Ο τρίτος χωρεί αλλά οφείλει να αποχωρεί

Είναι κάτι βραδιές σε κλαμπ, που από απλή ρουτίνα γίνονται απ’ τις πιο ξεχωριστές της ζωής μας. Τη σημαδεύουν εν ολίγοις, όπως σημάδεψαν και το μυαλό μας. Γιατί είναι αυτές οι βραδιές που ένα άτομο απ’ την παρέα, ως τότε αδιάφορο, μας κάνει το ενδιαφέρον του πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Ένα ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μας φτιαγμένο από τζιν τόνικ κι ουίσκι κόλα. Μια σύνδεση αλκοόλ που ένας πρωινός καφές δε θα κατάφερνε να πραγματοποιήσει. Όλα καλά μέχρι εκεί…

Τι γίνεται, όμως, όταν έρθει μήνυμα το επόμενο πρωί; Τι γίνεται όταν κανονίζετε να βρεθείτε; Το ένα ραντεβού φέρνει το άλλο, η μια νύχτα την επόμενη. Κάνετε σεξ, συνδέεστε, σε γεμίζει, περνάτε τα βραδιά μαζί. Το ροχαλητό του άλλου γίνεται νανούρισμα. Η μοιραία αλλαγή του ήχου που φέρνει ο έρωτας. Ναι, ερωτεύεσαι.

Και τότε έρχεται η σφαλιάρα της αποκάλυψης. Έχει σχέση κι εσύ είσαι απλώς το τρίτο πρόσωπο. Αλλά όχι! Δεν μπορείς να το αποδεχτείς. Αποκλείεται να ‘σαι το τρίτο πρόσωπο. Αυτά είναι λάθη μίας φοράς, όχι ερωτικές βραδιές μηνών. Όχι πλάκες, πειράγματα, αγκαλιές και πρωινά ξυπνήματα. Όχι μηνύματα ολημερίς κι ολονυχτίς, όχι μοιρασμένες σκέψεις.

Είναι σκάρτη η φάση και πρέπει να τη λήξεις σίγουρα. Όμως δεν μπορείς. Πρόλαβες να νιώσεις κι δε φταις γι’ αυτό. Σου κάνει κακό, σε φθείρει και το αποδέχεσαι, όμως δε χορταίνεις τις παράνομες βραδιές και τα ακόμη πιο ριψοκίνδυνα μηνύματα. Κι ύστερα, έρχεται το «θα χωρίσει για ‘μένα» και μια απάντηση αβεβαιότητας ή φρούδες ελπίδες απ’ τον άλλο, που σε σπάνε σε κομμάτια που κολλάς με τη φθηνή κόλλα της επιθυμίας. Συγχωρείς το ψέμα και παρέχεις στον εαυτό σου δικαιολογίες που σε έπαιξε. Δεν μπορεί να μην ένιωσε τίποτα.

Τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα! Όταν τον αντιμετωπίζεις, αρχίζει να τα γυρνάει, να αποφεύγει να δεσμευτεί, σου λέει εν τέλει να το αφήσετε γιατί «δεν είναι σωστό». Όμως τι; Ήταν πριν σωστό; Ήσουν απλώς ένα διάλειμμα; Όχι, γιατί στη δεύτερη φορά παύει να ‘ναι λάθος. Είσαι επιλογή. Δεν είσαι απλώς ένα τρίτο πρόσωπο, είσαι ένα δεύτερο, δεύτερο πρόσωπο. Κι όταν το συνειδητοποιήσεις, πρέπει να ‘σαι δυνατός. Πρέπει να αποφασίσεις και να χωνέψεις πως όσα κι αν μοιράστηκες, κι όλα να ‘θελες να τα δώσεις, ο άνθρωπος αυτός σου έδινε πάντα ένα 50%. Και με το 50% του δεν έρχεται ολοκλήρωση.

Στο σημείο αυτό έρχεται η ευθύνη σου να απομακρυνθείς. Να πας παρακάτω. Όσες φορές κι αν επιστρέψει, πρέπει να βάλεις κάτω την καρδιά σου και να της πεις το «όχι». Παλεύεις με το μυαλό σου που τα βράδια φτιάχνει εικόνες εκείνου του ανθρώπου –του σχεδόν δικού σου– με το άλλο πρόσωπο. Κι εκείνο σου πετάει κατάμουτρα τι δε θα μπορείς να ‘χεις εσύ μαζί του. Έναν πρωινό καφέ, μια δημόσια αγκαλιά.

Νιώθεις, όμως, και θα συνεχίσεις να νιώθεις, γιατί για ‘σένα ίσως τελικά στους δύο τρίτος να χωρεί. Και δε φταις απόλυτα εσύ, γιατί ο άλλος σε έκανε να το πιστέψεις κι είναι κυρίως δουλειά δική του να σου αλλάξει  γνώμη. Να ‘σαι σίγουρος, όμως, ότι δεν πρόκειται να το κάνει. Λίγοι έχουν το θάρρος να βγουν απ’ την ασφάλεια που τους προσφέρει ο αερόσακος της επίσημης σχέσης τους, ώστε να τολμήσουν κάτι φρέσκο κι απρόβλεπτο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να υποτιμάται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μην επιτρέπεις στον άλλο να σε κάνει ό,τι θέλει, να κρύβει την ομορφιά σου για να καλύπτει τα δικά του κενά. Αναγνώρισε την αξία σου και δώσε το μεγαλείο σου σε κάποιον που θα το θέλει ολοκληρωτικά και θα ‘ναι περήφανος να το ‘χει. Αφέσου σε μια νέα κατάσταση και μη μένεις πλέον στο παρασκήνιο της ζωής κάποιου. Εξάλλου, σκέψου να βρισκόσουν στη θέση του κομπάρσου που λογιέται για πρωταγωνιστής. Αυτό κι αν πονάει.