Γνωρίζεστε, ερωτεύεστε και ζείτε το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Χαίρεστε τον έρωτά σας, ταράζοντας τους διπλανούς σας με τις ζουζουνιές και τα απανωτά φιλιά σας –αλλά εσάς δε σας νοιάζει–, αναστενάζει κάθε μέρα το κρεβάτι σας από χαρά. Μέχρι κάποια στιγμή να σας χτυπήσει την πόρτα ο χωρισμός. Εντάξει, στο «για πάντα μαζί» σταματήσαμε να πιστεύαμε απ’ το λύκειο. Δεν είναι ότι περιμένεις με το ρολόι πότε θα γίνει μαλακία, αλλά δεν κοιμάσαι κι αγκαλιά με το happy end. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Κάποια στιγμή λήγουν κι οι δρόμοι ακολουθούν αντίθετες πορείες.
Μετά το φινάλε σας, εξάλλου, τι πιθανότητες υπάρχουν να κρατήσετε επαφές; Καλύτερα που φεύγει, να πάρεις κι εσύ το χρόνο σου, να τα βρεις με τον εαυτό σου κι εκείνος να ξεκινήσει ξανά να ζει τη ζωή του, χωρίς εσένα. Χρειάζεσαι λίγο τη μοναξιά, άντε, και τη συντροφιά κάνα δυο φίλων. Ένας τέλος πάντα πονάει, μα ποτέ δεν εμποδίζεται απ’ το να ‘ρθει. Και κάπως έτσι, εξαφανίζεται απ’ τη ζωή σου κι εσύ τραβάς τη δική σου διαδρομή.
Μέχρι να συναντηθείτε κάπου, τυχαία, κάτι μήνες μετά. Ο χρόνος δεν ήταν πολύς, ούτε σε βοήθησε αρκετά για να ξεχάσεις, ακόμα σε ενοχλεί κάτι στο στομάχι σου. Αρχικά δε χαίρεσαι κι ιδιαίτερα όταν βλέπεις μπροστά σου, απ’ το πουθενά, το παρελθόν σου. Ίσως να προσπαθήσεις να αποφύγεις μια χαιρετούρα και μια αμήχανη συζήτηση. Το πρώην αμόρε, όμως, έχει άλλη γνώμη. Έρχεται με μπρίο και χαρά προς το μέρος σου, ενώ εσύ ευχόσουν να ανοίξει η γη κάτω απ’ τα πόδια σου.
Σ’ αγκαλιάζει, κάνει την κίνηση να σε φιλήσει σταυρωτά, ενώ εσύ ίσως πήγαινες για χειραψία κι ένα σκέτο «γεια». Μα τι θράσος είναι αυτό, αναρωτιέσαι. Και γιατί τόσος ενθουσιασμός; Μήπως υπερβάλει λίγο;
Σε ρωτάει πώς είσαι και τι κάνεις. Τι κάνουν οι δικοί σου, αν πήγες εκείνο το ταξίδι που σκεφτόσουν, αν πήρες το πτυχίο σου, αν σε προσέλαβαν στη δουλειά που κυνηγούσες και την ώρα που δίνεις ξερές (απογοητευτικές) κι αμήχανες απαντήσεις –καθώς δεν πέρασαν και χρόνια για να τα ‘χεις αλλάξει όλα– σκέφτεσαι πως η καλύτερη λύση για να γλυτώσεις την ανάκριση είναι να φύγεις ουρλιάζοντας «βοήθεια» ενώ εξακολουθεί να σε κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. Μα γιατί τόσο σκανάρισμα, ρε φίλε;
Πριν προλάβεις καν να τελειώσεις, εκείνος έχει ξεκινήσει ήδη να σου λέει για το τι έκανε αφότου χωρίσατε. Πήγε επιτέλους τα ταξίδια που σχεδίαζε τόσο καιρό και διαρκώς ανέβαλλε γιατί εσύ δεν μπορούσες, λόγω υποχρεώσεων, να φύγεις. Ξεκίνησε γυμναστήριο, γιατί μαζί σου βούλιαξε στον καναπέ και τα ντελίβερι. Πήρε προαγωγή και μεγαλύτερο μισθό. Βλέπεις, μια σχέση απαιτεί χρόνο, οπότε δεν προλάβαινε να ασχοληθεί όσο θα ήθελε. Άλλαξε, ακόμα κι εμφάνιση, και βρήκε ξανά τον εαυτό του -γιατί, μάλλον, μαζί σου τον είχε χάσει.
