Πότε θα έρθει η στιγμή που θα πάψει να πονάει;

Περπατάς δειλά και στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη σου. Νιώθεις για άλλη μια φορά τα μάτια σου να τσούζουν και τις βλεφαρίδες σου να βαραίνουν. Στο στόμα σου γεύεσαι την αλμύρα των πρώτων δακρύων. Εκλιπαρείς τον εαυτό σου να σταματήσει. Να παραμείνει ακέραιος κι δυνατός.

Αναρωτιέσαι, γιατί σου το προκαλεί ακόμα αυτό. Γιατί σου φέρθηκε τόσο σκάρτα; Ανεβάζοντάς σε από τη μία στα σύννεφα με όμορφα λόγια και πληγώνοντας σε τόσο εύκολα και με απάθεια. Πώς γίνεται να σε διαβεβαίωνε ότι ήσουν κάτι ξεχωριστό και πλέον να σου φέρεται σαν να μην σε γνώρισε ποτέ; Σαν να μην μιλούσατε μέχρι το ξημέρωμα, σαν να μην του στάθηκες όταν το είχε ανάγκη, σαν να μη μοιραστήκατε συναισθήματα; Αναρωτιέσαι πού τη βρίσκει τόση ψυχρότητα. Για σένα μεταφράζεται σε ξεδιαντροπιά. Πράγματι δεν ντρέπεται;

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Δεν ξέρεις πού έσφαλλες. Πέρα από το να ανοιχτείς και να δοθείς ειλικρινά, δεν έκανες κάτι παραπάνω. Έδειξες το χαρακτήρα σου με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του και σου έδειξε να τα αγκαλιάζει όλα. Ήθελες απλώς να αγαπήσεις με όλο σου το «είναι», παρέχοντας κάθε κομμάτι σου και αντιμετωπίζοντας τον άλλο όπως θεώρησες ότι του άρμοζε. Μιλούσατε για το μέλλον, κάνατε αφελή παιδικά μεγαλεπήβολα σχέδια, προγραμματίζατε βιαστικά ταξίδια στους αγαπημένους σας προορισμούς.

Γιατί άρχισε όμως να απομακρύνεται; Γιατί μια ρημάδα μέρα έφυγε δίχως πολλά-πολλά αφήνοντάς σε με ένα κάρο ερωτηματικά και ψευτο-δικαιολογίες που πάσχιζες να αναγκάσεις τον εαυτό σου να πιστέψει. Τον αγάπησες ακόμη και όταν έφευγε, όταν θύμωνε και κλεινόταν στον εαυτό του. Τον αγάπησες σε όλες του τις εκφάνσεις. Τι δεν ήταν αρκετό; Έχει περάσει τόσος καιρός και διάολε, θυμώνεις με τον εαυτό σου. Ξέρεις ότι ίσως μόνο εσύ πληγώθηκες και επηρεάστηκες από το τέλος σας.

Γιατί η απώλεια δεν ήταν ένας απλός πόνος που μόνο εσύ ένιωσες βραχυπρόθεσμα. Ήταν διαβρωτική ή ίσως και ολέθρια. Με την άδειά σου σε κατέστρεφε και συνεχίζει να σε καταστρέφει κάθε μέρα. Όχι, δεν είναι μόνο οι φορές που βλέπεις μια ταινία και θυμάσαι τι περνούσατε με νοσταλγία. Είναι ότι σε οδήγησε σε αμέτρητα βράδια αϋπνίας, επειδή δεν τόλμησες να κλείσεις τα μάτια σου, ξέροντας ότι επρόκειτο να σε στοιχειώσει. Είναι ότι σε έκανε να ξεροκαταπίνεις και να βλεφαρίζεις έντονα στην προσπάθεια να πνίξεις τα δάκρυα που μάζευαν τα βουρκωμένα σου μάτια. Σού άφησε αυτό το απαίσιο αίσθημα στο στομάχι που είναι βαρύ σαν πέτρα κι όσο κι αν πασχίζεις να γελάσεις, δε φεύγει από πάνω σου. Εσύ είσαι αυτός που όσο ο άλλος προχωρούσε και ίσως πλέον γιορτάζει επετείους μηνών με το νέο αμόρε, έκλαιγες και δεν ήθελες να σηκωθείς από το κρεβάτι. Θυμήσου μόνο, πόσες συζητήσεις σας έσβησες, μετανιώνοντάς το αμέσως μετά.

