Χωρίζει κανείς και περνά όλα τα απαιτούμενα στάδια. Άρνηση και απόρριψη, ανακούφιση κι αποδοχή, ανορεξία και ξενύχτια αϋπνίας. Έρχονται μέρες και βραδιές με ατελείωτα τηλεφωνήματα και chats με τους κολλητούς σε μια ενίοτε εξαντλητική προσπάθεια να αναλυθεί η σχέση, οι λόγοι που τελείωσε, να πούμε τον πόνο μας ή απλώς να κατηγορηθεί ο πρώην σύντροφος. Είναι κι εκείνη η δίαιτα που έσπασε ανεπιστρεπτί με εκείνα τα βραδινά σνακ. Είναι και η υπόσχεση στον εαυτό να μη φτάσει ξανά εδώ -ανεξάρτητα από το ποιου απόφαση ήταν ο χωρισμός- που έρχεται σε στιγμές μεγάλης αυτογνωσίας κι αυτοκριτικής. Χωρισμός με τα όλα του.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο χρόνος κυλά και οι μέρες περνούν. Ο χωρισμός πάλι όχι. Βλέπεις δεν είναι ίωση, να μετρήσεις μέρες να κάνει «τον κύκλο της» να αναρρώσεις και ν’ αρχίσεις πάλι να κυκλοφορείς. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, όσο περνά ένα διάστημα κι απομακρύνεται κανείς από τα γεγονότα, κάπως βελτιώνεται η κατάσταση. Κυρίως στο κομμάτι της καθημερινότητας.
Οι ρυθμοί αρχίζουν σταδιακά να καλύπτουν όλα εκείνα που γίνονταν μαζί με το ταίρι, τα τηλέφωνα, τις συναντήσεις, το μήνυμα της καλημέρας, την αγκαλιά της καληνύχτας. Συνήθειες μικρές μα δυνατές, γι’ αυτό και η λησμονιά τους είναι δύσκολη. Ο χρόνος, όμως, λένε, είναι ο καλύτερος γιατρός. Άλλωστε, νωρίτερα ή αργότερα, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η απόφαση για το χωρισμό είναι οριστική. Βοηθά σε αυτό και η ζωή που συνεχίζεται. Εκείνο το τηλεφώνημα για βόλτα στο οποίο υποκύπτει ο χωρισμένος και τελικά καθόλου άσχημα δεν πέρασε, εκείνη η εκδρομή που καθόλου δε σκέφτηκε το παρελθόν, αυτή η νέα δουλειά που πολύ ενδιαφέρουσα φαίνεται και δεν αφήνει πολύ χρόνο για άλλες σκέψεις. Ένα βήμα τη φορά, αργά και σταδιακά, ώσπου φτάνει η μέρα που η σελίδα έχει γυρίσει.
Ποια ακριβώς ήταν η στιγμή που πατήθηκε το κουμπί του μυαλού μπορεί να μην ξέρει ακριβώς να πει κάποιος. Όμως έχει διαμορφωθεί πια μια διαφορετική ζωή κι αυτό είναι εντάξει, χωρίς να προκαλείται θλίψη, αγωνία ή δυσάρεστα συναισθήματα. Όλα, λοιπόν, βαίνουν καλύτερα, υπό συνθήκες γίνονται ακόμα και καλά! Μέχρι τη στιγμή που έρχεται μια αναπάντεχη εξέλιξη. Γεμάτη εκπλήξεις η ζωή κι ως συνήθως, μας βρίσκουν απροετοίμαστους.
