Να βάζεις τελεία και παύλα εκεί που πρέπει

Οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν ανέκαθεν περίπλοκες. Φιλικές ή ερωτικές, πάντα θα ‘χουν τις περιόδους χάριτος και πάντα θα συμπεριλαμβάνουν δυσκολίες. Το θέμα είναι τι κάνεις όταν τα όρια στενέψουν, όταν έχουν γίνει λάθη, όταν τα μάτια που πάντα σε κοιτούσαν με ζεστασιά αρχίζουν να σου ρίχνουν παγωμένα βλέμματα που σταματάνε την κυκλοφορία στην απογοητευμένη καρδιά σου και σε παραλύουν.

Τι κάνεις όταν ο άνθρωπος που σου έδειξε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του, που σου ανοίχτηκε και σου έδωσε ένα μικρό κομμάτι απ’ τον κόσμο του, χάνεται κι αρχίζει να γίνεται ένας ξένος; Τι κάνεις όταν ένας άνθρωπος που ήταν η καθημερινότητά σου γίνεται απλά παρελθόν; Όταν όλα όσα σου είχε υποσχεθεί χάνονται και τα κάστρα που έχτισε με τα λόγια του γκρεμίζονται και καταλήγουν ερείπια;

Η πρώτη αντίδραση είναι να σώσεις ό,τι έχει απομείνει, να κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην πνιγείς στις ανασφάλειες που σου δημιουργούνται. «Μα τι έκανα λάθος; Πού έφταιξα; Δεν ήμουν αρκετά καλός; Άσκησα πίεση;» Εκεί, πρέπει να πεις στον εαυτό σου ένα μεγάλο «όχι»! Ήσουν αρκετά καλός. Μπορεί να έκανες λάθη, αλλά ποτέ μη νομίσεις ότι ήσουν ανεπαρκής για κάποιον. Κανείς δεν αξίζει περισσότερα από όσα μπορείς να δώσεις.

Μετά, ακολουθεί το στάδιο της συνειδητοποίησης, που η αδιαφορία του άλλου γράφει πλέον στο μυαλό σου ένα ξεκάθαρο τέλος με κεφαλαίους χαρακτήρες, ένα φινάλε που σε πληγώνει και θίγει τον εγωισμό σου. Και τότε ξεκινάς τα παιδιάστικα. Θέλεις να πικάρεις τον άλλο. Να γυρίσεις το μαχαίρι στην πληγή με αυτά που τον ενοχλούν περισσότερο, νομίζοντας πως ο εκνευρισμός που θα προκαλέσεις θα τον βγάλει απ’ την απάθεια που τόσο σε σκοτώνει. Όμως κάνεις λάθος! Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις τα πράγματα χειρότερα και να απομακρύνεις τον άλλο όλο και περισσότερο.

Και, εντάξει, δεκτό ότι ο έρωτας και το βαθύ συναίσθημα δύσκολα ελέγχονται, δικαιολογημένο κι ότι τα βράδια αναρωτιέσαι αν όλα όσα ένιωσες ήταν μονόπλευρα, αν τσάκισες την καρδιά σου για το τίποτα, αν αυτός ο άλλος σε είχε φλομώσει στο ψέμα και σε δούλευε. Όμως ξέρεις κάτι; Τι κι αν έγινε αυτό; Μπορεί όντως να μην ήταν αμοιβαίο! Και δε θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Το «μαζί» δε θέλει πίεση, δεν είναι υποχρέωση. Όσα μηνύματα κι αν στείλεις, όσο κι αν μπλοφάρεις και κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πως αυτό θα ‘ναι το τελευταίο μήνυμα που μπορεί να σώσει την κατάσταση, για τον άλλο είναι ένα ακόμα μήνυμα στο κινητό του, δείγμα της δικής σου απελπισίας. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος.

Μη δείξεις ποτέ στον άλλο πόσο σε έχει πληγώσει. Μην του επιτρέψεις να καταλάβει πόσα βραδιά έχεις σπαταλήσει με αυτόν στη σκέψη σου, και φυσικά μην του δείξεις ποτέ πόσα δάκρυα έχεις χύσει για χατίρι του. Δε θα νιώσει άσχημα για ‘σένα. Εσύ νιώσε άσχημα για ‘σένα, κάνε τον πόνο δύναμη και φρόντισε με αγάπη και σεβασμό αυτόν με τον οποίο θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου: τον εαυτό σου.

Σταμάτα, λοιπόν, να προσπαθείς ανώφελα να κάνεις κάτι να δουλέψει. Το καθετί έρχεται στον χρόνο του κι η πίεσή σου καταλήγει τοξική. Θυμήσου ότι όταν συσσωρεύονται πολλές φθορές σε ένα πράγμα κι εσύ συνεχίζεις να το χρησιμοποιείς, αυτό καταστρέφεται. Όσες φορές κι αν πεις ότι δε θα ξαναερωτευτείς έτσι και δε θα κολλήσεις, θα το κάνεις! Είναι νόμος. Πρέπει, όμως, να ξέρεις πού να σταματάς. Να βάζεις το θαυμαστικό σου, την τελεία και την παύλα σου εκεί που πρέπει. Να ξέρεις πότε να εγκαταλείπεις, πότε πλέον κάποιος δεν αξίζει τον χρόνο και την ενέργειά σου. Σταμάτα να γράφεις και να σβήνεις πάνω στο ίδιο χαρτί που έχει ξεφτίσει. Μάζεψε όσα κότσια έχεις και ξεκίνα απ’ την αρχή.

Άσε τα πράγματα να κυλήσουν. Ρίξε την αυλαία και θυμήσου ότι τίποτα δεν μπορεί να τα βάλει με έναν άνθρωπο που τα ‘χει καλά με τον εαυτό του και τις αποφάσεις του. Γι’ αυτό αποφάσισε! Θα βάλεις την καθοριστική τελεία ή θα γράφεις και θα σβήνεις πάνω στην ίδια σελίδα;