Δεν αντέχεις άλλο τις μπηχτές και την παράσταση εντυπωσιασμού. Βρίσκεις μια δικαιολογία, αποχαιρετάς και φεύγεις. Ξέρεις πως ο κόσμος είναι μεγάλος και λογικά θα αργήσετε να ξαναβρεθείτε. Μόνο που το παρελθόν σου έχει άλλα σχέδια. Δημιουργεί τυχαίες συναντήσεις για να σου δείχνει κι από κοντά πόσο τέλεια περνάει με κάθε ευκαιρία. Θέλει να σε κάνει να πιστέψεις πως είναι καλά χωρίς εσένα, καλύτερα από ό,τι με σένα. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να σου πλασάρει τη –δήθεν– ευτυχία που βρήκε μετά τον χωρισμό σας και δεν καταλαβαίνει πως ρεζιλεύεται.
Και να τα στάτους και τα τσεκ ιν, τα υπονοούμενα, οι υπερβολές και τα στημένα χαμόγελα. Ποτέ δεν ήταν έτσι, κάποτε κορόιδευε όσους αυτοδιαφημίζονται. Τώρα; Παρτάρει με την παρέα του τις καθημερινές, πηγαίνει εκδρομές, γυμνάζεται τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα και στη δουλειά του αναγνωρίζεται. Είναι καλά, σου είναι ξεκάθαρο πλέον.
Αυτή η υπερπροβολή, όμως, γεννά αμφιβολίες. Είναι όντως όσο καλά θέλει να δείχνει; Γιατί να προσπαθεί να στο περάσει τόσο πολύ; Ξέρεις πως όταν ήσασταν μαζί, όταν μοιάζατε να ‘χετε αγγίξει κάτι από ευτυχία, κρατούσε χαμηλό προφίλ, εστίαζε σ’ αυτό που ζούσατε και δεν ήθελε παρατηρητές στη ζωή του -σκοτείνιαζαν τη λάμψη σας, έλεγε. Τόσο πολύ αλλάζουν οι άνθρωποι;
Ίσως όλη αυτή η υπερπροσπάθεια να γίνεται για να σου δείξει πως δε σε έχει ανάγκη. Κάνει ό,τι μπορεί για να σε πείσει πως χωρισμός σας, ίσως, ήταν ό,τι καλύτερο του συνέβη κι εσύ, μάλλον, κατέληξες να ‘σαι κάτι που πέρασε και δεν ακούμπησε. Θέλει να σε κάνει να πιστέψεις το παραμύθι που λέει κι ο ίδιος στον εαυτό του, μήπως και μπορέσει να τα βρει και λίγο μαζί του. Θέλει να σε πιστέψεις πως δε σε σκέφτεται, πως προχώρησε και τώρα είναι χίλιες φορές περισσότερο ευτυχισμένος.
Θέλει να σε πείσει πως δε στεναχωριέται και κρυφά δεν έκλαψε. Πως η ζωή του ομόρφυνε ακριβώς την επόμενη μέρα, σαν να βρήκε το λαχείο με την έξοδό σου απ’ τη ζωή του. Να πανηγυρίσει για τα κατορθώματά του, να κερδίσει την έκπληξή σου, ιδανικά και τον θαυμασμό σου, και να πάρει την επιβεβαίωση πως εσύ δεν είσαι καλά, πως δε σηκώθηκες στα πόδια σου ακόμη, πως απ’ του δυο σας δεν είσαι εσύ ο ισχυρός της υπόθεσης. Ίσως αν ζηλέψεις, να σπάσεις, να λυγίσεις και να ζητήσεις μια ευκαιρία.
Μόνο που, τελικά, δε λυπάσαι τον εαυτό σου, ακόμα κι αν έμεινες αδρανής, αν χρειάστηκες χρόνο, αν πόνεσες. Ο άλλος πνίγεται τόσο πολύ στην ανασφάλειά του που κάνει τα πάντα για να σου δείξει πόσο καλά είναι, γλεντώντας την απουσία σου. Εσύ, απλά, αποφάσισες να προχωρήσεις αργά και σταθερά τη ζωή σου, χωρίς να θες να εκδικηθείς ή να αποκηρύξεις το παρελθόν σου. Τελικά δεν είναι και τόσο κακό που δεν έκανες σπουδαίες αλλαγές, γιατί όταν τις κάνεις θα ‘ναι για σένα, όχι για να μπεις στο μάτι κάποιου, μάλιστα κάποιου που πια δεν ανήκει καν στους ανθρώπους σου.
Εξάλλου, τι σημασία έχει να επιδεικνύεις τη χαρά σου; Εσύ πάρε τον καφέ σου κι ευχήσου τα καλύτερα. Όσο εκείνος θα υπερηφανεύεται πως βρήκε την ευτυχία, εσύ θα την έχεις ήδη, ξεκινώντας απ’ την ψυχική σου ηρεμία.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
