Χωρίσατε. Δεν έχει σημασία ποιος το είπε πρώτος. Σε ένα χωρισμό, άλλωστε, ο ένας από τους δύο είναι πάντα πιο έτοιμος. Δεν έχει σημασία ούτε ο τρόπος. Αν τσακωθήκατε, αν έγινε πολιτισμένα και ήρεμα, αν το συζητήσατε ή αν προέκυψε με αστεία ή σοβαρή αφορμή. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν είστε πια ζευγάρι. Χωρισμός με τα όλα του και φυσικά με ποικιλία συναισθημάτων κι αντιδράσεων. Άρνηση και θυμός, ανακούφιση κι αποδοχή, ένα συνονθύλευμα σκέψεων που αλλάζει ανάλογα με τη διάθεση κάθε στιγμή. Και τα social τι ρόλο έχουν σε όλα αυτά; Μα, φυσικά, είναι μέρος του χωρισμού, αφού σ’ αυτά, αναπόφευκτα περνάς μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς σου, αποτελούν κομμάτι της ζωής σου και πιθανότατα μέρος της κοινής σας ζωής, μέχρι δηλαδή το χωρισμό.
Χωρισμός και στα social, λοιπόν. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Έτσι, περνάς μια φάση με μειωμένη κοινωνικότητα και σχετική ή περισσότερη αποχή από τους λογαριασμούς σου, ξεκαθαρίζεις κι αφαιρείς κοινό σας υλικό, φωτογραφίες, tag, αφιερώσεις, παρακολουθείς, εννοείται, και πώς κινείται το προφίλ του πρώην συντρόφου σου, αλλά, φυσικά, κρατάς απόσταση. Μέχρι που ο καιρός περνάει κι αποφασίζεις να ανεβάσεις το πρώτο σου στόρι. Περνά ένα λεπτό, δύο λεπτά, τρία. Εντάξει! Το είδε. Παρακολουθεί. Είναι ακόμη εδώ!
Μια στιγμή, παρακαλώ. Και σένα τι σε νοιάζει; Σε νοιάζει και σε καίει, σκέφτεσαι, είτε γιατί δεν ήταν δική σου επιλογή ο χωρισμός, είτε γιατί ήταν δική σου αλλά θες και την επιβεβαίωση ότι «είναι εδώ». Λάθος και τα δύο, αν ρωτάς τη γνώμη μου. Ένας χωρισμός είναι πάντα χωρισμός κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο καλύτερα για σένα (και για τους γύρω σου, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Μα γιατί παρακολουθεί όλα τα στόρι μου ανελλιπώς, ίσως αναρωτηθείς με τον καιρό. Οι πιθανές απαντήσεις πολλές. Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς τρέχουν τα στόρι χωρίς καν να τα διαβάζουν, που κάνουν like σε μια ανάρτηση μόνο βλέποντας τον τίτλο- ενίοτε ούτε καν ολόκληρο. Άσε που αν υπήρχε και μια διάσταση απιστίας στη μεταξύ σας σχέση όσο ήσασταν μαζί, μπορεί να ανησυχεί μήπως προκύψει το ερώτημα από το επίσημο έτερον ήμισυ του στιλ «παρατήρησα οτι σταμάτησες να κάνεις like στο τάδε προφίλ. Σταμάτησες γιατί χωρίσατε ή για να μην υποψιαστώ κάτι;». Κρατά, λοιπόν, μια επαφή με το προφίλ σου για να μην κινήσει υποψίες. Με άλλα λόγια, μπορεί τα reactions να συνεχίζουν από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια, απλώς για να μην κινηθούν υποψίες ή και για κανένα λόγο. Όπως και να χει, το ερώτημα παραμένει. Εσένα τι σε νοιάζει και, για την ακρίβεια, γιατί σε νοιάζει; Απάντηση μάλλον δεν υπάρχει, είναι από αυτές που δεν παραδεχόμαστε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Υπάρχει, ωστόσο, μία στιγμή που το τοπίο ξεκαθαρίζει. Είναι η στιγμή που ενώ κάτι διάβασες που πολύ θα ταίριαζε να «το διαβάσει και να καταλάβει τι άνθρωπο είχε δίπλα του» ή να σκεφτεί «πόσο δίκιο είχες», είναι η μέρα που είδες ένα quote που «λες και γράφτηκε για σας», άκουσες ένα τραγούδι -ιδανικά γεμάτο μπηχτές και υπονοούμενα- που σε άλλη φάση θα ήθελες να το αφιερώσεις σ’ ένα στόρι για τα μάτια του πρώην συντρόφου σου και μόνο, μα τελικά απλώς δε σε νοιάζει! Δε σε νοιάζει αν θα το δει, δε σε νοιάζει τι θα σκεφτεί, για την ακρίβεια δε σε νοιάζει ούτε καν να το αναρτήσεις. Είναι ακριβώς η στιγμή που χωρίζεις.
Γιατί πέρα από στάδια αποδοχής χωρισμού, βραδιές αγκαλιά με μπολ παγωτού (οικογενειακή συσκευασία) στον καναπέ, μαραθώνια τηλεφωνήματα με τους κολλητούς, πολύωρους εσωτερικούς μονολόγους κι άλλα τέτοια κλασικά και δοκιμασμένα, πέρα και πάνω από όλα αυτά, ένας χωρισμός κατοχυρώνεται όταν διαχωρίζεις το τι θα βάλεις στα social σου από την επίδραση που θα ήθελες να έχει στον πρώην σύντροφό σου. Πιο απλά, ξεπερνάς το χωρισμό όταν τα social σου δεν απευθύνονται στον πρώην άνθρωπο της ζωής σου, αλλά στην ίδια τη νέα σου ζωή, χωρίς εκείνον.
Χωρίζεις όταν στο στόρι σου δε θες να βάλεις ένα υπονοούμενο που θα μιλά για τη σχέση σας, αλλά τον εαυτό σου που χαμογελά με αποφασιστικότητα. Κι αν δει και αυτό το στόρι; Θα είναι ένα ακόμη άτομο στα views κι όχι ο λόγος που έκανες την ανάρτηση!
Συντάκτης: Ελένη Καραχανίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
