Κι οι παράφωνοι έχουμε δικαίωμα στο τραγούδι!

Είσαι σε μέρος με πολύ δυνατή μουσική, κλαμπ, μπουζούκια, αυτοκίνητο, σπίτι, κι έχεις έρθει στο κέφι. Τραγουδάς ασταμάτητα, κάνεις κάθε λέξη του κάθε κομματιού κτήμα σου, τη νιώθεις στο έπακρον και την αρθρώνεις δυνατά. Ξαφνικά, κι εκεί που δίνεις πόνο κι απογειώνεις το ρεφρέν του αγαπημένου σου τραγουδιού, η μουσική σταματά ακαριαία. Μόνο η δική σου φωνή γεμίζει εκκωφαντικά τον χώρο. Γυαλικά σπάνε. Όλοι γυρίζουν, σε κοιτούν, σε δείχνουν και ξεσπούν σε γέλια. Κι αν αυτός είναι ο μεγαλύτερός σου εφιάλτης, κάτι μου λέει πως το μεσαίο σου όνομα είναι «Παράφωνος». Και φαίνεται πως κρατάμε απ’ το ίδιο σόι.

Είμαστε εκείνοι που το κλάμα μας έμοιαζε με σειρήνα όταν γεννηθήκαμε. Οι πρώτοι που το ήθελαν αλλά η τελευταία επιλογή για τη σχολική χορωδία. Είμαστε αυτοί με τα μισομεθυσμένα μουσικά stories στα social media που κάποιος εύχεται να είχε προσπεράσει, γιατί πάνω στη χαλαρότητα του ποτού αφήσαμε τη φωνάρα μας να βγει, να καλύψει το ηχογραφημένο κομμάτι και να κουφάνει κάθε καημένο θεατή-ακροατή. Αν είχαμε ένα ευρώ για κάθε φορά που ακούσαμε τη φράση «Σταμάτα, θα σπάσει κανένα τζαμί!» θα ήμασταν τουλάχιστον εκατομμυριούχοι.

Το πόσο άρρυθμοι είμαστε κυκλοφορεί σαν θρύλος ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους και κάθε φορά που θα ξεστομίσουμε ένα τραγούδι ένα «Σκάσε» ακούγεται αυτόματα. Κι άπειρες στιγμές γέλιου έχουμε προκαλέσει, γιατί «Δε γίνεται να ‘σαι τόσο κακόφωνος, βρε παιδί μου!». Μα οι λέξεις «ρυθμός» και «μελωδία» μας είναι παντελώς άγνωστες και δηλώνουμε περήφανα ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Κι αν κάποιοι άλλοι λέγεται πως έχουν αγγελική φωνή, εμείς σίγουρα ανήκουμε στα τάγματα του διαβόλου.

Μπορεί ο κόσμος να μην είναι φτιαγμένος για εμάς κι η επιθυμία όλων να είναι να εξαφανιστούμε, γιατί αποτελούμε κίνδυνο για την ακοή και τα νεύρα τους. Μπορεί το να τραγουδάμε εμείς να μην έχει τίποτα στους άλλους να προσφέρει, πέρα από πονοκέφαλο κι άντε και γέλια αν, κατά βάθος, μας αγαπούν. Μπορεί κι εμείς αν ήμασταν στη θέση των καλλίφωνων, ή έστω των μη παράφωνων, να αναθεματίζαμε και να κοροϊδεύαμε κάθε Κακοφωνίξ που η μοίρα θα ‘στελνε στην παρέα μας. Αλλά εγώ σε θέλω δίπλα μου στον αγώνα να παραδεχτούν πως, όπως ισχύει και για τον έρωτα, όλοι έχουμε δικαίωμα στο τραγούδι!

