Κι εμείς που δεν ερωτευτήκαμε στα εφηβικά μας χρόνια, μια χαρά παιδιά βγήκαμε

Τα εφηβικά χρόνια, λένε, είναι εποχή γεμάτη νεύρα και έρωτα. Στο πρώτο, σίγουρα, όλοι διαπρέψαξαμε, με τους επικούς τσακωμούς που ρίχναμε με τους γονείς μας για το διάβασμα και τις εξόδους. Τότε που αποφασίσαμε πως πρέπει και εμείς κάπως να κάνουμε την επανάσταση μας, γιατί για κάποιο λόγο, ο κόσμος δε μας καταλάβαινε ιδιαίτερα. Λες και ήμασταν οι μόνοι που περνούσαμε εφηβεία.

Το να κυνηγάς, βέβαια, το πρότυπο του «καλού παιδιού», δε σημαίνει πως θες κι κόσμος πάντα να σε συγκρίνει μ’ εκείνο, με το παιδί που τα κατάφερε τόσο τέλεια στη ζωή του, σε μια ζωή γεμάτη επαίνους και καλούς βαθμούς, άριστη συμπεριφορά, χωρίς ξενύχτια και ατασθαλίες. Σου τη δίνει, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως όλο αυτό είναι μια φούσκα, που μόλις τελειώσεις το σχολείο θα σκάσει στη μούρη σου.

Έτσι ήταν και οι έρωτες τα εφηβικά χρόνια. Μεγάλωνες πιστεύοντας πως και για σένα θα υπάρξει κάτι τόσο σημαντικό που θα χαράξει βαθιά εκείνη την περίοδο της ζωής σου. Γιατί, λένε, οι έρωτες των εφηβικών χρόνων είναι ιστορίες βγαλμένες από άλλο παραμύθι και δε θυμίζουν σε τίποτα τους επόμενους που θα έρθουν.

Μερικοί, όμως, δε σταθήκαμε τόσο τυχεροί. Πέρα από κάποια αθώα φλερτ και διάσπαρτα φιλιά, σε μας ο εφηβικός έρωτας δε χτύπησε ποτέ την πόρτα. Πες το κακό timing, συγκυρίες, λάθος άνθρωποι, εμείς δεν κάναμε την πολυπόθητη εφηβική σχέση και, ίσως, το ‘χουμε ακόμα παράπονο.

Γιατί είναι δύσκολο να βλέπεις όλους σου τους φίλους να ξημεροβραδιάζονται πάνω από τα κινητά τους, να σαλιαρίζουν στα διαλείμματα και ν’ ανησυχούν για τα ραντεβού του Σαββάτου, ενώ εσένα σε νοιάζει τι θα γράψεις στο διαγώνισμα της επόμενης εβδομάδας ή ποιο μαγαζί να επιλέξεις για τη βραδινή σου έξοδο.  Είχες γίνει ο ψυχολόγος όλων των φίλων σου, με ντοκτορά στις συμβουλές, αλλά στη δική σου ζωή, το πλησιέστερο σε ερωτική σχέση που είχες ήταν τα μακαρόνια με κιμά της μαμάς, που λάτρευες και ανυπομονούσες να γυρίσεις σπίτι για να τα απολαύσεις.

Με ένα τηλέφωνο στο αυτί και αμέριστη υπομονή, είχες κληθεί να λύσεις τα προβλήματα όλων, γιατί είναι φίλοι σου, κι άμα δεν τους σταθείς, δεν μπορείς να λέγεσαι σωστός φίλος. Επικοί χωρισμοί, ιστορικές επανασυνδέσεις. Ήσουν εκεί να τους παρακολουθείς από τα παρασκήνια, γιατί μάλλον δεν ήταν η δική σου σειρά να γίνεις πρωταγωνιστής και είχες βολευτεί λίγο – πολύ με το ρόλο του κομπάρσου.
Ίσως, στην αρχή, πίστευες πως δε σου ταίριαζε. Ζήλευες πού και πού όταν τους έβλεπες όλους τυφλωμένους από έρωτα να μιλάνε για το «άλλο τους μισό» ενώ τους έτρεχαν τα σάλια κι εσύ δεν είχες κανέναν απολύτως να σκεφτείς και τίποτα να μοιραστείς μαζί τους. Γιατί μόνο σε ‘κείνους και όχι σε σένα, δηλαδή;

Ύστερα τα έβαλες κάτω και συνειδητοποίησες πως τελικά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα. Γιατί υπάρχουμε και εμείς, που στα εφηβικά μας χρόνια, δεν είχαμε κανένα μεγάλο έρωτα και βγήκαμε μια χαρά παιδιά. Δεν τσακωνόμασταν ανά δυο μέρες ούτε χωρίζαμε πάνω στο μήνα. Ευχαριστιόμασταν τα πάρτι παρέα με τα άλλα μπακούρια της παρέας -λίγοι ήταν, μη νομίζετε- και περνούσαμε μια χαρά. Φλερτάραμε, γελούσαμε και δε μας χαλούσε που δεν είχαμε κάποιον να μας πει καληνύχτα. Το δώσαμε το πρώτο μας φιλί, αλλά όχι με εκείνον που μας υποσχέθηκε το εφηβικό «για πάντα». Εξάλλου, δε το χρειαστήκαμε και ποτέ.

Μπορεί να κρατήσαμε άπειρες φορές το φανάρι, να δώσαμε τα κλειδιά από το σπίτι μας για ερωτικές περιπτύξεις, να περιμέναμε ώρες ολόκληρες πότε θα τελειώσει το αμόρε του φίλου απ’ το φροντιστήριο ή την προπόνηση, αλλά δεν παραπονεθήκαμε ποτέ. Εξάλλου, άμα έχεις να λύσεις όλα τα γκομενικά των φίλων σου, πότε να προλάβεις να ασχοληθείς με τα δικά σου;

Δε μας πτόησε ποτέ ο χρόνος, ούτε φοβηθήκαμε για το πρώτο μας «σ’ αγαπώ». Εμείς το είπαμε, ακόμα κι αν δεν ήμασταν σε σχέση και δε το μετανιώσαμε ποτέ. Ούτε κολλήσαμε στην πρώτη μας φορά. Προχωρήσαμε όποτε νιώσαμε έτοιμοι και δεν περιμέναμε δαχτυλίδι την επόμενη μέρα. Γιατί η σχέση είναι μια ταμπέλα που εκείνα τα χρόνια κυνηγάς να την κολλήσεις όπου βρεις, μόνο και μόνο, για να πεις ότι την έχεις και δε σε νοιάζει αν είναι έτοιμη να πέσει από στιγμή σε στιγμή.

Δε μας έλειψε τίποτα, ούτε νιώσαμε ποτέ μόνοι. Ξέραμε πως κάποια στιγμή, θα έρθει κι η δική μας σειρά. Όπως είπε κι ο Κώστας Ουράνης: «Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί. Αλλιώς θα προσπεράσει».