Όλα τα σπουδαία γίνονται στο ημίφως

Λίγο ή πολύ όλοι έχουμε συνδέσει το βράδυ με το απαγορευμένο, το επικίνδυνο, την αμαρτία και το μυστήριο. Στο φως της μέρας μπορείς να είσαι όποιος επιλέγεις να είσαι για τους συνεργάτες στη δουλειά, ένας καθώς πρέπει επαγγελματίας με το χαμόγελο και την αποφασιστικότητα να τον συνοδεύει. Μπορείς να είσαι το καλό παιδί που η μαμά και ο μπαμπάς με περηφάνια συστήνουν σε φίλους και στα τραπέζια, να είσαι η επιτομή του μοντέρνου πρότυπου που όλοι θα ήθελαν να είναι ή να γίνουν  τα παιδιά τους. Στο γυμναστήριο, στο σούπερ μάρκετ, στο δρόμο μπορείς αν το επιλέξεις να είσαι εκείνο το ήσυχο πλάσμα που δε μιλά πολύ, απλά χαμογελά και σκύβει το κεφάλι αν νιώσει ή δει κάποιον να τον παρατηρεί. Αφού όμως έχει πέσει το φως του ήλιου κι αρχίσει να ανεβαίνει το φεγγάρι, αφού πας στο σπίτι ή όπου αλλού θέλεις εσύ να πας, μπορείς επιτέλους να είσαι ο εαυτός σου. Είσαι εσύ και είσαι μόνο για εσένα.

Μπορείς να βγάλεις το χαμόγελο απ’ τα χείλη. Μπορείς, άμα γουστάρεις, να κυκλοφορείς χωρίς τίποτα με τη μουσική που αγαπάς να παίζει στη διαπασών ενώ εσύ χορεύεις μπροστά στον καθρέφτη με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Δεν είναι τυχαίο που τα παράνομα ζευγάρια συνήθως συναντιούνται το βράδυ. Βλέπεις, ο άνθρωπος φοβάται και παράλληλα αποζητά το σκοτάδι κι ο λόγος είναι ο διχασμός της φύσης του, να είναι δηλαδή αυτό που πιστεύει η κοινωνία ότι προστάζει κι αυτό που πραγματικά ο ίδιος ποθεί κι αποζητά να είναι.

Στο σκοτάδι είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός, το ζώο, ο λύκος που ουρλιάζει στο φεγγάρι. Ελεύθερος να είναι όπως θέλει, έχοντας αποδεχτεί όλες του τις ορμές χωρίς να φοβάται ότι θα τον δει κάποιος και παράλληλα νιώθοντας κι ο ίδιος καλά με τον εαυτό του αφού μέσα του θα σκέφτεται ότι οτιδήποτε μπορεί να τον έκανε να νιώσει τύψεις ή ντροπή ήταν στο χθες. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Δικαιολογίες δηλαδή. Μα σου πω ένα μυστικό; Είσαι αυτός που ήσουν και εχθές το βράδυ. Ναι! Ακριβώς το ίδιο άτομο!

Δεν είναι μυστικό ότι οι πιο έντονες περιπτύξεις γίνονται στο σκοτάδι, σε ένα δωμάτιο που ίσα που φωτίζεται από το φως του δρόμου ή υπό το ζωηρό τρέμουλο των κεριών. Στο σκοτάδι μπορείς να φιλήσεις τα χείλη που θέλεις όπως θέλεις, να αγγίξεις σε μέρη που δεν συνηθίζεις να αγγίξεις στο φως και ν’ απολαύσεις τις καμπύλες και τις λακκούβες του κορμιού χωρίς να τις κοιτάς, απλά νιώθοντάς τις με τα χέρια σου, με τρόπους που δε θα μπορούσες το πρωί.

Όταν μια αίσθηση φεύγει οι άλλες αυτόματα ενισχύονται. Μπορείς να δουλέψεις με όλες σου τις παρορμήσεις και να αφήσεις την φαντασία σου να οργιάσει όσο διαρκεί η φάση ή μέχρι να βγει το πρώτο φως αναλόγως ορέξεων και παρτενέρ.

Το βράδυ κυκλοφορούν τα βαμπίρ, οι μάγισσες, οι ληστές, τα πνεύματα κι όλες οι ατίθασες ψυχές όσο οι φρόνιμες κοιμούνται στα ζεστά τους κρεβατάκια. Κάποιες υπήρξαν ατίθασες για λίγο, άλλες για πολλά χρόνια πριν επιστρέψουν στη γνώριμη ζεστασιά του σπιτιού τους, άλλες παραμένουν για πάντα ατίθασες κι άλλες κοιμόντουσαν στο ζεστό τους κρεβατάκι από πάντα. Παραμένεις και θα στ’ αλήθεια όποιος είσαι στο σκοτάδι κι ας το γύρισες τώρα σε σπιτόγατο.

Όσα έζησες το σκοτάδι είναι η δόξα σου, η περιουσία σου, το μυστικό που ξέρεις μόνο εσύ και χαμογελάς κρυφά όταν το σκέφτεσαι ή αναπολείς. Είναι αυτά που θα θυμάσαι για πάντα και ας μην πεις ποτέ τις ιστορίες σου αυτές στα παιδιά και στα εγγόνια σου. Τα στόματα που φιλάς, τα σώματα που απολαμβάνεις, το ποτά που πίνεις, τα τραγούδια που χορεύεις, τα ρούχα που φοράς ή δε φοράς στα σκοτεινά είναι η πτυχή του εαυτού σου η πιο ζωώδης, η πιο αληθινή, αυτή που σε κρατά σε φόρμα και σου δίνει κίνητρο για να ζήσεις τη μέρα στο φως για να είσαι ό, τι προστάζει η σύγχρονη ζωή να είσαι ενώ στο μυαλό σου παίζουν παραστάσεις με χαμηλότερο φωτισμό, λιγότερο και πιο διαλεκτό κόσμο. Γι’ αυτό, όταν κλείνουν τα φώτα μη φοβάσαι να το εκμεταλλευτείς προς…ευχαρίστησή σου.