Δεν έχει ανεξήγητη συμπεριφορά, είναι απλά αλλού

Εκεί που συζητάς με την παρέα πως έχεις καιρό να μπεις στο παιχνίδι, να φλερτάρεις, να ερωτευτείς, ακόμα και να φας τα μούτρα σου, βρε αδερφέ, εκεί είναι που θα εμφανιστεί το αίσθημα και θα ξεχάσεις τι σκεφτόσουν. Δεν έχει σημασία αν εσύ έχεις βρει την ηρεμία σου και προτιμάς να κουκουλώνεσαι με τα σκεπάσματά σου, αγκαλιά με τον υπολογιστή σου και ερωτεύεσαι δέκα σειρές την ημέρα. Θα σου σκάσει μύτη από ‘κει που δεν το περιμένεις, θα σου ανακατέψει τα σκεπάσματα και θα σε κάνει να χάσεις δέκα κύκλους.

Και να οι ματιές και τα χαμόγελα και να οι τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο ή σε αγαπημένα μέρη. Και σιγά-σιγά, ξεκινούν τα «γεια» και τα «τι κάνεις;» και αδημονείς να συναντηθείτε να πιείτε αυτόν τον αναθεματισμένο καφέ. Τελικά τον πίνετε τον καφέ, περπατάτε δέκα χιλιόμετρα συζητώντας για ό,τι σας έρθει και καταλήγεις να πιστεύεις πως, ίσως, η ζωή να σε αδίκησε και επιτέλους βρήκες κάτι φυσιολογικό και σωστό. Χωρίς κολλήματα με πρώην, χωρίς περίεργες αντιλήψεις και χωρίς τάσεις φυγής. Μήπως άνοιξαν οι ουρανοί και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Περνάει ο καιρός κι εσύ χοροπηδάς από τη χαρά σου μέχρι να συναντηθείτε, ευχαριστείς θεούς και σύμπαντα που όταν άνοιξες την κουρτίνα δεν πέτυχες το ζονκ και πρήζεις τα μυαλά της παρέας σου πως ήρθε κι εσένα η ώρα σου να σοβαρευτείς και να δεις με άλλο μάτι το μέλλον. Κάπου εκεί κρύβεται η μάνα σου και σταυροκοπιέται που βλέπει το παιδί της τόσο χαζοχαρούμενα ευτυχισμένο και ψάχνει λαμπάδες ν’ ανάψει που το παιδί της δε θα μείνει μόνο- είμαστε και εμείς περίεργοι, τι να κάνουμε; Όλα κυλάνε τόσο ωραία. Και τις βόλτες σας πάτε και τα φαγητά σας τα τρώτε και τα σεντόνια αναστενάζουν μέχρι το πρωί κι εσύ, με ένα μόνιμο χαμόγελο όλη την ημέρα, λες και μαζί με τον καφέ ήπιες κι ένα κουτί λεξοτανίλ.

Ώσπου θα έρθει η μέρα που θα πεις πως κάτι πάει στραβά. Εντάξει, δε γίνεται όλοι να απαντάνε στα μηνύματα, ούτε να σηκώνουν κλήσεις. Εξάλλου, όλοι χρειάζονται το διάλειμμά τους. Μέχρι, βέβαια, να συνειδητοποιήσεις, πως το θαύμα που νόμιζες μέχρι κάποιον καιρό αργεί και οι μέρες που μπορεί να βρεθείτε, τελικά, δεν είναι τόσες, όσες νόμιζες.

Προσπαθείς να δικαιολογήσεις πως ο έρωτας έχει υποχρεώσεις κι αδυνατεί να βρίσκεστε τις ώρες που θέλεις, οπότε κι εσύ κάνεις τις υποχωρήσεις σου και λες πως, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Στην προσπάθειά σου να γίνεις χαλαρός, βέβαια, θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω, θα γελοιοποιήσεις λίγο την κατάσταση, μέχρι να ξυπνήσεις και να δεις πως δεν έχει ανεξήγητη συμπεριφορά, αλλά κάτι άλλο υπάρχει που εσύ δε θες να συνειδητοποιήσεις. Γιατί, λες, ας μην πιέσω καταστάσεις, ας φερθώ φυσιολογικά, να στείλω και το μήνυμά μου, ας πούμε, χωρίς να φανώ πιεστικός, μέχρι να γίνει το μπαμ και καταλάβεις πως ακόμα και το «γεια σου» κάνει τον άλλον να βαριέται.

Γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι που στις στενές ιστορίες τρέμουν και ζορίζονται να συνειδητοποιήσουν πως ένας άνθρωπος μπορεί να έρθει κοντά, ακόμα κι’ άμα έχει χτίσει ολόκληρα τείχη. Δεν έχει σημασία αν απωθούν αυτές τις καταστάσεις, κάποιος θα βρεθεί για να τρυπώσει. Κι εκεί που λες πως η ανεξήγητη συμπεριφορά, ο ανάδρομος Ερμής, η θυμωμένη Αφροδίτη, ευθύνονται για τη μεγάλη κατηφόρα, καταλαβαίνεις πως δε φταίει το αίσθημα, αλλά κάποια άλλη περίπτωση που έχει υπάρξει κι εσύ δεν έχεις καταλάβει.

Ας δικαιολογήσουμε καταστάσεις και ιστορίες. Μερικές φορές, δε φταίει αυτό. Κάποιο άλλο αίσθημα υπάρχει και εμείς κατηγορούμε τους εαυτούς μας πως κάτι κάναμε στραβά, μάλλον πιέσαμε περισσότερο και κάποιον βγάλαμε από τα όριά του. Αλλά, μάλλον, δε φταίμε εμείς. Λογικά, το αίσθημα βρήκε κάτι διαφορετικό που του ταιριάζει περισσότερο κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Λιγότερες κλήσεις, ακόμα λιγότερα μηνύματα. Και ξαφνικά, το αίσθημα χάνεται.

Δεν υπάρχει ανεξήγητη συμπεριφορά, απλά υπάρχει διαφορετικό ερωτικό ενδιαφέρον και είμαστε εντάξει μ’ αυτό. Εξάλλου, δεν ταιριάζουν όλοι μ’ όλους. Απλά ταραζόμαστε στην ιδέα ότι αυτός που μας αρέσει κι έχουμε σκεφτεί ένα μέλλον, έχει δει την ιστορία λίγο διαφορετικά. Συνήθως, αυτό το λίγο διαφορετικό είναι με κάποιον άλλο, σ’ άλλη δεδομένη στιγμή και μιλώντας για έναν ιδανικό έρωτα που πετάχτηκε από εκεί που δεν το περιμένεις κι άντεξε όσο κανένας άλλος. Δε θέλουμε ανεξήγητα πράγματα. Μόνο ξηγημένες συμπεριφορές.

Οπότε, καλό είναι να μην περιμένεις από έρωτες να αντέξουν, ούτε από ιστορίες που έχουν μόνο καλό τέλος. Ο καθένας έχει την ιστορία του και το τυχερό του. Κι αν θέλει να κοιτάξει αλλού, ας το κάνει. Δεν είναι να μπλέκεις με τη μοίρα, ακόμα κι’ αν το θες. Οπότε να ξέρεις τι θέλεις από την αρχή χωρίς να επιβαρύνεις τους άλλους.