Γεννηθήκαμε καλοκαίρι κι όμως το μισούμε

Γεννηθείσα τον Αύγουστο, πολλάκις έχω ακούσει το πόσο τυχερή μπορεί να ‘μαι, που ήρθα στη ζωή τον καλύτερο μήνα του καλοκαιριού -ή ακόμα κι αν δεν είναι ο καλύτερος μήνας, μας αρκεί που είναι καλοκαίρι. Για κάποιο λόγο, τα άτομα που έχουν γενέθλια τους μήνες του θέρους, ανήκουν σε μια ξεχωριστή κατηγορία, όπου θα έπρεπε να δοξάζονται για την καλοτυχία τους, λες κι επιλέχθηκαν απ’ τους πλανήτες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, ας πούμε, να πάνε να μαζέψουν χόρτα.

Όταν, λοιπόν, αναφέρεις πως τα γενέθλιά σου είναι μέσα στο καλοκαίρι, όλοι οι υπόλοιποι, αυτομάτως, σκέφτονται πάρτι μέχρι τα ξημερώματα στην παραλία, με μπίρες και κιθάρες, χορούς και τραγούδια. Μια πλήρως ανέμελη κατάσταση, που πολλοί θα ζήλευαν, αλλά λίγοι έζησαν. Γιατί αυτό που σχεδόν κανείς δεν ξέρει είναι ότι εμείς που έχουμε γενέθλια το καλοκαίρι, ελάχιστες φορές τα περάσαμε έτσι όπως πραγματικά θα θέλαμε.

Μπορεί να σκάει ο τζίτζικας έξω, να μην έχουμε σχολείο ή δουλειά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παρτάραμε ασυστόλως. Αντιθέτως –και διακινδυνεύοντας τη σωματική μου ακεραιότητα–, θέλω να πληροφορήσω τους απανταχού γνωστούς (και μη) ότι υπάρχουμε κι εμείς που δε γουστάρουμε το καλοκαίρι, ακόμα κι αν γεννηθήκαμε αυτή την εποχή.

Μπορεί να ‘μαστε η ντροπή της παρέας, να τραβάνε τα μαλλιά τους οι άνθρωποι στο άκουσμα της άποψής μας, αλλά εμείς μουλαρώνουμε και προσπαθούμε με όσα επιχειρήματα γίνεται –μην πετάξουμε ένα «γιατί έτσι» εξαρχής και χάσουμε το δίκιο μας– να εξηγήσουμε γιατί δε μας αρέσει καθόλου το καλοκαίρι.

Αρχικά, μιας και που πιάσαμε το θέμα των γενεθλίων, να αναφερθεί ότι ελάχιστες φορές περνάμε τα γενέθλιά μας με τους φίλους μας. Οι μισοί έχουν πιάσει τα εξοχικά, οι άλλοι μισοί κάνουν τουρ στα νησιά των Κυκλάδων και του Ιουνίου, κι εκείνοι που έμειναν βρίσκονται τουλάχιστον δύο ώρες μακριά. Άλλο ένα καλοκαίρι, δηλαδή, με τη μαμά και τον μπαμπά να συγκινούνται πάνω απ’ την τούρτα, ενώ εσύ θα ευχόσουν να έπαιζες στο γηπεδάκι της γειτονιάς σου, κάνοντας πού και πού διάλειμμα, για να φας μια μπόμπα.

Και μη νομίζετε ότι όσο μεγαλώνεις, γίνεται κάτι διαφορετικό. Ο ένας θα δουλεύει, ο άλλος θα πηγαίνει διακοπές με το αίσθημα, κι εσύ θα ‘χεις πάρει αγκαλιά τον σκύλο, γιατί μπήκε το δύο (κι ανεβαίνουμε) μπροστά και δεν ξέρεις πώς θα το διαχειριστείς.

