Αδιάφοροι όσοι ακούνε, τρώνε, παρακολουθούν τα πάντα;

Εκ πρώτης όψεως, το να λες φράσεις όπως «μου αρέσει και το game of thrones αλλά γουστάρω και το how I met your mother», «ακούω από λαϊκά μέχρι ροκ» και «τρώω ό,τι φαγητό υπάρχει», κινδυνεύεις με το να σε χαρακτηρίσουν άγουστο και φαν του «ό,τι να ναι».

Δε λέω, όλοι οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους προτιμήσεις. Ο καθένας δοκιμάζει καινούργια πράγματα και στο τέλος καταλήγει να διαλέγει εκείνο που του ταιριάζει εντελώς ή τουλάχιστον λίγο περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα.

Μουσική. Με τη μουσική ξεκινάς να ασχολείσαι πάνω-κάτω απ’ το δημοτικό, έτσι εντελώς δειλά όταν έρχεσαι σε επαφή με τα πρώτα πάρτι του σχολείου. Στην αρχή ναι, θα ακούσεις οτιδήποτε είναι στη μόδα. Μετά σιγά-σιγά μεγαλώνεις κι άμα σου κάτσει, ψάχνεσαι ακόμα περισσότερο. Περνάς ώρες αμέτρητες  μπροστά στον υπολογιστή αναζητώντας συγκροτήματα και τραγουδιστές διαφορετικών ειδών, επιλέγεις να συχνάζεις σε ροκάδικα και μεζεδοπωλεία κι ακούς κάθε τραγούδι που μπορεί να σου στείλει ο κολλητός στη συνομιλία. Στο τέλος όμως συνειδητοποιείς πως στα κέφια σου θα ακούσεις άλλη μουσική απ’ όταν σε έχει αφήσει το αίσθημα στα κρύα του λουτρού.

Σειρές και ταινίες. Αυτή η αιώνια διαμάχη μεταξύ του τύπου που γουστάρει δράσης και της τύπισσας που ξενυχτάει με δράματα. Όχι, φίλε αναγνώστη, ας μπει ένα τέλος. Δε γίνεται να βλέπεις μόνο θρίλερ ή μόνο κοινωνικές και να θεωρείσαι πιο μάγκας και ψαγμένος από εκείνον που επιλέγει τη μία μέρα να δει μια κωμωδία για να γελάσει λίγο το χειλάκι του, την άλλη να παρακολουθήσει ένα δράμα για να κλάψει με την ησυχία του και στο τέλος να χτυπήσει κι ένα θρίλερ γιατί αποφάσισε πως ο ύπνος τελικά δεν του χρειαζόταν και τόσο. Θα δεις το ίδιο και θα το ξαναδείς και πάμε πάλι. Ε κάποια στιγμή νισάφι, θα το βαρεθείς. Εξάλλου, πόσα θρίλερ υπάρχουν, για να τα δεις όλα;

Φαγητό. Το φαγητό είναι θρησκεία; Φυσικά κι είναι. Το φαγητό είναι μία απ’ τις λίγες χαρές της ζωής κι από τα πράγματα που δε θα αφήσουν ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί, ζεστό ή κρύο, γλυκό ή αλμυρό, να σε συντροφεύει στις εύκολες και δύσκολες στιγμές. Γιατί να στερήσεις αυτό το πανέμορφο δώρο απ’ τον εαυτό σου, προτιμώντας να τρως μόνο συγκεκριμένα φαγητά; Κι εμένα μου αρέσουν τα μακαρόνια με κιμά, αλλά δε σημαίνει πως τα τρώω κάθε μέρα. Εξάλλου, άμα δε φας κινέζικο, ταϊλανδέζικο, ινδικό –καλύτερα μη φας, καίγεται όλο σου το είναι-, πώς θα μπορέσεις να εκτιμήσεις την ελληνική κουζίνα φίλτατε;

Με λίγα λόγια, όσοι προτιμούν να ακούνε, να τρώνε και να παρακολουθούν τα πάντα δε σημαίνει πως είναι κι αδιάφοροι χαρακτήρες. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή δε μας αρκούσε ένα είδος μουσικής, ένα συγκεκριμένο φαγητό, μία σειρά κι αποφασίσαμε να ψάξουμε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Μας λες κι ανήσυχα πνεύματα.

Το να έχεις πολλές και διαφορετικές προτιμήσεις, δε σε καθιστά αμέσως άγουστο και βαρετό. Και φυσικά δεν είσαι, μόνο και μόνο επειδή μπορείς κάλλιστα να συμμετάσχεις σε μια συζήτηση γενικού περιεχομένου και να εκφέρεις άποψη πολύ πιο εύκολα από ‘κείνον που γνωρίζει πολλά αλλά για ένα-δυο θέματα.

Δε λέω, καλό είναι να είσαι ειδήμων σε μερικά θέματα. Έχεις παραπάνω γνώσεις, μπορείς να δώσεις μία πιο σφαιρική άποψη. Αλλά αυτό δε σε κάνει περισσότερο έξυπνο από εκείνον που επέλεξε να διευρύνει ακόμα περισσότερο τους ορίζοντές του. Κι ο ένας είναι σωστός και ο άλλος. Εξάλλου, σε μία παρέα είναι εκνευριστικότατο να ανήκουν όλοι σε μία απ’ τις δύο κατηγορίες. Βρείτε το κάπου στη μέση, παιδιά.