Κάνε μια παύση

Πολλές φορές φθάνουμε στο αμήν. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, προβλήματα, δυσκολίες, εμπόδια και μας παίρνει από κάτω. Δεν νιώθουμε πια ο εαυτός μας, δεν έχουμε ενέργεια να στεκόμαστε εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις μας ούτε διάθεση να δίνουμε χρόνο και να μοιραζόμαστε συναισθήματα και ψυχή με άλλους ανθρώπους. Ακόμα και οι άνθρωποί μας, μας φαίνονται βάρος. Πως μας φορτώνουν με πληροφορίες που δεν είμαστε σε κατάσταση να διαχειριστούμε. Είναι αυτές οι φορές που φθάνουμε στο μηδέν και το μόνο που νιώθουμε πως θα μας σώσει είναι μια επανεκκίνηση. Είναι αυτές οι φορές που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε να τραπούμε σε φυγή, να αλλάξουμε όνομα και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Κανείς να μην ξέρει τίποτε για μας, κανείς να μην έχει γνώμη για το ποίοι είμαστε. Να σβηστούν όλες οι αποτυχίες μας κι όλα όσα μας καταπιέζουν και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή ως άλλοι εμείς.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Με τους υπόλοιπους εξ ημών τι γίνεται; Έχουμε την επιλογή της παύσης. Να πάρουμε άδεια από τις υποχρεώσεις μας, να κλείσουμε τηλέφωνα και να απομονωθούμε για ένα χρονικό διάστημα. Να συσκευθούμε με τον εαυτό μας, να δούμε λάθη και σωστά, τι κρατάμε και τι αφήνουμε. Ώστε να επιστρέψουμε ξέροντας ακριβώς ποια ζωή θέλουμε και να τη θέσουμε σε εφαρμογή. Όμως κάτι μπορεί να μας κρατάει πίσω από αυτή την προσωρινή εξαφάνισή μας. Στον κόσμο δεν πορευόμαστε μόνοι, έχουμε τους δικούς μας ανθρώπους, τους φίλους μας και είμαστε κομμάτι της ζωής τους. Πώς μπορούμε να τους εγκαταλείψουμε κοιτώντας μόνο την πάρτη μας;

Γιατί, τι κάνει έναν καλό φίλο; «Να είναι εκεί στα δύσκολα και στα καλά» η απάντηση που αποτελεί κοινό τόπο για όλους και συμπυκνώνει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά. Να σε αγαπάει. Να σε στηρίζει. Να σε προστατεύει. Να μοιράζεται τη ζωή του μαζί σου. Να σε εμπιστεύεται. Να, να, να. Πολλά πράγματα χαρακτηρίζουν έναν καλό φίλο και αυτά ποικίλουν κι από σχέση σε σχέση. Ένα είναι το βασικό. Ο καλός φίλος πρέπει να είναι εκεί, παρών. Κι εσύ τι θα κάνεις; θα αφήσεις όλους τους άλλους στην τύχη τους και θα αφοσιωθείς αποκλειστικά σε σένα; Σου μοιάζει εγωιστικό, ε;

Μάντεψε, το να προσέχεις και να φροντίζεις τον εαυτό σου δε σε κάνει παρτάκια. Το να δίνουμε συνεχείς παρατάσεις σε συνθήκες που μας πνίγουν, με σκοπό να μη πληγώσουμε τους άλλους και να μη νιώσουν ότι δεν είμαστε καλοί άνθρωποι, είναι παράλογο. Αρχικά, κάθε κοντινό μας πρόσωπο που αξίζει να μας έχει στη ζωή του, σίγουρα πάνω από όλα θα βάζει το να είμαστε και εμείς καλά. Συνεπώς, μια επιλογή μας να αποτραβηχτούμε για μια χρονικά υγιή περίοδο, με σκοπό να ανακτήσουμε τον εαυτό μας, δεν θα προκαλούσε καμία δυσαρέσκειά παρά μόνο προσμονή για τα αποτελέσματα. Διότι θα ξέρει ο άλλος πως μπορεί να στερείται για λίγο τον φίλο του, ενώ μπορεί να χει ανάγκη για στήριξη, μα αξίζουμε να δίνουμε την απόλυτη προσοχή και στον εαυτό μας ανά διαστήματα.