Όπως και να ‘χει, μία μόνο μέρα δεν είναι ο λόγος που δε χωνεύουμε την εποχή αυτή. Ως μεγάλη λάτρης του ύπνου, βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να κοιμηθείς το βράδυ, αφού η ζέστη θα σε κάνει να ιδρώνεις μέσα σε δευτερόλεπτα, τα κουνούπια θα κάνουν κοκτέιλ πάρτι πάνω στο σώμα σου κι εσύ θα επισκέπτεσαι το μπάνιο ανά μία ώρα, αφενός γιατί έφαγες καρπούζι και δεν κρατιέσαι, αφετέρου μπας και κατέβει λίγο η θερμοκρασία και μπορέσεις να κοιμηθείς.

Γιατί τον χειμώνα, άμα κρυώνεις, βάζεις ένα μακρυμάνικο, ανοίγεις ένα καλοριφέρ, κοιμάσαι και με τις κάλτσες, βρε αδερφέ. Το καλοκαίρι βγάζεις, βγάζεις, ώσπου στο τέλος σου έχει μείνει μόνο να βγάλεις το δέρμα σου απ’ την κόλαση που επικρατεί έξω. Κι αν δεν έχεις κάτι σε ανεμιστήρα ή κλιματιστικό, ετοιμάσου για ολονυχτία.

Απ’ την άλλη, θες να πας να κάνεις μια δουλειά εκεί έξω, να πας για έναν καφέ ή ένα ποτό, κάνεις το μπάνιο σου, βγαίνεις καθαρός και μυρωδάτος, μέχρι να κάνεις δυο βήματα και να νιώσεις πως έχεις να πλυθείς δυο μήνες. Κάθεσαι, ιδρώνεις. Ετοιμάζεσαι, ιδρώνεις. Περπατάς, ιδρώνεις. Μέχρι να φτάσεις στο μαγαζί, είσαι λες κι έχεις παίξει μπουγέλο την τελευταία μέρα του σχολείου -ανεκτίμητες αναμνήσεις κι αυτές.

Κι είναι κι ο ήλιος που μας καίει σαν να μας έχωσε κάποιος στο γκριλ, κι άμα είσαι από εκείνους που πηγαίνουν θάλασσα και καίγονται μέσα σε δευτερόλεπτα, κάνε μια κράτηση στο φαρμακείο, να σου ‘χουν έτοιμες τις κρέμες για τα εγκαύματα. Ένα μπάνιο πάμε να κάνουμε κι εμείς και να σου το ξεφλούδισμα κι η ταλαιπωρία.

Άμα προλαβαίνουμε κι είναι εφικτό να πηγαίνουμε για μπάνιο, βέβαια. Γιατί άμα μένεις μακριά απ’ τη θάλασσα, σχεδιάζεις μέρες το πότε θα πας και πώς. Λες και κάνεις μονοήμερη εκδρομή, ένα πράγμα. Ξυπνάς νωρίς, μη σε πιάσει ο ήλιος και διπλοτσεκάρεις τα πράγματα για να μην ξεχάσεις τίποτα -δε σε παίρνει να γυρνάς. Δύο ώρες διαδρομή σου λέει το GPS κι εσύ, με τέτοια ζέστη, αποφασίζεις, τελικά, να γεμίσεις την μπανιέρα σου και να πιεις το σπιτικό κοκτεϊλάκι σου.

Τιμή μας και καμάρι μας. Γεννημένοι καλοκαίρι και περιμένουμε πότε θα περάσουν αυτοί οι ρημαδομήνες, να βάλουμε τα πουλοβεράκια μας και να πιούμε το ζεστό το καφεδάκι μας. Να κοιμηθούμε και σαν άνθρωποι, με τρεις κουβέρτες και δύο παπλώματα. Εμείς σπίτι θα μείνουμε με το κλιματιστικό αγκαλιά, να μετράμε αντίστροφα. Οι υπόλοιποι ξεχυθείτε στις παραλίες.