4 εντελώς διαφορετικές απόψεις για το τι κάνει έναν φίλο

Ποιος έχει όρεξη για ένα παιχνίδι; Μη σκεφτείτε ότι δεν είμαστε παιδιά! Όλες οι ηλικίες έχουν να κερδίσουν από το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει καλύτερος τρόπος από το παιχνίδι για να μάθει κανείς; Σε αυτό το παιχνίδι πήραμε ένα ρόλο, για την ακρίβεια γίναμε λίγο δημοσιογράφοι και κάναμε μια έρευνα. Πραγματοποιώντας, λοιπόν, κρυφές συνεντεύξεις, δηλαδή συζητήσεις με συγκεκριμένο θέμα μεν, αλλά όχι ευθείες ερωτήσεις, αναζητήσαμε απαντήσεις για τη φιλία. Αλήθεια, ποιος ο ρόλος της στις ζωές μας;

Ερώτηση που φαντάζει απλή, απάντηση που παραμένει πολύπλοκη. Υπάρχει, ωστόσο, μια αλήθεια κοινή. Ο κόσμος θα ήταν άχρωμος χωρίς φίλους. Θα έλειπε εκείνο το συνωμοτικό βλέμμα με τον κολλητό σου όταν σκέφτεστε το ίδιο χωρίς να μιλήσετε, τα ατελείωτα τηλέφωνα με τη φίλη σου για τον κόσμο που προσπαθείτε να αναλύσετε και να καταλάβετε, ο ήχος από τα γέλια της παρέας τα βράδια του καλοκαιριού, η αγκαλιά που κάνει το κλάμα του χωρισμού πιο ζεστό, το χέρι που είναι εκεί και στα δύσκολα. Η φιλία είναι μία ή κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται διαφορετικά; Έχει να κάνει με τα βιώματα ή και άλλοι παράγοντες όπως το φύλο και η ηλικία παίζουν, ίσως, ρόλο; Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε, προσεγγίσαμε άτομα διαφορετικών ηλικιών και στα πλαίσια γενικών συζητήσεων φέραμε το θέμα στη φιλία. Ας δούμε τι μας είπαν:

Κος Θάνος, 58 ετών

Αν είναι οι φίλοι σημαντικοί στη ζωή μας; Ασφαλώς. Για τη φιλία δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός. Ξέρω, όμως, ότι υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που στο δικό μου μυαλό είναι απαραίτητα για κάποιον που θέλει να λέγεται φίλος. Η ενσυναίσθηση, ας πούμε είναι θεωρώ καθοριστική. Θα στο πω με ένα παράδειγμα, κάνω 20 χρόνια αυτή τη δουλειά. Υπάρχει μία μέρα σε κάθε χρόνο που κρίνει όλη την προηγούμενη χρονιά αλλά και καθορίζει την επόμενη. Την παραμονή αυτής της μέρας επιλέγω να είμαι μόνος πάντα. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι μου στέλνουν σταθερά ένα μήνυμα ενόψει της επόμενης; Ένας. Χρειάζεται άλλη απάντηση για να καταλάβει κανείς αν είναι φίλος μου; Φυσικά και δεν είναι το μόνο κριτήριο αλλά, για μένα, παραμένει καθοριστικό.

Σοφία, 16 ετών

Όταν άρχισαν τα συνεχόμενα lockdown η καθημερινότητά μου άλλαξε δραματικά. Τις πρώτες μέρες της χαλαρότητας ακολούθησε μια περίοδος τρομερού εκνευρισμού. Μου έφταιγαν, στην κυριολεξία, όλα. Ήταν ένα βράδυ που χάζευα, ακούγοντας τραγούδια, τσατάροντας με φίλους όταν μού έσκασε η ιδέα. Συνειδητοποίησα ότι βασικά δε μ’ ενδιέφερε τόσο που έχανα το σχολείο, που δεν πήγαινα προπόνηση, που δε βγήκαμε για μπάλα ή σινεμά. Η καθημερινότητα είχε αλλάξει, ναι, αλλά αυτό που κυρίως μου έφταιγε ήταν που δεν έβλεπα τους φίλους μου. Να κάνουμε πλάκα, να πειράξουμε τον αδιάβαστο φίλο μας που ρωτήθηκε κι έλεγε άλλα αντί άλλων, να φλερτάρουμε στο δρόμο με τους hot τύπους του άλλου σχολείου, ή στο προαύλιο με τους δικούς μας, να γκρινιάξουμε για το διαγώνισμα. Όλα αυτά τα απλά κι ως τότε, δεδομένα. Όταν το είπα στην παρέα ήμασταν όλοι λίγο πολύ στην ίδια φάση. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, να το αλλάξουμε ανοίγοντας καθημερινή επικοινωνία διαδικτυακή ή με φυσική παρουσία, ανάλογα με την κατάσταση και τις συνθήκες. Δεν ήταν εύκολο. Όλο και κάποιος βρισκόταν να τρώει πόρτα απ’ τους γονείς ή από τη σύνδεση που ήταν αργή. Το παλεύαμε, όμως, πολύ, γιατί το θέλαμε. Κι όταν πετύχαινε, σχεδόν δε μου έλειπε τίποτα. Φυσικά καταλαβαίνω ότι χωρίς το σχολείο κάποιους δε θα τους είχα, ίσως, γνωρίσει. Αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν στη ζωή μου.

