Εκείνοι που αγαπούν πολύ, μισούν και πολύ

Μερικές φορές, εμείς οι άνθρωποι, επιλέγουμε να είμαστε κάτι που γνωρίζουμε εξαρχής ότι δε θα μας βγει σε καλό. Αλλά τι να το κάνεις; Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, πιστεύεις, έτσι θα μέναμε; Θα κοιτούσαμε να διορθώναμε τα στραβά μας και θα ζούσαμε «ευτυχισμένοι». Αλλά ποιος μας υπόσχεται την ευτυχία και ποιος ξέρει πού θα τη βρούμε;

Οι άνθρωποι, βλέπεις, έχουμε το συνήθειο να αγαπάμε. Να αγαπάμε πολύ, να αγαπάμε βαθιά, να αγαπάμε για καιρό. Θα μου πεις, βέβαια, πού είναι το κακό; Πουθενά. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να αγαπάς κι ούτε θα υπάρξει, γιατί η αγάπη είναι αιώνια όμορφη. Δεν έχει ανάγκη κανέναν, δεν την πειράζει κανείς. Ζει κι ανθίζει μόνη της, ακόμα κι όταν εμείς πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει μέρος για να το κάνει. Είναι δυνατή γιατί πάντα θα κρύβεται μέσα μας, όσο κι αν την απωθούμε, όσο κι αν μας έχει πληγώσει.

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων που αγαπάνε τόσο πολύ και τόσο βαθιά. Που πιστεύουν ακόμα στην παντοτινή ευτυχία και προσπαθούν να τη βρουν. Γι’ αυτούς τα συναισθήματα δεν είναι παροδικά, γιατί όσο δύσκολο είναι να τα αναπτύξουν, τόσο δύσκολο είναι να τα σκοτώσουν. Κι αν σ’ αγαπήσουν, τρέξε να κρυφτείς -με την καλή έννοια πάντα.

Αυτούς τους ανθρώπους να τους εκτιμάς και να τους θαυμάζεις. Γιατί αποφάσισαν να μη ζήσουν στο κόσμο των μικρόψυχων και των εγωιστών. Γιατί γνωρίζουν ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Δεν τους έβαλαν όλους στο ίδιο σακί ούτε έκριναν τους καινούργιους με τα δεδομένα των παλιών, ακόμα κι αν αυτοί τους άφησαν άδειους.

Γιατί ξέρουν να αγαπάνε και δεν πρόκειται να στερήσουν απ’ τους εαυτούς τους την απόλαυση του να λένε αλήθειες. Δε φοβούνται να το παραδεχτούν, πόσο μάλλον να το δείξουν. Όχι όλες τις ώρες, αλλά όλες εκείνες τις φορές που πρέπει να το κάνουν. Γιατί γι’ αυτούς η αγάπη είναι άλλη μια απόδειξη πως η ζωή είναι όμορφη και πως πρέπει να την ξοδεύουμε μοιράζοντας αγάπη σε όσους την έχουν ανάγκη.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο λόγος που πιστεύεις στην αγάπη, όσες φορές κι αν τρως τα μούτρα σου. Είναι σαν τα μικρά παιδιά που πέφτουν, χτυπάνε και ματώνουν και μετά σηκώνονται, κάνοντας λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Είναι κάτι σαν τους σούπερ ήρωες στα βιβλία που διαβάζαμε μικροί. Οι πληγές τους αιμορραγούν και μετά επουλώνονται. Γι’ αυτούς που αγαπάνε θα φτάσουν μέχρι την άκρη της Γης και δεν τους ενδιαφέρει αν θα κουραστούν. Νοιάζονται, συγχωρούν και προσπαθούν να δίνουν το καλύτερο ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα ξεμείνουν με το μέτριο.

Κι όλα αυτά μέχρι να καταλάβουν ότι κάποιος τους εκμεταλλεύεται. Γιατί τότε όλη αυτή η αγάπη γίνεται μίσος. Καθαρό μίσος. Και πόνος, που για ακόμα μια φορά δεν τα κατάφεραν. Δε βρήκαν την ευτυχία εκεί που νόμιζαν ότι ήταν κι απλά αποφάσισαν να φύγουν γιατί έχουν μάθει να μη μένουν όπου δεν τους εκτιμάν. Δε συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο απ’ αυτό που θέλουν κι ούτε θα αναλωθούν ψάχνοντας αιτίες κι αφορμές για όσα έκανες και τους πλήγωσες. Απλά ξέχασέ τους.

Ξέρουν τι άνθρωποι είναι και ποια είναι τα όριά τους, ξέρουν τι ακριβώς θέλουν κι αυτό θα ψάξουν να βρουν, χωρίς να σπαταλάν το χρόνο τους σε περαστικούς και ξένους. Μη νομίζεις ότι επειδή αγαπάνε πολύ, αυτομάτως αυτό τους καθιστά αδύναμους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι και μην τους υποτιμήσεις ποτέ. Γιατί, μην ξεχνάς, αυτοί έχουν τα αρχίδια να ξεγυμνώσουν κάθε συναίσθημά τους και δε γνωρίζεις πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό.

Όσο εύκολα σ’ αγαπήσουν, τόσο εύκολα θα σε μισήσουν. Είναι υποστηρικτές του «ό,τι δώσεις, αυτό θα πάρεις». Δεν έχουν ανάγκη να δουν μεγαλεία, μόνο λίγο ότι νοιάζεσαι και τότε θα ανοίξουν την αγκαλιά τους. Δέκα κιλά αγάπης θα δώσεις, εκατό θα λάβεις πίσω. Δεν τους ενδιαφέρει πώς θα το δείξεις, αρκεί να ξέρουν ότι το νιώθεις. Όμως μην μπεις στο κόπο να τους ξεγελάσεις γιατί βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά κι αν τους πληγώσεις πριν το καταλάβουν, θα σε πληγώσουν χίλιες φορές χειρότερα. Όχι απαραίτητα με πράξεις, αλλά με την αδιαφορία τους. Γιατί πρέπει να έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού για ν’ αναγκαστούν να σ’ αφήσουν. Γιατί έκαναν τα πάντα κι έφυγαν ηττημένοι.

Να χαίρεσαι αν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου, γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί σαν δαύτους. Είναι καλές ψυχές, απλώς είναι πονεμένες. Δε θα νιώσεις ποτέ μόνος σου και σίγουρα, να ξέρεις, ότι θα έχεις έναν ώμο να στηριχτείς πάντοτε. Γιατί θα σ’ αγαπήσουν για ό,τι είσαι και για ό,τι φορτίο κουβαλάς. Θα είναι εκεί να σ’ αντέξουν ότι δεν αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό και θα σ’ αγαπήσουν όσο δεν μπορεί άνθρωπος να φανταστεί.