Ναι κι όχι. Δύο τόσο απλές λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Δύο λέξεις όμως που μπορούν να καθορίσουν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μας. Και κάπου εκεί μέσα στο «ναι» και το «όχι» έρχεται και το «πρέπει». Κι εκεί είναι που τα πράγματα περιπλέκονται χίλιες φορές περισσότερο.
Ως άνθρωποι, θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλές καταστάσεις όσο αφορά τις σχέσεις μας, στις οποίες θα πρέπει να φερθούμε με σοβαρότητα και λογική. Γνώμονάς μας το «πρέπει». Είναι εκείνες οι στιγμές που σκέφτεσαι τόσα πολλά πράγματα, τόσες εναλλακτικές λύσεις, χωρίς όμως να σκέφτεσαι στην πραγματικότητα αυτό που αληθινά θέλεις. Γιατί έτσι μάθαμε.
Μάθαμε στη δική μας ευτυχία να βάζουμε κι άλλους ανθρώπους. Να σκεφτόμαστε πως με τις επιλογές μας, άσχετα αν είναι σωστές ή λάθος, θα επηρεάσουμε κι άλλους γύρω μας. Κι έτσι, φαντάζει στο τέλος τόσο δύσκολο να ξεστομίσεις ένα «ναι» ή ένα «όχι» που στην αρχή σου φαινόταν παιχνιδάκι.
Το θέμα όμως είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε κατά καιρούς. Μερικές φορές, θα κάνουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε και θα δώσουμε την απάντηση που θέλουμε να δώσουμε. Άλλες φορές όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται. Σε εκείνες τις στιγμές τι κάνουμε όμως; Σκεφτόμαστε εμάς; Σκεφτόμαστε πως η ζωή είναι δική μας; Ή αναλογιζόμαστε το γεγονός πως ό,τι κάνουμε έχει αντίκτυπο και στους άλλους γύρω μας;
Οπότε ναι, θα υπάρξουν πολλές φορές στη ζωή μας που θα πούμε ένα «όχι» ενώ στην πραγματικότητα θα πεθαίναμε να είναι «ναι». Και δυστυχώς εκείνες τις στιγμές είναι που νιώθουμε τόσο άδειοι. Κι υπάρχουν τόσοι λόγοι για τους οποίους ο καθένας νιώθει άδειος. Αρχικά για το γεγονός ότι έκλεισες την πόρτα σε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ήξερες καν τι συναισθήματα μπορεί να σου προσφέρει. Δεν μπήκες καν στο κόπο να του δώσεις την ευκαιρία να σου δείξει τι είναι και τι μπορεί να κάνει για εσένα.
Αυτοί οι δύο λόγοι δεν είναι αρκετοί για να νιώσεις έτσι; Κι όλα αυτά, για το γαμημένο «πρέπει». Επειδή «πρέπει» να κάνουμε κάποια πράγματα. Επειδή «πρέπει» να μην κοιτάμε μόνο την προσωπική μας ευτυχία. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ποιος έμεινε με το «πρέπει» και θεώρησε τον εαυτό του ευτυχισμένο; Κανείς.
Κι είναι κι οι άλλες περιπτώσεις, στις οποίες ξέρεις πως και «ναι» να πεις, δεν έχει νόημα. Δεν έχει σημασία αν δύο άνθρωποι πεθαίνουν ο ένας για τον άλλον και θέλουν να είναι μαζί. Αν οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν, δυστυχώς δύσκολα θα τα καταφέρουν. Η ζωή μας έχει διδάξει πως τα συναισθήματα δεν έχουν τόση σημασία πλέον.
Δύσκολα οι άνθρωποι θα αντέξουν τα σκατά που τους φέρνει η ζωή κι άλλο τόσο δύσκολα θα μείνουν εκεί για να τα αντιμετωπίσουν. Κι έτσι, καταλήγουμε στο γεγονός ότι μερικές σχέσεις είναι καταδικασμένες να τελειώσουν πριν καν αρχίσουν. Οπότε κι εκεί καταλήγεις πάλι σε αδιέξοδο. Τι να πρωτοπείς; Τι να πρωτοκάνεις;
Νομίζω δύσκολα θα λυθεί το παιχνιδάκι μεταξύ «όχι» και «ναι». Ο αγώνας μεταξύ του συναισθήματος και της λογικής είναι ατελείωτος κι έτσι θα παραμείνει. Η μία μεριά θα σκεφτεί πως η λογική σε πάει παντού και δύσκολα θα φας τα μούτρα σου. Η άλλη όμως μεριά θα σου χαρίσει τα ομορφότερα συναισθήματα, ασχέτως κι αν είναι παροδικά κι αν εσύ φας τα μούτρα σου.
Ασφάλεια εναντίον ευδαιμονίας. Τα στοιχήματα έχουν ξεκινήσει κι εσύ δεν ξέρεις πού να ποντάρεις την ευτυχία σου. Γιατί ζεις εκείνες τις στιγμές που ενώ θέλεις να σπάσεις τα πάντα γύρω σου και να φωνάξεις «Ναι, μείνει να προσπαθήσουμε κι όπου μας βγάλει» αποφασίζεις να κρατήσεις ένα απρόσωπο «Όχι, δε θα βγάλει πουθενά».
Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι, δε νομίζετε; Ώρες-ώρες σκεφτόμαστε τόσο πολύπλοκα και καταλήγουμε να χάνουμε το νόημα. Το θέμα όμως είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε ευτυχισμένοι. Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι -κι εδώ, ναι, εδώ ταιριάζει το «πρέπει».
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
