Άλλοι ερωτεύονται μία κι αν κι άλλοι τρεις φορές τη μέρα

Μία μικρή διευκρίνηση/αποποίηση ευθυνών. Όταν μιλάμε για έρωτες, προφανώς και δεν εννοούμε πραγματικούς έρωτες. Μπορεί να είμαστε παιδιά που τον εξυμνούν, αλλά δεν έχουμε και καμιά καρδιά αγκινάρα, ούτε ψευδαισθήσεις.

Τον έρωτα τον αντιλαμβανόμαστε αλλιώς αναλόγως της ηλικίας που διανύουμε. Στο δημοτικό, για παράδειγμα, παντρευόμασταν τον παιδικό μας έρωτα και τον χωρίζαμε μέχρι το τέλος της ημέρας. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, υπήρξαν και κάτι λαμπρές εξαιρέσεις που έμεναν μαζί μέχρι το τέλος της χρονιάς, αλλά προσωπικά δε στάθηκα τόσο τυχερή.

Καθώς μεγαλώνεις, κάπου στο γυμνάσιο, τα πράγματα σοβαρεύουν σχετικά και σιγά-σιγά συνειδητοποιείς πως ο έρωτας δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Μην μπούμε στο λύκειο, που κάπου εκεί γίνονται οι πρώτες σχέσεις κι έρχονται τα πάνω κάτω. Γιατί, η αλήθεια είναι, ότι σε κάποια φάση της ζωής μας σίγουρα σκεφτήκαμε πως με τη σχέση μας μπορεί να φτάσουμε και μέχρι το τέλος, όσο αντέχει αυτό. Και στο χωρισμό μας κλάψαμε λες και χάσαμε άνθρωπο, κυριολεκτικά όχι απλά απ’ τη δική μας ζωή. Πολύ συναισθηματική αυτή η ηλικία.

Ε, αυτό το ρομαντικό μελόδραμα σταμάτησε κάπου στην αρχή των φοιτητικών χρόνων. Εκεί είναι που σε χτυπάει κατακούτελα το γεγονός ότι έχεις φύγει απ’ το σπίτι σου ή ακόμα κι αν μένεις με τους γονείς σου, σου αρκεί που η ζωή σου παίρνει μια διαφορετική τροπή και τρέχεις να προλάβεις την καθημερινότητα σαν παιδάκι που έχασε την μπάλα του στην κατηφόρα. Και κάπως έτσι, ένα χειμωνιάτικο πρωί ή ένα καλοκαιρινό βράδυ, γνωρίζεις τον έρωτα.

Κι όλα αυτά ωραία αλλά συνηθισμένα και βαρετά κι η ζωή θέλει δράση, όχι να περιμένεις στο παγωμένο να σκάσει ο έρωτας κι εδώ ερχόμαστε κι εμείς που δεν τον περιμένουμε αλλά τον προκαλούμε, εμείς που δεν τον συναντήσαμε σε ένα πρόσωπο αλλά σε πολλά, πολλά και διαφορετικά. Όπου και να βρεθούμε, πάντα θα πεταχτεί αυτός ή αυτή που μας έχει κλέψει την καρδιά. Είμαστε μοναδικοί στο είδος μας και χαιρόμαστε να μετράμε το χαρέμι των κολλημάτων μας. Βέβαια, αυτό δε θα σταματήσει την παρέα μας απ’ το να μας κοροϊδεύει, αλλά δεν έχει και τόση σημασία στο κάτω-κάτω. Εμείς το βρίσκουμε διασκεδαστικό.

