Απλώς αποδέχεσαι τις καταστάσεις και συνεχίζεις

Άλυτα ερωτήματα που βομβαρδίζουν το μυαλό μας τις στιγμές που αποφασίσαμε να τα ξεχάσουμε με λίγο αλκοόλ, κάνα-δυο πακέτα τσιγάρα κι αμέτρητες ώρες μοναξιάς. Που είχαμε ανάγκη τόσο απεγνωσμένα να βρούμε μία απάντηση, που θα μας λυτρώσει περισσότερο κι από φάρμακο. Αλλά τι να το κάνεις; Δεν υπάρχει πάντα μία απάντηση. Οπότε συμφιλιώνεσαι με το καθημερινό βάσανο της σκέψης, συνεχίζοντας να ελπίζεις ότι μια μέρα θα κατασταλάξεις κάπου.

Αρχή και τέλος. Κάτι ξεκινάει και μετά τελειώνει. Πάντα αφήνουμε κάτι πίσω ή μας αφήνει αυτό. Το τέλος της εποχής σε προφταίνει και σε υποδέχεται μία καινούργια αρχή. Δυο έννοιες με τις οποίες δεν τα πήγαινες ποτέ καλά και χαλούσαν την ευτυχία σου, πριν καν προλάβεις να τη ζήσεις. Εν τέλει, καταλήγεις να συμβιβάζεσαι. Κι αφού το τέλος σε βρίσκει για ακόμα μια φορά, αναρωτιέσαι. Τι είναι καλύτερο; Να ξεχάσεις για να προχωρήσεις ή να προχωρήσεις για να ξεχάσεις;

Αν μη τι άλλο βαρεθήκαμε στις πιο σκοτεινές μας ώρες να ακούμε πως «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Αν και μεγαλώσαμε και σταματήσαμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, το συγκεκριμένο πάντα θα είναι ριζωμένο καλά μέσα μας. Γιατί μας κάνει να πιστεύουμε πως ο χρόνος είναι μια κινητήρια δύναμη, που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της και να ανασάνουμε πριν συνεχίσουμε να προσπαθούμε.

Μεταξύ μας, παιδιά, με τον χρόνο κανείς και ποτέ δεν ξέχασε, όσο απελπισμένα κι αν το ζήτησε. Δε γίνεται έτσι ξαφνικά να σταματήσεις να θυμάσαι λόγια, πράξεις, συναισθήματα. Δεν ξυπνάς μια μέρα με απόλυτη ή μερική αμνησία, ούτε κανείς μπορεί να σου εγγυηθεί πως μόλις πληγωθείς, θα πατήσεις το κουμπί «σβήσιμο» και δε θα θυμάσαι τίποτα το ακριβώς επόμενο λεπτό.

Αν ήταν έτσι, θα έβλεπες στο δρόμο ανθρώπους ευτυχισμένους και χαμογελαστούς, χωρίς έγνοιες, χωρίς τα φαντάσματα του παρελθόντος να τους στοιχειώνουν ακόμα και στις καλύτερες τους στιγμές. Αν ήταν έτσι, θα έβλεπες τον εαυτό σου στον καθρέφτη ήρεμο και ξεκούραστο. Χωρίς μαύρους κύκλους απ’ τα αμέτρητα άυπνα βράδια, χωρίς πρησμένα μάτια από τους ασταμάτητους λυγμούς.

Κι απ’ την άλλη τι; Προχωράς για να ξεχάσεις; Είναι σαν να επιλέγεις μόνος σου να πέσεις απ’ τον γκρεμό. Επιλέγεις μόνος σου να περνάς τα βράδια σου σε ξένες αγκαλιές, να καλύπτεις βραχυπρόθεσμα τις πληγές σου και να αναλώνεσαι σε πράγματα που δε θα σου προσφέρουν ουδεμία ευχαρίστηση. Παραμυθιάζεις τον εαυτό σου πως μια καινούργια κατάσταση θα σε κάνει να ξεχάσεις την παλιά.

Ξεχνάς όμως πως το κενό μέσα σου μεγαλώνει μαζί με το φόβο. Ξεχνάς ότι τα όνειρα το βράδυ που βλέπεις σε τρομάζουν ακόμα περισσότερο κι οι σκιές του παρελθόντος δε θα ηρεμήσουν ποτέ, βρίσκοντας πάντα την ευκαιρία να σε ταράξουν όποτε τους καπνίσει.

Πιστεύεις πως το παρελθόν δε θα συνεχίσει να σε κυνηγάει όταν ψάχνεις απεγνωσμένα να γεμίσεις το παρόν με άσκοπες αναμνήσεις του πεταματού και προγραμματίζεις το μέλλον με σχέδια του κώλου. Γιατί έτσι πάει. Με το να επιλέγεις να προχωρήσεις για να ξεχάσεις, αυτόματα υποβιβάζεσαι κατηγορία στο παιχνίδι της ζωής. Καθιστάς ο ίδιος τον εαυτό σου δειλό κι άνανδρο να αντιμετωπίσει τα σκατά που του έφερε η ζωή, οπότε προτιμάει να τα παραβλέπει αντί να πάρει φόρα και να τα πηδήξει.

Με το πέρασμα του καιρού, απλώς κατάλαβα πως κανείς δεν ξεχνά στην πραγματικότητα ακόμα κι αν παραμυθιάζει τον εαυτό του. Κι ούτε μπορείς να κρίνεις τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο καθένας για να επουλώσει τις πληγές του.

Το θέμα όμως είναι ότι κανένας απ’ τους δύο δεν κατάφερε στα αλήθεια να ξεχάσει. Ούτε εκείνος που επέλεξε να νιώσει τον πόνο στο πετσί του, να πιει το Βόσπορο, να γεμίσει τα τασάκια του σπιτιού του και τα σκουπίδια με τσιγάρα, να θρηνήσει με την ησυχία του το χαμό που του έφερε η ζωή. Ούτε ο άλλος που προσπάθησε με κάθε παροδικό τρόπο, σωστό ή μη, να γεμίσει το κενό που του άφησε η ζωή.

Οπότε ούτε προχωράς για να ξεχάσεις ούτε ξεχνάς για να προχωρήσεις. Απλώς προσπαθείς να συμφιλιωθείς με την κατάσταση. Σταμάτα να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου πως με τον καιρό θα έχεις απώλεια μνήμης και πως καλύπτοντας τα κενά με φτηνά τσιρότα θα ανταπεξέλθεις. Δυστυχώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος δε λειτουργεί έτσι κι ούτε πρόκειται μετά από τόσα χρόνια να αλλάξει.

Κάθεσαι, ζυγίζεις τα δεδομένα που έχεις, χρησιμοποιείς τον χρόνο που σου έχει δοθεί τόσο απλόχερα. Δέχεσαι λοιπόν το παρελθόν, βάζεις τα θεμέλια για το παρόν κι ελπίζεις για ένα καλύτερο μέλλον.