Όταν ερωτεύεσαι ή θα είσαι στα πατώματα ή στον ουρανό

«Έρως ανίκατε μάχαν», ένα ρητό πασίγνωστο για ένα συναίσθημα χιλιοσυζητημένο. Έχουν γραφτεί τραγούδια, σενάρια, βιβλία κι έχουν γυριστεί αμέτρητες ταινίες και σειρές. Έρωτας. Συναίσθημα δυνατό που όλοι θα νιώσουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους.

Σίγουρα λοιπόν είσαι ήδη ή τουλάχιστον μια μέρα θα ανήκεις σε μια από τις εκατομμύρια ερωτοχτυπημένες καρδιές που αναρωτιούνται τι στο καλό είναι αυτό το συναίσθημα-ανεμοστρόβιλος που τους βρήκε. Οι πεταλούδες στο στομάχι, το έντονο καρδιοχτύπι, ο κόμπος στο λαιμό που νιώθεις όταν βλέπεις το άλλο σου μισό. Ο έρωτας είναι αναμφισβήτητα παντοδύναμος κι μπορεί να σε φέρει στο ζενίθ και το ναδίρ σου. Τη μια στιγμή αισθάνεσαι χαρά και ενθουσιασμό και ζεις στα ροζ συννεφάκια του κόσμου που κυριαρχείται από το αμόρε και την άλλη στιγμή σε κατακλύζει μια αθεράπευτη μελαγχολία και άγχη που δεν ξέρεις καν πώς προέκυψαν. Πασχίζεις να δώσεις εξηγήσεις στα moodswings και να παραμείνεις ψύχραιμος, αλλά δυστυχώς το σύμπαν τα έχει σχεδιάσει αλλιώς.

Η αλήθεια είναι πως όσο προσπαθείς να δώσεις εξηγήσεις ενώ είσαι ερωτευμένος τόσο βαθύτερα στο συναίσθημα θα χάνεσαι. Δε χρειάζεται, όμως, να αποζητάς απόλυτες απαντήσεις σ’ ένα ζήτημα τόσο ρευστό, παρακάτω κι αργότερα ίσως να μπορέσεις να λάβεις μια μικρή εικόνα για το τι κρύβεται πίσω από μια τόσο καθημερινή λέξη που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσο μοναδικά.

Πολλά χρόνια πριν και μέχρι σήμερα η κατά τ’ άλλα πολύτιμη για την ανθρωπότητα -μα αφελής ως προς το συναίσθημα- επιστήμη προσπάθησε να πιάσει τον έρωτα, να τον εξηγήσει και να τον βάλει σε καλούπια για πειράματα. Αμ, δε! Το να προσπαθείς να τιθασεύσεις τον έρωτα είναι σαν να προσπαθείς να γραπώσεις σφιχτά το νερό. Ξεκίνησε ο Πλάτωνας χαρακτηρίζοντάς τον «θεία τρέλα». Προσπάθησε κι ο Φρόιντ, μιλώντας για κάλυψη ερωτικών αναγκών. Συνέχισε κι άλλος ψυχαναλυτής, υποστηρίζοντας ότι καμία άλλη ανθρώπινη ενέργεια δεν ξεκινάει με τόσες ελπίδες και προσδοκίες κι ας καταλήγει σε αποτυχία. Όλα ισχύουν. Πόσα όμως έχουν ξεχαστεί; Πολλά και είναι φυσιολογικό. Γιατί ο έρωτας είναι ζήτημα αυστηρά προσωπικό.