Χαρά, 33 ετών

Όταν χώρισα μπήκα, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω σ έναν κύκλο άρνησης και απόρριψης της ίδιας της ζωής. Δεν ξέρω αν ήταν κατάθλιψη, θυμάμαι πολύ καθαρά ότι τίποτα δε μου φαινόταν ενδιαφέρον, καμιά πρόταση δε με ενθουσίαζε, καμία διαφορά δεν εντόπιζα ανάμεσα στις μέρες που περνούσαν και έφευγαν. Στη μνήμη μου υπάρχει πολύ έντονα εκείνο το απόγευμα. Η καλύτερή μου φίλη είχε επιμείνει πολύ και εγώ είχα ενδώσει και είχα βγει απ’ το σπίτι. Καθίσαμε στο πρώτο παγκάκι που βρέθηκε μπροστά μας, δεν είχα όρεξη και για τίποτα παραπάνω. Δε μιλούσαμε, εγώ παρατηρούσα σχεδόν εμμονικά το γρασίδι μπροστά στα πόδια μου και εκείνη εμένα.Ένιωθα το βλέμμα της μα τίποτα δεν έβρισκα να πω. Λίγο αργότερα οι λέξεις ξεκίνησαν μόνες τους. Άκουγα τη φωνή μου να εξιστορεί, ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν, τον θυμό να ξεχειλίζει, την αποδοχή να γίνεται βήμα βήμα. Μέχρι να σουρουπώσει τα είχα πει όλα. Είχα κλάψει, γελάσει, απορρίψει, θρηνήσει, προχωρήσει. Έφυγα ένας άλλος άνθρωπος. Ξέρω ότι της οφείλω αυτή την αλλαγή. Αν δεν ήταν εκείνη η στιγμή ποιος ξέρει πόσο θα μου είχε πάρει να τα αποδεχτώ όλα αυτά;

Μάνος, 8 ετών

Να σου πω πώς πέρασα το καλοκαίρι; Θα σου πω για μια βραδιά που είχαμε πάει έξω για φαγητό με τους γονείς μου. Το εστιατόριο είχε μια αυλή και μέχρι να έρθει η παραγγελία κατέβηκα με τον αδερφό μου και παίζαμε. Η Δήμητρα, που ήταν ένα κορίτσι από ένα διπλανό τραπέζι, ήρθε εκεί που παίζαμε μπάλα και ζήτησε να παίξει. Δεχτήκαμε αλλά μετά ήθελε με αδικία να κερδίσει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μας κατηγόρησε και ψεύτικα και μίλησε κι άσχημα. Δεν μπορεί να γίνει φίλη μου. Οι φίλοι δε λένε ψέματα ούτε προσβάλλουν. Δε μου άρεσε αυτό που έκανε. Έχω φίλους στο σχολείο, ναι, ο καλύτερός μου είναι ο Π. αλλά η κυρία δε μας αφήνει να καθόμαστε μαζί στην τάξη γιατί μιλάμε και παίζουμε.

Η φιλία είναι το χρώμα της ζωής κι ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους που έχει ποικιλία στις γεύσεις της. Ωστόσο, φιλία χωρίς πρόθεση και προσπάθεια και από τις δύο πλευρές δεν είναι εφικτό να υπάρξει, τουλάχιστον όχι για μεγάλο διάστημα. Αλλά κι αν υπάρξει θα στερείται ουσίας. Γιατί η μαγεία της και η δύναμή της, όπως προέκυψε και από τις συζητήσεις, βρίσκεται στο αμφίδρομο, σε αυτή την αυθόρμητη και γνήσια ανταλλαγή απόψεων και συναισθημάτων. Στο νοιάζομαι, ενδιαφέρομαι, σέβομαι, φροντίζω, είναι το μυστικό, όπως μας αποκάλυψαν και οι συνομιλητές μας.

Όσο για τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να κατακτήσουμε μια ουσιαστική φιλία; Μα ξεκινώντας από τον εαυτό μας και τη δική μας συμπεριφορά. Ας προσπαθήσουμε να αναλογιστούμε πόσο καλοί φίλοι είμαστε και πόσο θα θέλαμε να μας είχαμε φίλους, αν ήμασταν κάποιος άλλος. Κι έπειτα, είναι η ώρα να δώσουμε έμφαση στα πρακτικά ζητήματα, που τόσο μεγάλη σημασία έχουν σε αυτή τη σχέση. Βελτιώνοντας και διορθώνοντας τη δική μας στάση, αφενός εξελίσσουμε τον εαυτό μας αφετέρου γινόμαστε καλύτεροι φίλοι για τους φίλους μας.