Εκείνα που δε λες αλλά σκέφτεσαι αν χάσεις την υγεία σου

Τα σώμα μας μιλάει. Μερικές φορές φωνάζει. Υπάρχουν συνήθειες, πράξεις, συμπεριφορές που μπορεί να το επιβαρύνουν. Υπάρχουν και γεγονότα που μπορεί να χτυπούν ξαφνικά κι απροειδοποίητα όσο κι αν κανείς προσέχει και φροντίζει για την καλή λειτουργία του οργανισμού του στο σύνολο. Οργανικά και ψυχολογικά. Έρχονται, όμως, εκείνες οι στιγμές που συμπτώματα, σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, κάνουν την εμφάνισή τους. Όσο κι αν κανείς προσπαθήσει να τα αγνοήσει, γιατί συχνά αυτό είναι η πρώτη αντίδραση, η αλληλουχία είναι προδιαγεγραμμένη. Ιατρική παρακολούθηση, πιθανά έλεγχος με εξετάσεις και τέλος το πόρισμα.

Έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή του καθενός που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια λέξη (ή και περισσότερες) που είναι ικανές να του αλλάξουν τη ζωή λιγότερο ή περισσότερο. Γιατί συνεπάγονται αλλαγές και γιατί φέρνουν μια νέα πραγματικότητα -καθημερινότητα. Στην περίπτωση της υγείας αυτή η λέξη είναι μία διάγνωση. Και μάλιστα από αυτές που υποδηλώνουν μια σοβαρότητα για την κατάσταση που περιγράφουν.

Το πώς διαχειρίζεται καθένας τέτοιες καταστάσεις είναι υποκειμενικό κι εξαρτάται από παράγοντες πολλούς. Σήμερα, όμως, θα αναζητήσουμε ποια είναι αυτά που δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε στο άκουσμα τέτοιων μαντάτων. Εκείνα που δεν είπαμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Όσα σκεφτήκαμε και νιώσαμε όταν η υγειά μας κινδύνευσε για πρώτη φορά. Είναι πράγματα, λοιπόν, που ίσως είναι η ώρα να εκμυστηρευτούμε. Σε εμάς και τους γύρω μας.

«Έπρεπε να το είχα ψάξει νωρίτερα/ να είχα κάνει προληπτικό check- up»

Η τάση των ανθρώπων για επίρριψη ευθυνών στον εαυτό τους είναι όχι μόνο συχνή αλλά μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις γίνεται και πιο έντονη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας κανείς κάτι άσχημο για την υγεία του αρχίζει να κατηγορεί τον εαυτό του για όσα αμέλησε ή παρέλειψε να κάνει προληπτικά. Οι χειρότερες, δε, όταν έχει δίκιο και όντως έπρεπε να είχε κινηθεί νωρίτερα γιατί είχε τα προειδοποιητικά σημάδια.

«Θα ήθελα να μπορώ να το μοιραστώ με εκείνο το άτομο που δε βρίσκεται πια στη ζωή μου»

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές όλων μας για λόγους και συνθήκες που δεν είναι πάντα σοβαροί. Άλλοτε δε γίνονται καν γνωστοί. Κάποιες φορές μπορεί να μην υπάρχουν ούτε λόγοι και απλά να συμβαίνει κάποιος να χαθεί από τη ζωή μας ή εμείς από τη ζωή κάποιου, αντίστοιχα. Η απομάκρυνση αγαπημένων προσώπων, όμως, είναι τελείως άλλη κατάσταση. Πολύ περισσότερο αν γι’ αυτό ευθύνεται η συμπεριφορά ή η στάση μας. Η αδυναμία μας να μοιραστούμε μαζί τους μια δύσκολη στιγμή μας σίγουρα χειροτερεύει τα πράγματα. Το αν θα βρούμε τη δύναμη να το κάνουμε και αν θα βρίσκονται εκεί να μας ακούσουν ερωτήματα μεγάλα και μάλλον αναπάντητα. Τουλάχιστον μέχρι να κάνουμε το βήμα.

«Φοβάμαι»

Η επαφή με τον αρχέγονο φόβο του να μην είμαστε στη ζωή. Η παρουσία της στη ζωή όλων μας είναι αδιάκοπη όσο κι αν προσπαθήσουμε να την αγνοήσουμε. Στην πράξη, το «φοβάμαι» είναι ίσως η πιο δύσκολη λέξη όταν εκτεθούμε. Το να την ξεστομίσουμε και μόνο μπορεί να μοιάζει με κλειδί που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Την κρατάμε, λοιπόν, κρυμμένη καλά. Και προσπαθούμε να παραστήσουμε ότι δε φοβόμαστε. Στους γύρω μας. Αλλά και στον εαυτό μας.

