Όλοι λένε ότι είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός. Ότι έχεις δικαίωμα και πρέπει να εκφράζεις τη μοναδικότητά σου. Όταν όμως δουν το διαφορετικό φοβούνται και σχολιάζουν. Το φέρνουν ως παράδειγμα προς αποφυγή στα παιδιά τους και μετά τα περιμένουν να είναι μοναδικά, να αγαπούν τον εαυτό τους και να εκφράζονται ελεύθερα. Έτσι κι όταν ακούνε πως σου αρέσει η πίτσα σου με πεπερόνι κι ανανά. Κοίτα τώρα καταπίεση!
Πιο παλιά έτρωγα σπέσιαλ. Σπέσιαλ που τρώνε όλοι! Δεν είχα άποψη, δεν είχα γνώμη, δεν τολμούσα ίσως να πω πως θέλω να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Δεν το ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό ίσως γιατί ήμουν οκ με αυτό που έτρωγαν κι απολάμβαναν όλοι οι άλλοι.
Την πρώτη φορά που δοκίμασα πίτσα πεπερόνι-ανανά κατάλαβα τι έχανα. Αυτή η αντίθεση του αλμυρού προς πικάντικο με τη γλυκιά γεύση του σχεδόν λιωμένου ανανά σε συνδυασμό με το λιωμένο τυρί και την ψημένη ζύμη ταξίδεψε από διάφορα σημεία της γλώσσας μου στον εγκέφαλό μου κι αυτός με τη σειρά του έπαθε ένα ψιλο-σοκ αντιλαμβανόμενος ότι απήλαυσα κάτι τόσο περίεργο, τόσο διαφορετικό από τα κοινά γούστα.
Στην αρχή φοβάσαι να το παραδεχτείς κι όταν παραγγέλνει η παρέα πας με τα νερά. Ό, τι θα φάτε εσείς, πιάνεις τον εαυτό σου να λέει. Τρως ό, τι τρώει και η παρέα, το απολαμβάνεις όσο οτιδήποτε συνηθισμένο και το ξεχνάς. Έτσι όπως κάνεις και πάντα έκανες για πολλά άλλα που αφορούν τη ζωή και τις δικές σου προτιμήσεις. Ακολουθείς το ρεύμα.
Μετά από καιρό, εντελώς ξαφνικά, πιάνεις τον εαυτό σου να παραδέχεται αυτό το τρελό του γούστο. Τα βλέμματα στρέφονται πάνω σου, κάποιος θα γελάσει, άλλος θα γουρλώσει υπερβολικά τα μάτια και θα μείνει να σε κοιτά, άλλος θα σου πει πως αυτή η πίτσα είναι αηδία κι πως ο ανανάς δεν ανήκει στην πίτσα, δεν είναι κανονικό να τα μπλέκεις και μείνε στο γνωστό καλό ζαμπόν.
Νομίζουν!
Προτιμώ να είμαι μια τρελή που κάνει κι απολαμβάνει αυτά που θέλει, που λέει την άποψή της. Μια τρελή που ντύνεται όπως γουστάρει, δέχεται το ιδιαίτερό της χιούμορ που της βγαίνει ακόμα και σε περιπτώσεις που δε θα έπρεπε και συμπεριφέρεται στον κόσμο που συναναστρέφεται, είτε γνωρίζει είτε όχι, με ευγένεια, αγάπη και κατανόηση. Μια τρελή που θα δεχτεί την τρέλα του οποιουδήποτε έχει τα κότσια να την εκφράσει κι ακόμα θα τον παρακινήσει να είναι πιο εκδηλωτικός και μπορεί να απολαμβάνει την παρέα αυτών των τρελών, των αουτσάιντερ όπως ένιωθε από παιδί κι η ίδια.
Η ζωή αυτή, σ’ αυτή τη χρονική περίοδο που ζούμε και σ’ αυτό το σώμα, με τους συγκεκριμένους αισθητήρες και γούστα είναι μοναδική και μη αναστρέψιμη. Ποιο θα ήταν το όφελος να τη ζούσαμε όπως όλους τους άλλους;
Κι εσύ που τώρα διαβάζεις, μη φοβάσαι αν είσαι διαφορετικός, γιατί αυτό είναι που αξίζει. Μεγαλώνοντας κι εγώ, χαίρομαι που ήμουν αουτσάιντερ κι ας μην το έβλεπα τότε. Χαίρομαι γιατί ζούσα στον κόσμο το δικό μου. Ήμουν ελεύθερη κι ας μην το ήξερα.
Χαίρομαι που ακόμα έχω κρατήσει μια σχετική εσωστρέφεια, τη δική μου δόση τρέλας. Όσο πάει και μεγαλώνω αποδέχομαι όλο και παραπάνω εμένα. Εκδηλώνω τις ιδέες και τις προτιμήσεις μου και που δεν ασχολούμαι με απόψεις άλλων. Γι’ αυτό σου λέω, αν θες τον ανανά σου, καλά κάνεις! Μην αφήσεις κανέναν να σου πει τι να τρως και πότε. Αν θέλεις εσύ τον ανανά κι ο ανανάς εσένα, τύφλα να έχουν οι «κανονικοί».
Συντάκτης: Μαρία Πετρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
