Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι η απομυθοποίηση

Όμορφο πράγμα ο έρωτας, δε συμφωνείτε; Έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα να κάνει το «πριν» και το «μετά» να διαφέρουν τόσο πολύ στη ζωή του καθενός. Άλλωστε είναι γνωστό πως μετά τον έρωτα έρχεται το χάος.

Κι έτσι απλά ερωτεύεσαι. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή αιτία και χωρίς μερικές φορές να το καταλάβεις. Δεν ξέρεις αν συνέβη απ’ την πρώτη σας συνάντηση ή απ’ την εκατοστή δεύτερη, απλά ερωτεύτηκες. Κι άντε να αντέξεις αυτά που θα έρθουν.

Στην αρχή τα πράγματα είναι αρκετά ήρεμα. Σκέφτεσαι το πρόσωπο πού και πού και μιλάς για εκείνο όποτε πάει η κουβέντα. Με το πέρασμα του καιρού, όπου η κατάσταση «επιδεινώνεται» επιδιώκεις να το δεις και να βρεθείς κοντά του όσο πιο γρήγορα και περισσότερο γίνεται. Παρακολουθείς, χαζεύοντας κάθε κίνηση που κάνει κι αναρωτιέσαι αν ο Θεός είχε τόση όρεξη με αυτό το πλάσμα για να μπορείς εσύ τώρα να το θαυμάζεις.

Ε μετά από αυτό το σημείο οδεύεις προς την καταστροφή και το ξέρεις. Προσπαθείς να μάθεις περισσότερα πράγματα, πληροφορίες πολύτιμες οι οποίες, πού ξέρεις, μπορεί να σας φέρουν κοντά. Κοιτάς, παρατηρείς, κάθε λέξη, κάθε κίνηση. Περιμένεις κάτι που να προδίδει ένα ενδιαφέρον για σένα κι εύχεσαι πως θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα σε πλησιάσει. Σκέφτεσαι πως επιτέλους αυτός ο άνθρωπος θα σε αναζητήσει, θα εκπληρωθεί το όνειρό σου και θα πεις πως βρήκες τον ήρωα του παραμυθιού. Άντε και στα δικά μας οι ελεύθεροι.

Οι συναντήσεις γίνονται όλο και περισσότερες αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές, θέλεις περισσότερο χρόνο δίπλα του. Θέλεις να τον μάθεις, να δεις τι άνθρωπος είναι κι αν είναι αυτό που φανταζόσουν. Με την τύφλα του έρωτα σκέφτεσαι από μέσα σου τους διαφορετικούς τρόπους που θα πεις «I do» γιατί βρήκες τον ένα και μοναδικό.

Κι έτσι παίρνεις φόρα και μπαίνεις στη σχέση, με καμία πισινή ή κάποιο ενδοιασμό. Ερωτεύτηκες, το ίδιο κι εκείνος. Ζείτε στο δικό σας ονειρικό κόσμο, που δεν έχει χώρο για κανέναν άλλον. Είστε εσείς κι οι άλλοι.

Στα μάτια σου είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, μοναδικός, χωρίς ατέλειες. Και τον θαυμάζεις, τον θαυμάζεις, τον θαυμάζεις. Δεν κουράζεσαι, δεν τα παρατάς. Γιατί θέλεις να το κάνεις αυτό, γουστάρεις να τον εκθειάζεις. Γιατί βρήκες το δέκα το καλό, αυτό που θέλουν όλοι. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες.

Στις μικρές ατέλειες, δεν έδινες σημασία. Εξάλλου, αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στον πλούτο του χαρακτήρα του. Έλα όμως που σιγά-σιγά αυτές οι μικρές και διακριτικές ατέλειες, κατάντησαν να έχουν μέγεθος ελέφαντα κι εσύ πλέον δεν μπορείς να τις παραβλέψεις. Αλλά άνθρωπος είναι κι αυτός, δε θα έχει αδύναμες στιγμές;

Κάποια στιγμή όμως έρχεται το «μπαμ» και δεν ξέρεις από πού να κρυφτείς μη σε πάρουν σβάρνα τα συντρίμμια. Βλέπεις, ο καθρέφτης που έχεις φτιάξει για τον καθένα είναι αρκετά λεπτός κι όσο τον βαραίνεις, τόσες περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να σπάσει σε χίλια κομμάτια και να δεις το πραγματικό πρόσωπο.

Είναι βάσανο, δεν είναι; Πέρασες ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα πιστεύοντας πως αυτός ο άνθρωπος που είχες απέναντί σου ήταν ο δικός σου πρίγκιπας -ή η νεράιδα αντίστοιχα- και τώρα έμεινες με το άλογο. Δε θα τα βάλεις όμως μαζί του, με ‘σένα θα νευριάσεις στην αρχή. Ήσουν τόσο κολλημένος που δεν μπόρεσες να δεις τι είναι στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος ή όλο αυτό ήταν επίτηδες από μέρους του, προκειμένου να γίνει τόσο αρεστός;

Όπως και να ‘χει, όσο πληγωμένος και να είσαι στην αρχή, στο τέλος ανταμείβεσαι γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ’ την απομυθοποίηση εκείνου που τόσο πολύ ήθελες. Μπορεί να μην άντεξες στην αρχή να δεις τον κόσμο σου να διαλύεται, μπορεί κι εσύ ο ίδιος να προσπάθησες να το αποφύγεις, αλλά έγινε. Τα έβαλες με σένα γιατί είδες μόνο το περιτύλιγμα χωρίς να εξετάσεις το μέσα, θύμωσες και με τον άλλον που μπορεί να έκρυβε αυτό που στην πραγματικότητα ήταν.

Μετά από κάποιο καιρό, μπορεί η εικόνα του να χάθηκε στο χρόνο. Μπορεί να έκανες καιρό να τον δεις, αλλά πάντα η σκέψη του θα κρύβει μια δόση πόνου. Τι κρίμα που οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που φαίνονται κι επίσης, τι κρίμα που ο έρωτας τυφλώνει.

Τουλάχιστον στο τέλος καταλαβαίνεις πόση μεγάλη διαφορά έχει το να κοιτάς κάποιον με το μάτι του ερωτευμένου και πόσο μπορεί αυτό το μάτι να σε ξεγελάσει, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως είσαι κι εσύ άλλος ένας που πέτυχε το τζόκερ. Όχι το τζόκερ, αλλά ούτε το ζονκ δεν πέτυχες.