«Μπορεί να μην προλάβω να κάνω όλα όσα ονειρεύτηκα»

Αχ αυτά τα όνειρα! Μικρά μεγαλύτερα, παιδικά ή ενήλικα, όνειρα επαγγελματικά, προσωπικά, οικογενειακά. Όνειρα για το μέλλον. Πράγματα που τόσο θελήσαμε και αναβάλαμε για λόγους λίγο ή πολύ σοβαρούς. Η αποκάλυψη μιας ασθένειας μας φέρνει, ωστόσο, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Τα νέα δεδομένα μπορεί να μη μας επιτρέψουν να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Πιθανά να χρειαστεί να τα αναπροσαρμόσουμε, κάποια ακόμα και να τα εγκαταλείψουμε. Έστω κι αν δεν τολμάμε ούτε σε μας τους ίδιους να το πούμε.

«Θέλω τη μαμά μου/ τον μπαμπά μου / τους γονείς μας»

Λιμάνι, καταφύγιο κι ασπίδα προστασίας. Αξία βασική και ανεκτίμητη. Οι άνθρωποι που ξέρουμε ότι θα είναι δίπλα μας υπό οποιασδήποτε συνθήκες. Οι γονείς μας. Αγάπη άνευ όρων και συμπαράσταση χωρίς όρια και κριτικές. Κι όμως, σε αυτή τη δυσκολία δεν τολμάμε να τους ζητήσουμε. Μπορεί να είναι η αγωνία μας μήπως τους στενοχωρήσουμε. Μπορεί να είναι ο φόβος μας ότι θα φανούμε αδύναμοι. Πάντως όσο κι αν το σκεφτόμαστε μονολογώντας παραμένει πολύ δύσκολο να ξεστομίσουμε το «θέλω τη μαμά/τον μπαμπά μου».

«Θα αλλάξει η όψη μου» 

Έχουμε συνηθίσει να αντικρίζουμε τον εαυτό μας καθημερινά με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Τα μαλλιά μας, το πρόσωπό μας, η ασυμμετρία της μύτης μας, η ελιά στο λαιμό κ.ο.κ είναι όλα μέρος της εικόνας που ταυτίζουμε συνειδητά κι υποσυνείδητα με τον εαυτό μας. Αλλαγές σε αυτή την εικόνα μπορεί να κλονίσουν όχι απλώς την αυτοπεποίθησή μας αλλά και την ίδια την αυτό- εικόνα μας. Το άγχος της αλλαγής της εξωτερικής εικόνας μπορεί να παλέψαμε να το διακωμωδήσουμε, είναι, όμως, αμείλικτο και συνήθως, αποτελεί σκληρό αντίπαλο.

«Θα μείνω μόνος/η μου»

Η υγεία παρόλο που είναι το πρωταρχικό αγαθό θεωρείται συχνά δεδομένη. Μια διάγνωση σοβαρής ασθένειας μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στον επαγγελματικό τομέα, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις οικογενειακές ισορροπίες. Η μοναξιά. Ένας από τους μεγαλύτερους ανθρώπινους φόβους. Το σκεφτήκαμε, μα δε θελήσαμε ούτε να το πούμε ούτε να το πιστέψουμε.

«Δύο χαρακτηριστικά μιας υγιούς ζωής είναι η ικανότητα να αγαπάς και να εργάζεσαι. Και τα δύο χρειάζονται φαντασία» είπε ο Sigmund Freud. Σε αυτή τη φράση συνυπάρχουν τρεις λέξεις- κλειδιά. Η υγεία, η αγάπη, η εργασία. Η ισορροπία ανάμεσά τους, που κατά το μεγάλο ψυχαναλυτή προϋποθέτει τη φαντασία, είναι βασικό ζητούμενο μια υγιούς ζωής. Αγάπη που θα μπορούσε να αφορά τη στάση μας (και) προς τον εαυτό μας και την ειλικρίνεια που στεκόμαστε απέναντί του. Αλλά και διάθεση για να δουλέψουμε μαζί του. Όχι μόνο για να τον κάνουμε δυνατό κι άτρωτο- πράγμα, άλλωστε, εξ ορισμού ουτοπικό. Μα δυνατό και ανθρώπινο, ικανό να ζητά βοήθεια όταν τη χρειάζεται και να δείχνει την αδυναμία του όταν το έχει ανάγκη.

Οι κακές ειδήσεις μπορούν να χτυπήσουν την πόρτα της υγείας καθενός. Είτε προειδοποιημένα είτε όχι. Στο χέρι του είναι να βρίσκεται κανείς με τη σωστή παρέα αν χρειαστεί να πορευτεί με αυτές. Έναν εαυτό που παρά τα άγχη και τις αγωνίες διατηρεί την ειλικρίνειά του απέναντί του.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!