Στρέφεις αλλού την προσοχή σου στην προσπάθειά σου να ξεχάσεις

Είσαι στ’ αλήθεια ευτυχισμένος; Στο γραφείο μιλώντας και πίνοντας τον καφέ σου ή στο σπίτι το βράδυ, μόνος στο δωμάτιο βλέποντας μπάλα; Είσαι ευτυχισμένος χαμένος στις αμέτρητες κάσες των αθλητικών σου παπουτσιών που δεν τις χωράει ο τόπος ή όταν αμέσως μετά τη δουλειά βασανίζεις το στεγνό άδειο σου σώμα στο γυμναστήριο; Είσαι χαρούμενος, γιατί είσαι υγιής, νέος, όμορφος; Είσαι χαρούμενος που σκέφτεσαι τι έχασες για να βρεθείς και πάλι εδώ;

Η απόσπαση της προσοχής είναι ωφέλιμη σε φάσεις μετά από πόνο ή αλλαγές, μας βοηθά να θυμόμαστε σίγα-σιγά ποιοι είμαστε, την ψυχική μας δύναμη, αλλά πολλές φορές είναι μια ώθηση να ανακαλύψουμε και τη σωματική μας δύναμη, να μας αγαπήσουμε ξανά και παράλληλα να ξεχάσουμε.

Δες το σαν μια διάφανη λεπτή μεμβράνη που μπαίνει μόλις κλείσει ένα κεφάλαιο και από εκεί και πέρα μόνο μπροστά μπορείς να πας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πας μπροστά ακολουθώντας το δρόμο προς ένα νέο κεφάλαιο, όποια κι αν είναι η φύση του. Προχωράς μόνος, παρατηρώντας καταστάσεις, ανθρώπους, τον εαυτό σου. Ξέρεις ότι αν γυρίσεις πίσω το κεφάλι θα δεις, θολά μεν άλλα θα δεις, τι συμβαίνει πίσω από τη μεμβράνη. Και είναι εντάξει να γυρίζεις πίσω στην αρχή, γιατί θέλεις να δεις, να θυμηθείς, να θυμώσεις και να συνεχίσεις να περπατάς μπροστά με βήμα όλο και πιο σταθερό. Αυτό μόνο αν δεις για κλάσματα δευτερολέπτου, γιατί όση παραπάνω ώρα κοιτάς τόσο πιο καθαρά βλέπεις και πονάς. Η απόσπαση μπορεί να είναι ένα ή πολλά πράματα και είναι κάτι που χρησιμοποιούμε όλοι, αυτόματα, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τον πόνο με την προϋπόθεση ότι από κάποια φάση και μετά θα έχουμε φύγει πολύ μακριά από το κεφάλαιο εκείνο. Και μετά όταν θα γυρνάμε να κοιτάξουμε θα βλέπουμε μονάχα απόλυτο σκοτάδι. Και έτσι θα μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά. Η πληγή επουλώθηκε.

Εσύ όμως το έχει κάνει τέχνη! Πριν καν σταματήσεις να γυρνάς το κεφάλι προσποιείσαι ότι είσαι ευτυχισμένος. Είσαι στ’ αλήθεια ευτυχισμένος ή στρέφεις την προσοχή σου σε νέα εποχιακά για σένα κορμιά; Σε πρόσωπα που φιλοξενούν μερικά χαρακτηριστικά του πρώην; Είσαι στ’ αλήθεια ευτυχισμένος ή αναπληρώνεις τα κενά σου με εξόδους, δείπνα και brunch; Όταν περιτριγυρίζεσαι από ξένους; Όταν είσαι σπίτι μόνος κάνοντας σχέδια και ενώ ονειρεύεσαι το μέλλον; Έχεις φτιάξει αυτά που έπρεπε να φτιάξεις πριν προχωρήσεις ή πατάς επί πτωμάτων για να νιώσεις στιγμιαία καλά; Στους φίλους σου, στους γονείς σου έχεις μιλήσει για το λαβύρινθο του μυαλού σου; Τον Μινώταυρο που έχει το πρόσωπό σου και που εσύ του κρύβεσαι; Φαντάζομαι ακόμα προτιμάς να συζητάς για άλλους παρά να μιλάς για εσένα. Είναι πιο εύκολο και εσύ δεν είσαι για δύσκολα πράματα!

Στο επόμενο σου ταξίδι σκέψου το πρόσωπο που θες. Όταν θα είσαι μόνος και μακρυά από το σπίτι, από γνώριμες φάτσες και τη ρουτίνα σου που αγαπάς. Σκέψου τη μορφή του, άκουσε τη φωνή του και θυμήσου το άρωμά του. Πονάει. Το ξέρω.

Όσο και να σε ήθελε τώρα σε λυπάται. Σε αυτό που έχεις για σώμα κατοικούν μόνο ένα όμορφο περίγραμμα, ο εγωισμός και η αυταρέσκεια. Στη θέση της αγάπης έχεις βάλει τα ωραία, φίνα πράγματα της ζωής, τα ρούχα, τις παρουσίες παροδικών συντρόφων, αλλά ξεχνάς. Ξεχνάς πως δε θα είσαι για πάντα νέος και όμορφος. Επαναλαμβάνεις το μοτίβο ξανά και ξανά και δε σε νοιάζει ποιος μένει ή ποιον πονάς. Στο τέλος της μέρας ξέρεις. Ξέρεις πως αυτός που πονάς πιο πολύ απ΄ όλους είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

Μπορείς να αποκαλυφθείς στον ίδιο σου τον εαυτό και να είσαι ειλικρινής; Να σπάσεις; Να κλάψεις επί τόπου, να μείνεις μόνος μέχρι να φτιάξεις όσα πρέπει να φτιαχτούν μετά από τη μάχη και να επουλώσεις τις δικές σου πληγές ή φοβάσαι; Η μοναξιά και οι σκέψεις σου, τα θέματα που πρέπει να λύσεις με την αντανάκλαση σου στον καθρέφτη, όσα εσύ αποφεύγεις είναι τα μόνα που πρέπει να σου αποσπούν την προσοχή. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Είσαι διαθέσιμος να γιατρέψεις αυτό τον πόνο ή σου είναι πλέον πιο εύκολο να προσποιηθείς ότι είσαι χαρούμενος, ενώ αποσπάς απλώς την προσοχή σου αλλού μέχρι να ξεχάσεις;