Αποφασίζουμε να μοιράσουμε τη καρδιά μας, όχι σε δύο κομμάτια ούτε σε τρία, αλλά σε δέκα και δεκαπέντε και δεν είμαστε ούτε τρελοί ούτε αγαπησιάρηδες. Απλά επιλέγουμε να βλέπουμε στους ανθρώπους που τσιμπιόμαστε μαζί τους κάτι που δε βρήκαμε σε όλους τους υπόλοιπους. Έτσι, αποκτάμε έναν έρωτα στη δουλειά, στη σχολή, στην αγαπημένη μας καφετέρια και γενικά, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, ψάχνουμε κάτι ενδιαφέρον όπου αφιερώνουμε χρόνο, ε, και το βρίσκουμε.

Γιατί ο καθένας έχει κάτι ξεχωριστό κι εμείς πιστεύουμε στη μοναδικότητα που είναι ικανή να μας κλέψει ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο κι άντε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα «γεια» -γιατί μπορεί και να μην είμαστε και τόσο θαρραλέοι. Μοιράζουμε, λοιπόν, την καρδιά μας, έτσι ώστε ο καθένας τους να έχει ένα κομμάτι μας, ένα λόγο να τον θαυμάζουμε.

Κι όσο φορές κι αν έχουμε βρεθεί στο στόχαστρο των συζητήσεων, με το δάχτυλο να καρφώνει εμάς που ερωτευόμαστε ανά δύο μέρες και πλέον έχουμε ξεχάσει το νούμερο των εν δυνάμει αμόρε μας, δε θα σταματήσουμε ποτέ να διεκδικούμε το δικαίωμα να κεραυνοβολούμαστε απ’ ό,τι μας αρέσει. Η ζωή θα ήταν πολύ ανιαρή χωρίς ερωτοχτυπήματα κι ας είναι τόσο επιφανειακά, μας δίνουν ενέργεια και κίνητρο.

Γιατί αλλού θα βρεις το όμορφο χαμόγελο, την επιβλητική κορμοστασιά, το χιούμορ, την ερωτική φωνή και πάει λέγοντας. Γιατί εμείς ίσως να είμαστε οι συνειδητοποιημένοι της παρέας τελικά. Ξέρουμε εξαρχής ότι η αναζήτηση του ιδανικού άλλου μας μισού, που να πληροί όλες τις προϋποθέσεις μας, είναι μάλλον μάταιη, αφού κι η απογοήτευση ως σήμερα δεν ήταν λίγη κι έτσι ζαχαρώνουμε ό,τι βάζει ένα τικ στη λίστα μας, χωρίς να ΄χουμε καμία προσδοκία.

Κι ας είναι τόσα τα άτομα που κατά καιρούς έχεις σκαλώσει που χάνεις το μέτρημα και ξεχνάς και τα ονόματα. Δεν έχει τόση σημασία, εξάλλου, ούτε θα έκανες ποτέ κίνηση προσέγγισης ούτε το εννοείς πως το βλέπεις σαν έρωτα, ξέρεις πως είναι ενθουσιασμός που περισσότερο στο μυαλό μένει, αλλά σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί και να ήθελες να διεκδικήσεις, εξάλλου, πού θα πρωτοπάς; Δε λέει να μπλέκουμε με τέτοια διλήμματα.

Οπότε πετάμε τα κομμάτια μας σε ό,τι μας κάνει το κλικ και τα αφήνουμε πάνω τους. Και θαυμάζουμε τον καθένα γι’ ό,τι μας τράβηξε σ’ εκείνον και προσπαθούμε να τον χαζέψουμε όσο μπορούμε, ώσπου να χαθεί. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δε θα βαρεθούμε, γιατί από κάποια γωνία θα πεταχτεί και κάποιο άλλο πρόσωπο που θα μεγαλώσει τη λίστα των αιώνιων απωθημένων μας. Ο έρωτας δε σταματά στιγμή!

Κι έτσι είναι όλα καλά, τα δύσκολα έρχονται όταν οι δέκα σχεδόν καψούρες μας, γίνουν μία. Εκεί θα πρέπει εμείς να βρούμε μια γωνία να κρυφτούμε κι οι φίλοι να προετοιμαστούν γιατί έρχονται δύσκολες στιγμές!