Δε βοηθάς με το να μειώνεις το πρόβλημα του άλλου

Πόσες και πόσες ώρες έχουμε περάσει σε καφετέριες, σε μπαρ, σε σπίτια κι όπου άλλου είναι δυνατόν, να συζητάμε για τα προβλήματα μας. Μην ψάχνεστε, οι φορές είναι αμέτρητες. Είναι άπειρες εκείνες οι στιγμές που κάτσαμε με έναν καφέ ή μία μπίρα μαζί με τους φίλους μας, τη μουσική κι ένα πακέτο τσιγάρα κι αναλύσαμε ό,τι μας προβλημάτιζε. Απ’ το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Εξάλλου, αν ο φίλος δεν ασχοληθεί μαζί σου όταν το πρόσωπο δε σου έχει απαντήσει ή αν έχεις κάποιο οικογενειακό θέμα, πώς θα μπορεί να αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του «σωστό φίλο;»

Βέβαια υπάρχει και μία ξεχωριστή ομάδα ατόμων, που ενώ θεωρητικά είναι πρόθυμοι να ακούσουν το πρόβλημά σου, όταν το αναφέρεις είναι σαν να αποφάσισες να συζητήσεις το πού θα πάτε το Σάββατο το βράδυ ή αν η καφετέρια που πήγατε τις προάλλες είχε καλό καφέ ή όχι. Είτε δηλαδή ανοίγεις συζήτηση είτε όχι, είναι σαν να μην το έκανες ποτέ.

Και δε μιλάω για τους κλειστούς ανθρώπους, γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνοι έχουν αποφασίσει να λύνουν τα προβλήματά τους μόνοι τους. Δεν μπαίνουν καν στο κόπο να το συζητήσουν, δεν αναφέρουν τίποτα. Μπορεί να τους βλέπεις προβληματισμένους και να θέλεις να βοηθήσεις, αλλά αν ο άλλος λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, ποιος είσαι εσύ για να τους τον αλλάξεις;

Έτσι καταλήγουμε πάλι σε εκείνα τα άτομα που απολαμβάνουν να μη θεωρούν τα προβλήματά σου πραγματικά και καταλήγουν να μιλάνε πάλι για τα δικά τους. Εκνευριστικό έτσι; Φίλτατε, αν εγώ το θεωρώ πρόβλημα είναι πρόβλημα και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το μειώνει ή στη χειρότερη να το ισοπεδώνει. Γιατί εξάλλου, με ενδιαφέρει, με προβληματίζει, μπορεί και να μην κοιμάμαι εξαιτίας του. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς;

Αν ο καθένας μας θέλει να το συζητήσει, θα το συζητήσει. Εξάλλου, το να μιλάς για εκείνα τα θέματα που σε απασχολούν κι ο άλλος να σε ακούει, είναι ένα απ’ τα βασικά θεμέλια της φιλίας. Σας θέλουμε εκεί, να μιλήσουμε για ό,τι σκατά βρίσκεται στο μυαλό μας.

Δε ζητάμε απαραίτητα λύση. Δε λέω, είναι μερικές φορές που όντως θα χρειαστούμε μια λύση επειδή τα βλέπουμε τόσο σκούρα κι η λήψη απόφασης είναι ό, τι χειρότερο στην παρούσα φάση. Αν βρείτε κάποια, φυσικά κι είναι καλοδεχούμενη. Το βασικότερο όμως είναι να μας ακούτε. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.

Με το να μειώνετε το πρόβλημά μας, απλά καταλήγουμε να θυμώνουμε. Για μπορεί να το έχουμε πει μία, δύο, τρεις, χίλιες, αλλά κάποια στιγμή κουραζόμαστε. Είναι υπερβολικά κουραστικό να έχεις απέναντί σου άτομα τα οποία φαινομενικά δείχνουν πως ενδιαφέρονται ενώ στην πραγματικότητα δε δίνουν δεκάρα για τα δικά σου θέματα.

Κάνεις προσπάθειες να το καταπιείς, να μη δώσεις σημασία ή ακόμα καλύτερα να το συζητήσεις. Θα το συζητήσεις μία, δύο. Θα το παραβλέψεις άλλες τόσες φορές και περισσότερες, μη σου πω. Κάποια στιγμή όμως η περίοδος χάριτος τελειώνει. Απλά καταλήγεις να μην μπαίνεις καν στο κόπο να αναφέρεις κάτι δικό σου, γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να λάβει τη σημασία που πρέπει και θα πάει στα αζήτητα.

Κι όσο περνάει ο καιρός θα κρύβεις περισσότερα πράγματα. Δε θυμώνεις μόνο με εκείνο το άτομο που προφανώς δεν ενδιαφέρεται για σένα και το μόνο πράγμα που κάνει είναι να φέρνει πάντα στο επίκεντρο τα δικά του θέματα. Θυμώνεις και με σένα, που κρατάς ένα τέτοιο άτομο στη ζωή σου. Γιατί; Για να λες ότι έχεις φίλους; Ή για να έχεις να ακούς απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ τα ίδια πράγματα, ενώ εσύ κάθεσαι αμίλητος, προσπαθώντας να βρεις λύση στα δικά του θέματα;

Με λίγα λόγια, η ζωή είναι μικρή για να κρατάμε τέτοιους ανθρώπους δίπλα μας. Εμείς θέλουμε εκείνους τους φίλους που θα κάτσουν να συζητήσουν το πιο γελοίο μέχρι το πιο σοβαρό. Που θα μας ησυχάσουν και θα μας πουν πως όλα θα πάνε καλά. Τέτοιοι άνθρωποι ναι, αξίζουν να μείνουν στη ζωή μας.