Γέμισαν τα πάρκα με ζευγαράκια κι η πόλη μύρισε έρωτα

Σε αυτές τις περίεργες βόλτες, που δε θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο κι έχεις τη θέληση να χαζέψεις οτιδήποτε δεν είχες προσέξει, τότε λοιπόν έχεις ανάγκη να πας σε ένα πάρκο. Από μικρή τα αγαπούσα κι έβρισκα ένα είδος ηρεμίας πολύ ξεχωριστό, πολύ γαλήνιο. Ήταν ένα μέρος, άλλοτε με φωνές παιδιών κι ανθρώπων γεμάτες χαρά κι άλλοτε απόλυτα ήσυχο. Ήταν το καταφύγιο του καθενός, όταν ήθελε να βρεθεί μόνος του αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Να γελάσει, να κλάψει, να κάνει ένα τσιγάρο και μετά να γυρίσει σπίτι.

Αγαπημένη εποχή το καλοκαίρι. Παίρνεις μια μπίρα, την παρέα σου και κάθεσαι μέχρι να βραδιάσει και να αναγκαστείς να φύγεις επειδή σε ‘φαγαν τα κουνούπια. Κάθεσαι στο παγκάκι και μιλάς για τα πάντα. Για τους κρυμμένους σου φόβους, τα μεγάλα σου όνειρα, τους ανεκπλήρωτους έρωτές σου. Χάνεις την αίσθηση της ώρας κι εύχεσαι να μην περάσει γρήγορα. Σπρώχνεις πίσω το χρόνο, μην περάσει το λεπτό και γίνει ώρα, γιατί οι στιγμές με τους αγαπημένους σου ανθρώπους είναι ανεκτίμητες.

Βέβαια, μέσα σε όλες εκείνες τις παρέες που χάζευες, που γελούσαν δυνατά και περνούσαν καλά, διέκρινες και τα ζευγαράκια. Μεταξύ μας τώρα, υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ τα ζευγαράκια; Όσο διακριτικός και να θέλεις να είσαι, δεν μπορείς να μην τα προσέξεις και να χαμογελάσεις. Με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο, που νιώθεις ότι ο έρωτας ξεπηδάει από παντού και σε γεμίζει κι εσένα με μια κάποια ευτυχία. Τους θαυμάζεις που επέλεξαν να βρεθούν οι δυο τους σε ένα πάρκο και να μιλήσουν για ό,τι τους ανησυχεί.

Αν μη τι άλλο, πλέον ποιος πάει στα πάρκα; Μάθαμε στις καφετέριες και στα μπαρ και ξεχάσαμε τι πάει να πει κανονικό ραντεβού. Που είσαι μόνο εσύ κι ο άλλος. Χάσαμε τη φαντασία και το ρομαντισμό μας, στην προσπάθεια να εκπλήξουμε τους άλλους και να τους ξαφνιάσουμε με την πρωτοτυπία και τα μεγαλεία μας. Κι έτσι, καταντήσαμε να κάνουμε ό,τι ακριβώς κάνουν κι οι υπόλοιποι, περιμένοντας όμως πως εμείς θα φανούμε διαφορετικοί.

Κι όπως τους θαυμάζεις χαζεύοντάς τους, σκέφτεσαι πόσο απλά είναι μερικές φορές τα πράγματα και πόσο περίπλοκα τα κάνουμε εμείς. Πόσο όμορφος είναι ο έρωτας και κάποιες φορές και τόσο απλός, μόνο που εμείς επιλέγουμε να τον βλέπουμε σχεδόν ακατόρθωτο και δύσκολο. Ερωτευόμαστε, τρώμε τα μούτρα μας κι έπειτα, συμπεριφερόμαστε λες και δε θα ξαναερωτευτούμε ποτέ. Αλλά για εκείνους, τα προβλήματά τους είναι τόσο μικρά μπροστά στον έρωτά τους.

Της χαϊδεύει το πρόσωπο κι εκείνη τα μαλλιά. Μία τόσο μικρή κίνηση κρύβει μέσα της τόση αγάπη. Είναι αυτή η στοργή που βλέπεις στα μάτια τους, αυτή η λέξη που θα ξεστομίσει ο ένας στον άλλον και θα χωράει όλα τα «σ’ αγαπώ» του κόσμου, αυτή η αγκαλιά που θα ενώσει κάθε σπασμένο κομμάτι. Κάθονται στο παγκάκι, άλλοτε αγκαλιά, άλλοτε ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον. Κι όταν έρθει η ώρα για βόλτα, κρατιούνται χέρι-χέρι, γιατί κανένας δεν μπορεί να αποχωριστεί τον άλλον για πολλή ώρα.

Και μιλάνε, μιλάνε για ώρες χωρίς καν να μπορείς να φανταστείς τι λένε ακριβώς. Μιλάνε για τα σχέδιά τους. Για τα όνειρά τους. Για τους φόβους και τα προβλήματά τους. Γι’ αυτά που ήθελαν να κάνουν και δεν κατάφεραν, γι’ αυτά που δεν είπαν ενώ έπρεπε. Μιλάνε για την αγάπη τους, τις στεναχώριες τους. Ή μπορεί να μοιράζονται την καθημερινότητά τους και να γελάνε με χαζά αστεία.

Κι όλο αυτό το σκηνικό, το κρυφό, μην τους δει κανείς, μην εισβάλει κάποιος στον δικό τους κόσμο, έχει κι αυτό τη μαγεία του. Λες και κρύβονται απ’ την πραγματικότητα, που μπορεί να τους φαίνεται ανιαρή και μουντή. Κι έτσι, ταξιδεύουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν.

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά, θυμίζουν τόσο πολύ τα εφηβικά χρόνια. Τότε που το φλερτ ήταν κάτι τόσο αγχωτικό και τρομακτικό για μερικούς, ενώ για άλλους ήταν τόσο συνηθισμένο. Που κάθε φορά κοκκίνιζες όταν σου μιλούσε εκείνος που σ’ άρεσε και μετρούσες τα λεπτά που περνούσαν μέχρι να τον συναντήσεις στο πάρκο. Γιατί τότε ήμασταν μικροί για καφετέριες και μπαράκια και πού να πείσεις τον μπαμπά και τη μαμά να σ’ αφήσουν.

Τα χαζεύεις και τα θαυμάζεις αυτά τα ζευγαράκια, που συνεχίζουν να κρατάνε μία τόσο όμορφη «παράδοση» όσο εκείνη. Γιατί έμαθαν να κρατάνε τα πράγματα απλά και να πηγαίνουν κόντρα στο καιρό. Δε συμβιβάστηκαν με την καινούργια μόδα κι επέλεξαν να απέχουν.