγκειται μόνο στην εικόνα. Αλλά και στην επαφή μεταξύ των ανθρώπων. Καθηλωθήκαμε και χαθήκαμε. Γίναμε έρμαια μιας ψεύτικης πραγματικότητας. Ξεχάσαμε τους ανθρώπους μας και αυτούς που στάθηκαν δίπλα μας. Και γιατί; Γιατί προτεραιότητά μας πια είναι να δείξουμε στον κάθε άσχετο πως είμαστε μέσα σ’ όλα και δεν είμαστε ξενέρωτοι.

Ξεχάσαμε το διάλογο ανάμεσα στα μάτια και κοιτάμε το sticker που θα επιλέξουμε προκειμένου να πούμε «ευχαριστώ», «μου λείπεις», «σ’ αγαπάω». Ξεχάσαμε το ραντεβού και μείναμε στο like. Κοινώς, ξεχάσαμε ποιοι είμαστε.

Ο χρόνος τρέχει, η ζωή είναι μικρή και αντί να θέλουμε να έρθουμε κοντά στον άλλον, εμάς μας νοιάζει αν θα βάλουμε φίλτρο “rise” στη φωτογραφία μας ή να καταστήσουμε φανερό πως ξεσαλώνουμε στο story μας. Κι αν βαρεθούμε με αυτά δίνουμε προσοχή στα αιτήματα φιλίας μας για να περάσει η ώρα.

Μήπως να ζούσαμε και λίγο; Τα social media δεν είναι η ζωή μας. Απλώς υπάρχουν για να δείχνουν πόσο διαφέρουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι.