Όταν καιγόσουν σ' έγραφε κι όταν σταμάτησες ψήθηκε· και τώρα;

Όλοι έχουμε εκείνο το ένα  άτομο που τόσο καιρό ποθείς και λιώνεις όταν σου κάνει τη χάρη να γυρίσει να σε δει. Μπορεί να το γουστάρεις χρόνια ή να είναι κάτι πρόσφατο αλλά για εκείνο η καρδούλα σου νιώθει πράματα όμορφα, αισθήματα που ίσως έχεις καιρό να νιώσεις. Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι που φλερτάρουν εσένα φαίνεται να τρώνε κόκκινη αφού εσύ έχεις μάτια μόνο για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το ίδιο φαίνεται να αγνοεί την παρουσία σου ή να δίνει ελάχιστη σημασία κι ελπίδες μαζί.Σ’ αυτήν την περίπτωση έχεις δύο επιλογές. Να το προσεγγίσεις με κάποιον τρόπο και να δείξεις το ενδιαφέρον σου ή να μην το προσεγγίσεις και απλώς να εύχεσαι να σε προσέξει ή να σε ποθήσει όσο εσύ. Αφού ο καιρός περνά χωρίς ανταπόκριση καταλαβαίνεις πλέον ότι τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Το ρίχνεις στο ποτό, κλαις, είσαι λυπημένος για ένα χρονικό διάστημα  μέχρι να επανέλθεις και πάλι στο παλιό, καλό, επουλωμένο από τα βέλη του τρελόπαιδου έρωτος εαυτό.

Η ζωή σου συνεχίζεται κανονικά, όπως πάντα άλλωστε μετά από μια απογοήτευση όσο κι αν πιστεύουμε στη προκειμένη φάση πως η ζωή τελείωσε ή ότι δεν έχει καμιά αξία. Βγαίνεις έξω κανονικά, διασκεδάζεις κι απολαμβάνεις τη δική σου συντροφιά ή και κάποιου άλλου την παρέα. Ξαφνικά το πρόσωπο που σε αγνοούσε και δεν έδειχνε ενδιαφέρον σού χαμογελά γλυκά, σε παρακολουθεί συνέχεια κι ίσως σε προσεγγίσει για να σου μιλήσει.  Εσύ παραξενεύεσαι που συμβαίνει αυτό αλλά παράλληλα κολακεύεσαι. Τι να συνέβαινε άραγε στη ζωή του που τον καθιστούσε απόμακρο πριν; Λες να είχε σχέση; Και γιατί τώρα ξαφνικά τόσο ενδιαφέρον; Περίεργα πράματα. Μέσα σου πάλλεσαι, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και πώς να αντιδράσεις. Από τη μια αυτό το άτομο το γουστάρεις, από την άλλη όμως σ’ είχε απορρίψει, σ’ έκανε να νιώσεις άσχημα, ακόμα κι αν αυτό έγινε άθελά του. Και τώρα που το έχεις ξεπεράσει; Τώρα που είσαι ξανά καλά;  Πώς αντιδράς;

Ούσα παθούσα και βάζοντας τον εαυτό μου στη διαδικασία αυτή πριν λίγα χρόνια η απάντηση είναι διαφορετική απ’  ότι αν έβαζα τον αυτό μου στη διαδικασία αυτή τώρα. Η προηγούμενη βερσιόν του εαυτού μου (αν μου επιτρέπετε να την αποκαλώ έτσι) θα δεχόταν τα κομπλιμέντα, τη σημασία και την παρουσία του ατόμου στη ζωή της ακόμα κι αν υπήρξε απόρριψη από μέρους του στο παρελθόν. Όλ’ αυτά θα τα έκανε σε κλάσματα δευτερολέπτου ανταποδίδοντας το ενδιαφέρον κι ίσως με περίσσευμα. Θα δικαιολογούσε τη συμπεριφορά του στο παρελθόν φοβούμενος να μη χάσει το άτομο αυτό. Θα δικαιολογούσε την απόρριψη ρίχνοντας ευθύνες στο τάιμινγκ -όπως μας έχουν όλους μάθει να κάνουμε και γενικότερα σε σενάρια της φαντασίας μου που θα καθιστούσαν το άτομο εκείνο ανίκανο να νιώσει κάτι για εμένα.

Η βερσιόν του παρόντος από την άλλη, είναι οπλισμένη με αυτοεκτίμηση κι αυτογνωσία. Θα αναγνώριζε ότι για να μην πετύχει από την αρχή η σχέση με το άτομο θα ήταν κάτι που δεν είναι γραφτό να γίνει γιατί ο έρωτας είναι σαν παζλ. Ή σου κάθεται το κομμάτι ή και ζείτε εσείς καλά είτε ανήκει κάπου αλλού,  κάπου που ίσως και το ίδιο το άτομο δε γνωρίζει ακόμα. Η καινούρια βερσιόν γνωρίζει ότι το λάθος τάιμινγκ είναι μια απλή δικαιολογία για το «δε θέλω». Η συγκεκριμένη βερσιόν αγαπά την προσωπικότητα, το χαρακτήρα και τις αξίες της και ξέρει πως τα όμορφα έρχονται με εύκολη ροή και δεν κάνει ρομαντικές στη φαντασία της τις δύσκολες συνθήκες κι άτομα.

Ωραίοι οι έρωτες, χρειαζόμαστε οι άνθρωποι και το δράμα της απογοήτευσης, του μη προσιτού, του χωρισμού για να ζούμε. Είμαστε επιρρεπείς στον έρωτα, τα όμορφα και τα δεινά του. Εθισμένοι στο δράμα του χωρισμού.

Ας είμαστε ειλικρινείς όμως. Ο έρωτας ο αληθινός ξεκινά από τη σπίθα ρης πρώτης ματιάς. Οι δεύτερες σκέψεις, τα μπρος και πίσω, οι δυσκολίες στην επικοινωνία και το αίσθημα ανασφάλειας μέσα στη σχέση δεν είναι καθόλου ρομαντικά κι είναι κρίμα να χαραμίζει κανείς φαιά ουσία, δάκρυα και χρόνο από τη ζωή του πολεμώντας για κάτι τόσο δύσκολο που λογικά δεν μπορεί να είναι εφικτό παρά μόνο στο μυαλό μας και όπως βολεύει εμάς. Αν σε ήθελε όντως, θα σε ήθελε από την αρχή, με δυο λόγια. Πάμε γι’ άλλα.