Πέραν, όμως, του γεγονότος πως ο φίλος που μας αγαπά δεν θα μας ζητήσει τα ρέστα επειδή, εκτός από εκείνον, αγαπάμε και τον εαυτό μας, αξίζει να δούμε και τα πρακτικά πλεονεκτήματα μιας τέτοιας απομόνωσης. Πρώτα από όλα, όταν βρισκόμαστε σε μια δυσμενή ψυχολογικά φάση είναι πολύ πιθανό αυτό να δημιουργήσει προστριβές με τους οικείους μας. Η πίεση που βιώνουμε μας κάνει να νιώθουμε πολλές φορές πως όλοι είναι εχθρικοί με μας, ειρωνικοί, χειριστικοί, πως δεν μας καταλαβαίνουν και γενικότερα η επικοινωνία συχνά διακατέχεται από δυσνοήσεις, προστριβές και παρεξηγήσεις. Όλα αυτά φυσικά μπορούν πολύ εύκολα να καταλήξουν να διαταράσσουν τις σχέσεις μας με τους άλλους, καθώς επηρεάζουν την εμπιστοσύνη μας προς αυτούς και την επιθυμία μας να μοιραζόμαστε πράγματα μαζί τους. Επιπλέον, σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, όπως μάλιστα προαναφέρθηκε, η διάθεσή μας να συναναστραφούμε φίλους και πόσω μάλλον να σηκώσουμε και δικά τους προβλήματα περιορίζεται στο ελάχιστο. Έτσι, η ανά περίπτωση αποφυγή της επαφής φαντάζει πολύ παρεξηγήσιμη από τους οικείους μας, που μπορεί να πιστέψουν πως κάτι έχει αλλάξει στη σχέση μας. Τέλος, η υποπαραγωγικότητά μας και η παράταση μιας δυσμενούς καθημερινότητας προκαλεί αναπόφευκτα μια αλυσίδα ανεπιθύμητων αλλαγών και δεδομένων.

Επιλέγοντας, όμως, αφού ενημερώσουμε τους φίλους μας για την κατάσταση που βιώνουμε και τα συναισθήματά μας και τους ζητήσουμε κατανόηση για τις στιγμές που δεν θα μπορούμε να τους στηρίξουμε, να πάρουμε το χρόνο μας μακριά από τη συνηθισμένη ζωή μας, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Στην αυτοαπομόνωσή μας δεν υπάρχουν περισπασμοί όπως οι γνώμες τρίτων ή η εργασιακή μας ρουτίνα. Μπορούμε, λοιπόν, να ανοίξουμε μια διαρκή συζήτηση με τον εαυτό μας – και με έναν ειδικό ταυτόχρονα αν το έχουμε ανάγκη -, να ανακαλύψουμε τι στράβωσε και φτάσαμε σε αυτό το ψυχικό τέλμα, τι φταίει που δεν νιώθουμε πια ο εαυτός μας και να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα. Να βρούμε τι μας δημιουργεί αυτή την ψυχολογική υπερκόπωση και μας απομακρύνει από τους δικούς μας ανθρώπους. Να κάνουμε πράγματα που ευχαριστούν και χαλαρώνουν εμάς. Να μας αγαπήσουμε.

Μόνο αν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τη ζωή μας μπορούμε να αγαπήσουμε και τους άλλους, να είμαστε φίλοι τους καλοί. Ένας άνθρωπος που φτάνει να μην αντέχει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν του έχουν μείνει πολλά αποθέματα συναισθημάτων για τους άλλους κι είναι εύκολο να πληγώσει. Οφείλουμε, λοιπόν, να μας προσέχουμε και να προστατεύουμε ταυτόχρονα και τις σχέσεις μας με τους οικείους μας. Αυτό είναι που κάνει κάνει έναν φίλο καλό.