Ποιος μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια τη λαχτάρα που νιώθεις για τον άλλο. Την αχόρταγη επιθυμία σου για κάθε κομμάτι του, για το σώμα και το μυαλό του. Για την αμέριστη προσοχή του. Όταν ερωτεύεσαι έρχεται μια απροσδόκητη και ενίοτε επώδυνη διείσδυση στην καρδιά και το μυαλό σου. Γι’αυτό δεν είναι πάντα όλα ρόδινα στον έρωτα. Διότι τα ψυχικά αμυντικά συστήματα ασθενούν κι αρχικά υποβάλλεσαι στην αγωνιώδη αναμονή της μη ανταπόκρισης. Όποιο κι αν είναι το είδος του έρωτα που ζεις, το σίγουρο είναι πως πρέπει να τον ονομάσεις σκοτσέζικο ντουζ. Φλογερός, κεραυνοβόλος, «με την πρώτη ματιά», χρόνιος, αμοιβαίος ή χωρίς ανταπόκριση είναι πάντοτε μοναδικά ταραξίας.

Από τη μια, ο έρωτας θα σε κάνει να νιώσεις όπως ποτέ άλλοτε. Θα σε παρασύρει, θα σε μεταμορφώσει, θα επαναπροσδιορίσει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και θα σε αποσυντονίσει πλήρως. Είναι το αίσθημα ότι έχεις βρει επιτέλους το «τέλειο» που δίχως την υποκειμενικότητα του κεραυνοβόλου αυτού συναισθήματος ίσως να μην είναι τόσο μοναδικό κι ανυπέρβλητο όσο νομίζεις. Αυτό το μούδιασμα και ο ενθουσιασμός που νιώθεις είναι απολύτως φυσιολογικός λόγω της ενεργοποίησης ενός πολύ ξεχωριστού σημείου του εγκεφάλου σου. Μετά τον έρωτα, μπορεί να το ενεργοποιήσει η μορφίνη. Βλέπεις λοιπόν τι παιχνίδια κάνει το ερωτευμένο μυαλό δίνοντάς σου την εντύπωση πως για κάποιες ώρες είσαι απόλυτα ευτυχισμένος. Είναι λες και επιστρέφεις στην παιδική ηλικία και όλα αποκτούν μια γοητευτική αληθινή αθωότητα.

Στο οπιοειδές μέρος του εγκεφάλου όμως θα βρεις και τις απαντήσεις σου για τα ξαφνικά κύματα μελαγχολίας. Ο εθισμός που αναπτύσσεται στο ναρκωτικό του έρωτα είναι σαν ιστός που σε αιχμαλωτίζει και υφαίνεται βασανιστικά γύρω σου παγιδεύοντάς σε, σε μια διαρκή κι ατέρμονη δίψα για περισσότερη αγάπη. Όσο πιο πολύ ερωτεύεσαι τόσο αυξάνονται οι προσδοκίες σου για περισσότερα. Δεν είναι άσχετο λοιπόν που η ρίζα της λέξης “amour” (έρωτας στα γαλλικά) προέρχεται από τη λέξη πόνος. Ούτε που στην γαλλική γλώσσα ή λέξη έρωτας είναι ομόηχη με αυτή του θανάτου. Ερωτεύεσαι δυνατά κι απρόβλεπτα, σκοτώνοντας ένα κομμάτι του εαυτού σου, αυτό των ενδοιασμών. Γίνεσαι θαρραλέος και απαιτητικός και όταν δε λαμβάνεις αυτό που ποθείς κατακλύζεσαι από συναισθήματα έντονου θυμού και λύπης σαν ένα πεισμωμένο παιδί.

Παρ’ όλο όμως που ο έρωτας έχει τη δύναμη να σε πετάει τη μια στα ουράνια και την άλλη στα Τάρταρα, μη φοβηθείς να ερωτευτείς. Γιατί είναι παράλληλα ένα συναίσθημα πανέμορφο που δε διαρκεί πολύ. Κοίτα να το ζήσεις στο έπακρο γιατί κάποια στιγμή θα κατευναστεί. Είτε θα τελειώσει είτε θα μεταμορφωθεί σε κάτι εξίσου όμορφο, μα ήρεμο, ώριμο και χωρίς τόσες εναλλαγές διάθεσης και πόνο. Θα μεταμορφωθεί σε αγάπη κι έπειτα θα αγαπάς. Έτσι απλά, μα και τόσο σπουδαία.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!