Εκείνη η μέρα, μοιάζει σαν όλες τις άλλες. Ξεκινά όπως συνήθως και συνεχίζεται ανέμελα. Κανένα προειδοποιητικό σημάδι γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Το απόγευμα, σχεδόν ξαφνικά, έρχεται η απόφαση ότι είναι η στιγμή να κατέβουν και να βγουν από τα κουτιά αποθήκευσης τα καλοκαιρινά ρούχα. Ο καιρός έχει πια ζεστάνει πολύ. Η τακτοποίησή τους κυλά αργά, μα, σχεδόν, χαλαρωτικά. Τα χρώματα λαμπερά, οι γραμμές ανάλαφρες. Το φετινό καλοκαίρι φαίνεται πολλά υποσχόμενο, τουλάχιστον στιλιστικά. Σκέψεις ευχάριστες- σχεδόν δημιουργήθηκαν στο μυαλό και οι προσδοκίες.
Και τότε είναι που συμβαίνει το μοιραίο τετ α τετ με εκείνη. Είναι «η μπλούζα από το βράδυ που δόθηκε το πρώτο φιλί». Η σκηνή είναι ακόμα ολοζώντανη μπροστά στα μάτια του ατόμου που έχει χωρίσει. Θα μπορούσε να περιγραφεί στην τελευταία της λεπτομέρεια. Οι συζητήσεις που διακόπηκαν, η σιωπή που κράτησε δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνες, τα μάτια που ανταμώνουν λίγο πριν τα χείλη ακουμπήσουν για πρώτη φορά. Το άγγιγμα στο χέρι, το ρίγος, την ερώτηση «σε πειράζει;». Αυτή η μπλούζα που τόσες φορές μετέπειτα αφαιρέθηκε, άλλοτε απαλά και τρυφερά κι άλλοτε παθιασμένα κι ανυπόμονα νύχτες έρωτα και αγκαλιών.
Αυτή η μπλούζα που με προσοχή τρύπωσε στα πράγματα το πρώτο βράδυ που πέρασαν μαζί. Αυτή ακριβώς η μπλούζα. Στέκει εκεί και κοιτά κατάματα, σχεδόν προκλητικά. Φέρνει μαζί της αναμνήσεις που κατακλύζουν νου και σώμα. Άραγε είναι γέννημα της φαντασίας ή ακόμα μυρίζει λίγο κι απ τους δυο; Όσφρηση, όραση, αφή, όλες οι αισθήσεις επί ποδός και το συναίσθημα πώς να αντισταθεί. Η ακοή νομίζει ότι ακούει λόγια από τότε που ήταν μαζί, ερωτευμένοι κι ενωμένοι. Μήπως ακούστηκαν και βήματα στην πόρτα; Οι σφυγμοί ανεβαίνουν, το κορμί ιδρώνει, μια θολούρα περιβάλλει το μυαλό. Παρελθόν και παρόν ενώνονται σε ένα ταξίδι που μηδενίζει τις αποστάσεις του χωροχρόνου. Βουτιά στο «μαζί» πριν την ανάσα που επαναφέρει στην πραγματικότητα. Όλα καλά.
Κρίση τέλος. Τώρα χρειάζεται δράση. Τι θα συμβεί με το αντικείμενο που κινητοποίησε όλη αυτή την ένταση; Τι θα κάνουμε με την περιβόητη «μπλούζα από το βράδυ που δόθηκε το πρώτο φιλί». Θα διπλωθεί και θα μπει στη σειρά μαζί με τις άλλες; Θα μείνει στο κουτί αποφεύγοντας ένα νέο τετ α τετ, τουλάχιστον για φέτος; Θα πεταχτεί φορτώνοντας πάνω της και όσο περισσότερες αναμνήσεις γίνεται, με την ευχή να τις πάρει μακριά;
Αυτή η απόφαση είναι η τελική αναμέτρηση. Και δεν αφορά την μπλούζα αλλά εμάς και τη σχέση μας που τελείωσε. Όποια κι αν είναι η επιλογή που θα κάνουμε, το σίγουρο είναι ότι η σχέση που τελείωσε ανήκει πια στο κουτί των αναμνήσεων. Μια άλλη μπλούζα κάπου περιμένει να μας γεμίσει με άλλες στιγμές.
Συντάκτης: Ελένη Καραχανίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
