Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων, δε νομίζετε; Δύσκολο να ξεκινήσουν κι ακόμα πιο δύσκολο να κρατηθούν. Κι αυτός είναι ο λόγος που τις κάνει ξεχωριστές, η δυσκολία. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι πλέον κουράστηκαν απ’ τις πολλές προσπάθειες.
Κουράστηκαν να κυνηγάνε, να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Βαρέθηκαν να περιμένουν για κάτι το οποίο μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Γιατί αυτή είναι η φύση μας, θέλουμε κάτι και το θέλουμε τώρα. Τώρα όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία.
Κυνηγάμε την ευτυχία με οποιοδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσο. Συνήθως είμαστε τόσο προσκολλημένοι στην ιδέα που συχνά χάνουμε την ουσία. Κι είναι κάτι τόσο ηλίθιο, σοβαρά τώρα. Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ; Γιατί το κυνηγάμε τόσο πολύ; Προφανώς κι η ευτυχία δεν είναι ένα πράγμα.
Με τον καιρό συνειδητοποιώ ότι η ευτυχία που σου προσφέρουν τα μικρά πράγματα είναι πολύ πιο αληθινή απ’ ό,τι τα μεγάλα. Γιατί ναι, θα χαρείς αν σου συμβεί κάτι σπουδαίο, θα νιώσεις ευτυχία, αλλά σαν την ευτυχία των μικρών στιγμών δεν έχει. Κι είναι κάτι που μου πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβω.
Το καθετί στη ζωή μας προσφέρει κάτι ξεχωριστό, ένα μοναδικό ορισμό της ευτυχίας. Χωρίς να μειωθεί κάποιος άλλος παράγοντας, νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως η φιλία προσφέρει την ευτυχία τόσο απλόχερα, τόσο ήρεμα. Κι είναι ευλογία για τον καθένα να τη βιώνει με ένα τόσο ξεχωριστό τρόπο.
Σαφώς κι η φιλία δεν είναι εύκολη. Είναι σαν κάθε άλλη σχέση. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς, θα θυμώσεις, θα τσακωθείς, θα συγχωρέσεις. Θα κάνεις αρκετά λάθη, θα απογοητεύσεις. Αλλά αν έχεις να κάνεις με πραγματικούς φίλους, που σε αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι και σε δέχονται για κάθε λάθος σου, θα σε συγχωρήσουν. Θα σε καταλάβουν, θα προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν ακόμα κι αν κάνεις το ένα λάθος μετά το άλλο. Γιατί έτσι είναι η αληθινή φιλία.
Κι ενώ η ευτυχία σου νόμιζες πως είχε ολοκληρωθεί, μια φράση στα καταρρίπτει όλα. «Είμαι περήφανος που είσαι φίλος μου» λέει και εσύ μένεις με την μπίρα στο χέρι. Κι ενώ θέλεις εκείνη τη στιγμή να σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου και να πάρεις αγκαλιά τον άλλον και να του φωνάξεις μέσα στο μαγαζί «κι εγώ», αποφασίζεις να κρατήσεις μια ήρεμη στάση. Γιατί μεταξύ μας, θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να ξεστομίσει κάποιος αυτή τη φράση και να την εννοεί. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με κλειστά άτομα κι αποφασίζουν να σου εκφράσουν την αγάπη τους, τα λόγια τους για σένα είναι κάτι σαν το Ευαγγέλιο.
Είναι αδιανόητο πόσα συναισθήματα μπορούν να σου χαρίσουν οι λέξεις. Είναι εκείνη η στιγμή που σε κατακλύζει η αγάπη, η ηρεμία, η αγαλλίαση. Είναι εκείνη η στιγμή που θέλεις να κλάψεις για να βγάλεις όλο το πόνο που ένιωθες όλες αυτές τις φορές που περίμενες να το ακούσεις από κάποιον και στο τέλος δεν το άκουσες ποτέ. Είναι εκείνη η στιγμή που ευχαριστείς όποια θεότητα υπάρχει, που εμφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου και ξεστόμισε αυτές τις λέξεις που μέσα σε δευτερόλεπτα σε έκαναν να κλαις από χαρά και λύπη.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος με τα λόγια του και τις πράξεις του έκανε τόσα πολλά κι είναι κρίμα που εκείνος βλέπει τα λίγα. Γιατί σε έκανε να πιστέψεις πάλι στον εαυτό σου, να δεχτείς την αγάπη του παρ’ όλο που φοβάσαι, να σου δείξει ότι αξίζεις πολλά περισσότερα απ’ όσα εσύ νομίζεις, να σε βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί παρ’ όλο που εσύ δεν ακούς και κάνεις τα δικά σου.
Ξέρεις ότι είναι εκεί για σένα όσο κι αν θέλει να σε σπάσει στο ξύλο για τις μαλακίες που αραδιάζεις τις στιγμές που δεν είσαι καλά. Ελπίζεις όμως ότι θα σε αγαπάει, ακόμα κι αν δε στο λέει, εκείνες τις στιγμές που απλά τον εκνευρίζεις ή χειρότερα όταν τον απογοητεύεις.
Οπότε ναι, οι λέξεις είναι σημαντικές γιατί σε κάνουν να θυμάσαι στιγμές. Κι αυτές οι όμορφες στιγμές είναι τα θεμέλια για μία ευτυχισμένη ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
