Το μήνυμα δεν εστάλη

«Εμ… γεια! Ξέρω ότι δεν έχουμε ειδωθεί εδώ και καιρό. Δεν έχουμε μιλήσει, κανείς μας δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι το τελευταίο διάστημα έχω κάνει πολλές σκέψεις κι έχω αναλογιστεί διάφορα. Θέλω να ξέρεις ότι μου λείπεις. Δεν είναι ότι μετανιώνω για ό,τι έγινε ή ότι θέλω να σε ξαναδώ. Απλά, μου λείπεις. Πολύ. 

Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται αλλόκοτο που πλέον μπορεί να περάσουν ολόκληρες μέρες που δε θα σε έχω στο μυαλό μου. Όμως, τις περισσότερες φορές αφήνω επίτηδες τον εαυτό μου να σε ξεχάσει, γιατί απλά είναι ευκολότερο έτσι. ‘Υστερα όμως τυχαίνει να βρω κάτι στο κινητό μου. Μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, κάποια ξεχασμένα μηνύματά μας κι επανέρχεσαι βίαια.

Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει να σε ξαναδεί, να τυλίξει τα χέρια μου γύρω από το λαιμό σου, να σε ξαναφιλήσει, όμως όλα αυτά τα συναισθήματά μου, καταλήγουν κενές σκέψεις.  Δε μετανιώνω για ό,τι έγινε. Υπήρχαν ένα σωρό λόγοι, ή έστω ένας καλός λόγος που τελείωσε. Στην αρχή βέβαια, δε χρειάστηκα κανέναν απολύτως λόγο για να σε ερωτευτώ. Απλά το έκανα. Απλά μου συνέβη.  Οι λόγοι πλάκωσαν στο τέλος κι έκτοτε το μόνο που είχε σημασία ήταν αυτοί οι ρημαδο-λόγοι που μας τελείωσαν. Η κούραση, η βαρεμάρα, κάτι καινούριο κι αστραφτερό που σου ταίριαξε.

Ίσως τελικά να είναι καλό που ήταν αιτιολογημένο το τέλος μας. Σημαίνει πως κάποια μέρα θα βρω έναν έρωτα που δε θα χρειαστεί να αφήσω. Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι ότι μου λείπει ν’ αγαπάω κάποιον τόσο πολύ, να νοιάζομαι και να νιώθω ότι συμβαίνει και το ίδιο για μένα.

Υποθέτω πως αυτό που θέλω να πω είναι ότι ελπίζω, πως όλα πάνε καλά στη ζωή σου. Ότι όλα είναι τέλεια, ναι τέλεια! Ελπίζω να βρήκες μια αγάπη σαν αυτή που η δική μας δεν μπόρεσε ποτέ να είναι. Μια αγάπη που έχει όλα όσα έλειπαν από τη δική μας.  

Το χέρι μου μετακινεί τον κέρσορα στην επιλογή «αποστολή» καθώς βλέπω την πράσινη βουλίτσα που μου δείχνει ότι είσαι online. Όμως διάολε, δειλιάζω. Ξέρω πως είσαι αλλού και πως πρέπει να κάνω το ίδιο. Όμως βλέπεις, δεν είναι τόσο απλό για μένα όπως ίσως νομίζεις. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί για μένα δεν ήσουν άλλο ένα πρόσωπο. Ήσουν το ένα πρόσωπο, ένας παράγοντας της καθημερινότητάς μου, μια αιτία για τα χαμόγελά μου.

Ίσως ποτέ δεν το κατάλαβες, ίσως όμως και να μην ήθελες να το δεις. Θέλω όμως να ξέρεις πως ό,τι κι αν έγινε, σε συγχώρεσα. Όχι γιατί οι πράξεις σου ήταν άξιες συγχώρεσης. Να είσαι σίγουρος πως δεν ήταν. Αλλά το έκανα για μένα. Γιατί δεν μπορούσα να μισώ κάποιον τον οποίο νοιάζομαι τόσο πολύ.

Ποτέ δε σου άρεζαν τα πολλά λόγια κι οι συναισθηματισμοί. «Δε θέλω να κλαις, πρέπει να έχεις δύναμη», μου έλεγες. Ε, μάθε λοιπόν πως για σένα προσπαθούσα. Θέλω να δηλώνω ότι έχω θάρρος, αλλά ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι άλλη μια απόρριψή σου. Γι’ αυτό μετακινώ τον κέρσορα στην επιλογή delete. Περνάω με τα μάτια μου άλλη μια φορά όλα αυτά που σου έγραψα, όλα αυτά που νιώθω και θέλω τόσο να ξέρεις. Πατάω το ένα τόσο δα κουμπί και το μήνυμα που έγραφα επί ώρες εξαφανίζεται.  Πέφτουν τίτλοι τέλους πλέον. Κουράστηκα. Τα είπα, ή μάλλον τα έγραψα κι ηρέμησα. Και εννοείται ότι θα υπάρχεις κάπου πάντα. Γιατί ήσουν ο πρώτος μου έρωτας και ο μόνος στον οποίο έριξα τις άμυνές μου. Α, κι αυτό που είπα το εννοώ. Δε μετανιώνω για τίποτα. Σ’ευχαριστώ. Ελπίζω να περνάς καλά.