Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, αποζητάμε την αγάπη. Στο πρόσωπο των γονιών μας, των φίλων μας και των συντρόφων μας. Είναι κάτι σαν το οξυγόνο στη ζωή μας, την όαση σε μία μεγάλη έρημο που αποτελείται από άδειους ανθρώπους. Άλλες φορές μας έρχεται απλόχερα κι άλλες πρέπει να παλέψουμε αρκετά για να την αποκτήσουμε. Μερικές φορές θα μας χτυπήσει την πόρτα με τη μορφή των λέξεων και άλλες των πράξεων.
Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες. Κάποιοι προτιμούν το «λίγο», κάποιοι το «πολύ», αλλά κανείς δε θέλει το «καθόλου». Γιατί στο τέλος της ημέρας συνειδητοποιείς πως, ακόμη και να επιλέξεις τη μοναξιά, δε θα την αντέξεις. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για ν’ αγαπάει και ν’ αγαπιέται και δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που δεν το θυμόμαστε συχνά. Συνηθίζουμε να το ξεχνάμε στα κρεβάτια των ξένων που περνάμε μερικές απ’ τις νύχτες μας ή το κρύβουμε σε κάποιο μέρος του σπιτιού μας προκειμένου να μην το δούμε και αντιληφθούμε την ήττα μας.
Πριν όμως δώσουμε την αγάπη μας απλόχερα, ξεχνάμε πως το πρώτο άτομο που οφείλουμε ν’ αγαπήσουμε είναι ο εαυτός μας. Γιατί αυτή είναι η πραγματική ήττα. Ν’ αγαπάς περισσότερο τους άλλους, να παλεύεις για την ευτυχία και τη χαρά τους και να υποβιβάζεις τον εαυτό σου, νομίζοντας πως εσύ δεν έχεις ανάγκη. Αναλώνουμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας στο να δώσουμε και ξεχνάμε να πάρουμε.
Εγκλωβισμένοι στο «πρέπει» και το «φαίνεσθαι», σε μία δήθεν ευγένεια που ποτέ δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά της, αναγκάζουμε τον εαυτό μας να κολυμπήσει σε νερά που δεν αντέχει, χωρίς κανένα σωσίβιο περιμένοντας μια βοήθεια που ποτέ δε θα έρθει, γιατί πολύ απλά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε τους άλλους, ακόμη κι όταν δε μας έχει μείνει ανάσα. Υπομείναμε ανθρώπους που δε θα έπρεπε, προκειμένου να μην τους στενοχωρήσουμε ή να μην τους πικράνουμε και τους αναστατώσουμε τη ζωή. Παραμυθιάσαμε τους εαυτούς μας πως η ευτυχία των άλλων ισούται με τη δική μας.
Δεχτήκαμε συμπεριφορές και προσωπικότητες που δε μας άρμοζαν ούτε στο ελάχιστο, αποξενώσαμε τους εαυτούς μας και παρατήσαμε τα «θέλω» μας με την πρώτη ευκαιρία που βρήκαμε. Κάναμε τους μαλάκες όταν βλέπαμε πως μερικοί άνθρωποι αποζητούσαν μόνο τη δική τους ικανοποίηση κι ευχαρίστηση, παραβλέποντας τις δικές μας ανάγκες.
Αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι ευτυχία. Όταν δε σου ανήκει το βαθύτερο κομμάτι σου, όταν δεν το αγαπάς και δεν το στηρίζεις όπως του πρέπει, πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος; Πώς μπορείς να λες ότι δεν είσαι μόνος, όταν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους ενώ έχεις εξορίσει εσένα τον ίδιο;
Πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσεις εσένα και μετά τους άλλους. Σκέψου την αγάπη σαν μια λίμνη που της ρίχνεις ένα πετραδάκι. Τα πρώτα κυματάκια σχηματίζονται γύρω απ’ την πέτρα κι έπειτα απλώνονται συνεχώς ως τις πιο μακρινές ακτές. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να σχηματιστεί μέσα στην καρδιά σου και γύρω απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν δε σχηματίσεις για σένα, πώς θα μπορέσεις να σχηματίσεις για τους άλλους, που βρίσκονται πιο μακριά σου;
Πρέπει πρώτα να εκτιμήσεις αυτό που είσαι και μετά να τα βρεις με τους υπόλοιπους. Γιατί στη ζωή μας, όλοι οι άνθρωποι είναι περαστικοί και ελάχιστοι μένουν σ’ ολόκληρο το ταξίδι. Οπότε πρέπει πρώτα να μάθεις να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια, να σε λατρεύεις και να σε προσέχεις, να νοιάζεσαι άμα πάθεις κάτι, να σε φροντίζεις και μετά θα έρθει η σειρά των άλλων.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο μοναδικός που θα μείνει θα είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