Έχεις πλέον κουραστεί να νιώθεις άσχημα. Κάθε φορά που πιστεύεις ότι έχεις κάνει πρόοδο επιστρέφει αυτό το αίσθημα που σε τρελαίνει. Θέλεις να προχωρήσεις και να είσαι καλά, όμως ο οργανισμός σου αντιστέκεται. Οι φίλοι σου να σου λένε ότι πρέπει να πας παρακάτω κι εσύ να θυμώνεις ακόμα παραπάνω γιατί θεωρείς πως δεν καταλαβαίνουν. Πώς να τους εξηγήσεις το κενό που νιώθεις άλλωστε; Και να το εξηγούσες απλώς θα σου έδιναν μια απάντηση χωρίς να κατανοήσουν πραγματικά. Αλλά εσύ πνίγεσαι.

Πότε θα σταματήσει να πονάει, γαμώτο; Πότε θα μπορέσεις να το ξεχάσεις και να πας παρακάτω; Πότε θα σταματήσει να σου λείπει; Γιατί ενώ ξέρεις ότι δε θες να το ξαναπροσπαθήσετε σου λείπει ολοένα και περισσότερα. Σου λείπουν τα έξυπνα μάτια και το πλατύ χαμόγελο που πλέον χαρίζει αλλού. Σου λείπουν τα γλυκόλογα, τα αγγίγματα, οι χιουμοριστικές ατάκες, τα γέλια. Ξέρεις, κάτι;

Κανένας δεν μπορεί να σου πει πότε θα απαλύνει ο πόνος σου, γιατί η ανάρρωση είναι ζήτημα αυστηρά προσωπικό. Η επούλωση της πληγής είναι θέμα οργανισμού. Κάποιοι θα το ξεπεράσουν σε εβδομάδες, μήνες κι άλλοι σε χρόνια. Εξαρτάται πόσο χρόνο χρειάζεται η δική σου καρδιά και το δικό σου μυαλό για να πάει παρακάτω. Μάλιστα, υπάρχουν άτομα στη ζωή σου που ποτέ δεν θα ξεπεράσεις ολότελα και δεν πειράζει. Γιατί καλώς ή κακώς τα άτομα που ράγισαν την καρδιά σου αφήνουν το όνομα τους χαραγμένο σαν ουλή. Κάποιες μέρες θα τα σκέφτεσαι και θα στεναχωριέσαι. Όμως δεν πειράζει.

Σταμάτα να σε κατηγορείς που πονάς ακόμη και επικεντρώσου στα βήματα που έχεις ήδη κάνει. Ακόμη κι αν τον σκέφτεσαι κατά 1% λιγότερο, δείχνεις ότι προχωράς. Μη συγκρίνεσαι με άλλους και αγνόησε τα σχόλια «Θα έπρεπε να το έχεις ξεπεράσει εδώ και καιρό!» Είναι απόλυτα φυσιολογικό να πονάς κι ακόμη πιο φυσιολογικό να νιώθεις.

Συνέχισε να προσπαθείς απασχολώντας τον εαυτό σου και βελτιώνοντάς τον καθημερινά. Σταμάτα, λοιπόν, να καταδικάζεις τον εαυτό σου και να κλαις. Όλα θα πάνε καλύτερα. Έχε κατά νου πως το να αφήσεις κάποιον στο παρελθόν είναι δύσκολο. Όμως, με τον καιρό, θα αντιληφθείς ότι πρέπει να σταματήσεις να κρατάς άτομα αν αυτό σε κάνει να διακινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Κι όταν πλέον αντιληφθείς πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρείς τον εαυτό σου αν τον αφήσεις, δεν θα το επιτρέψεις ποτέ ξανά να συμβεί. Επικεντρώσου λοιπόν σε σένα, σκούπισε τα δάκρυα σου και άσε το χρόνο να κάνει τα μαγικά του.

Ανοίγεις τα μάτια και αντικρίζεις το δακρυσμένο είδωλό σου στον καθρέφτη. Σηκώνεις τα χέρια σου και σκουπίζεις τα δάκρυα σου. Όλα θα πάνε καλύτερα από δω και πέρα. Σου το υπόσχεσαι. Σβήνεις το φως και απομακρύνεσαι.