Σ’ αυτόν τον αγώνα πρέπει να ‘μαστε ενωμένοι και συντονισμένοι. Πρέπει να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο. Να καταλάβουμε τη σκηνή σε κάθε karaoke party. Να μη φοβηθούμε να τραγουδήσουμε κι εμείς το αγαπημένο μας κομμάτι. Να μας συνηθίσουν και να παραδειγματιστούν απ’ το πάθος μας για κάτι που προφανώς δεν έχουμε ταλέντο απ’ τη φύση μας. Όμως το αγαπάμε και μας εκφράζει και το θέλουμε στη ζωή μας, αγνοώντας επιδεικτικά τι θέλουν οι άλλοι από μας -να το βουλώσουμε, δηλαδή!

Στα τραγούδια έχουν αποτυπωθεί σκέψεις, λόγια και συναισθήματα που μπορεί να έχουμε βιώσει, μα δε βρίσκαμε τις λέξεις να τα εκφράσουμε. Και μας δίνεται έτσι απλόχερα και χωρίς κανένα αντάλλαγμα η ευκαιρία. Μοιάζει, λοιπόν, αρκετά δύσκολο να μη δελεαστούμε να τραγουδήσουμε κι εμείς αυτό που ακούμε. Τραγουδάμε όσα δεν προλάβαμε να πούμε σ’ εκείνους που πια δεν είναι στις ζωές μας ή όσα δεν μπορέσαμε να πούμε σ’ εκείνον τον απωθημένο ή τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τα «Σ’ αγαπώ» που δειλιάζουμε να εκφράσουμε, τα «Στο διάολο να πας» σε όσους μας πόνεσαν, τα παράπονά μας, τους πόνους μας κι όλα εκείνα που αξίζουμε κι επιθυμούμε. Κι όσο πιο μεγάλη η ταύτιση με το τραγούδι, τόσο πιο παραστατικοί εμείς και τόσο πιο δυνατά θα φωνάξουμε κάθε στίχο. Κάθε ανθρώπινη ψυχή ψάχνει τρόπους να εξωτερικεύει όσα νιώθει. Κι εμείς επιλέγουμε τον πιο άμεσο. Τραγουδώντας το ζούμε σε κάθε εκατοστό της ύπαρξής μας, ρε παιδί μου! Βιώνουμε λυρικά πόθους και πάθη κι έτσι φτάνουμε την ψυχούλα μας σε μια κάθαρση.

Κι έρχεσαι εσύ, κύριε μονοφαγά συνάνθρωπε, να μου στερήσεις αυτό το προνόμιο! Να το κρατήσεις όλο για την πάρτη σου, γιατί τάχα εσύ δεν ενοχλείς κανέναν. Έτυχε να σε προικίσει εσένα και κάποιους ακόμα η φύση με μια φωνούλα αξιοπρεπή, ή και τέλεια, και θαρρείς πως πρέπει να συμβιώσουμε με τους δικούς σας όρους. Σαν να μην έχουμε κι εμείς ανάγκη να μιλήσουμε και να διασκεδάσουμε μέσα από τραγούδια. Ε, όχι! Κι οι παράφωνοι έχουν ψυχή!

Μάζεψε, λοιπόν, τις παρατηρήσεις σου από κοντά μας, γιατί μας κομπλάρεις και τραγουδάμε ακόμα πιο χάλια. Κι έλα να τραγουδήσουμε μαζί ξεχνώντας κανόνες και τελειότητες. Να απολαύσουμε τη στιγμή, τις ατέλειές μας, τη μελωδία, τους στίχους, την παρέα μας. Γιατί κι η τελειότητα είναι βαρετή, εδώ που τα λέμε. Και βαθιά μέσα σου, πιστεύω, πως χαίρεσαι που ‘χεις και μας να τη σπάμε. Άντε, κι ας παραδεχτώ πως κι εμείς οι παράφωνοι ενδόμυχα απολαμβάνουμε τα πειράγματά σας κι ας κάνουμε πως πεισμώνουμε. Γιατί πώς αλλιώς θα καταλήγαμε σε αξέχαστες καταστάσεις γέλιου μέχρι δακρύων;

Τα λέμε σε κάποιο πάρτι! (Θα με ξεχωρίσεις, είμαι σίγουρη.)