Από μικρή σιχαινόμουν αυτήν τη λέξη, τόσο στο άκουσμα όσο και στη σημασία της. Την απόσταση απ’ το παλιό μου σπίτι, τους ανθρώπους που αγαπάω. Μου ήταν πάντα τόσο δύσκολο να προσαρμοστώ στα καινούργια δεδομένα και τις νέες καταστάσεις. Δεν ήμουν ποτέ θαυμάστριά της κι όσο μεγαλώνω ξέρω ότι ποτέ δε θα γίνω.
Είναι ψυχοφθόρο να ξέρεις ότι υπάρχουν χιλιόμετρα ανάμεσα σε εσένα και τα πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Η απόσταση είναι ένα τερατάκι, μαύρο και τρομακτικό που χαίρεται για το κενό που δημιουργεί και για τη στεναχώρια που προκαλεί στους ανθρώπους.
Κι όσο μεγαλώνουμε, ίσως και να μεγαλώνει η απόσταση από αυτά που αγαπάμε. Ίσως λόγω επιλογών, μπορεί να είναι κι οι καταστάσεις που σε αναγκάζουν. Κάποια στιγμή όλοι στη ζωή μας το περνάμε και για όλους μας είναι δύσκολο. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που το αντέχουν. Αυτοί είναι οι γενναίοι, που θα δεχτούν την κατάσταση και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα. Κι εκεί πιστεύω ότι ανήκουν κι οι πραγματικοί φίλοι.
Κάποια στιγμή στη ζωή μας θα αναγκαστούμε να αφήσουμε ανθρώπους πίσω μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δυστυχώς όμως τότε θα καταλάβουμε ποιος αξίζει να μείνει και ποιος όχι. Δε μιλάω για τους φίλους που στην πρώτη δυσκολία θα παρατήσουν τα πάντα κι απλά θα επιλέξουν να φύγουν απ’ τη ζωή σου. Άλλωστε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Αναφέρομαι στους φίλους που ακόμα κι αν σας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, θα είναι σαν να είναι δίπλα σου. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να είσαι καλά και δε θα σταματήσουν ποτέ να προσπαθούν. Θα δεχτούν την κατάσταση και θα είναι εκεί, βράχος σε ό,τι κι αν σου συμβαίνει. Μπορεί να κάνετε καιρό να μιλήσετε, αλλά όταν θα χτυπήσει το τηλέφωνο ή το Skype θα είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα.
Είναι κι εκείνοι που μέσα απ’ τον πόνο και τη στεναχώρια της απώλειας θα φωνάξουν «Εγώ είμαι εδώ!» και θα το εννοούν. Εκείνοι είναι που πρέπει να μένουν στη ζωή μας. Που θα αποδείξουν το γεγονός ότι ήρθαν για να μείνουν, εκείνοι που θα βάλουν στην άκρη τον εγωισμό και το θυμό τους. Γι’ αυτούς δε σου έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό να τους αφήσεις, γιατί πολύ απλά τους ανθρώπους που αγαπάς και θέλεις στη ζωή σου δεν τους αφήνεις να πάνε πουθενά. Γιατί καταλαβαίνεις ότι χωρίς αυτούς είσαι μισός, ότι ένα κομμάτι σου λείπει. Όσους ανθρώπους και να γνωρίσεις και να βάλεις στη ζωή σου, ξέρεις ότι κανένας δεν είναι σαν τους πραγματικούς φίλους.
Θα περάσεις σαράντα κύματα, δύσκολες καταστάσεις, λύπη, θυμό, αλλά μένεις εκεί. Θα κάνεις λάθη, θα πληγώσεις, θα πεις κάτι που δεν έπρεπε. Αλλά ξέρεις ότι στη φιλία όλα συγχωρούνται. Ξέρεις ότι όταν γυρίσεις θα έχεις μια αγκαλιά, που θα μπεις μέσα και θα νιώσεις ότι είσαι σπίτι σου.
Τα τούβλα και τα έπιπλα δεν κάνουν απαραίτητα κι ένα σπίτι. Σπίτι είναι κι ένας άνθρωπος. Κι αυτό θεωρώ προσωπική ευτυχία. Έναν άνθρωπο που θα μείνει στη ζωή σου ό,τι και να συμβεί. Γιατί έτσι καταλαβαίνεις ότι σε δέχονται έτσι όπως είσαι, με τα στραβά σου και τα καλά σου. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος. Θα σε αγαπήσουν με όλο τους το είναι. Θα σου ανοίξουν το σπίτι τους, θα σου δώσουν ό,τι σου έχει λείψει.
Στην απόσταση μαθαίνεις να εκτιμάς ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο. Το ξέρω ότι δεν έχει καμία σχέση με την άμεση επαφή, αλλά τουλάχιστον είναι κάτι. Είναι σαν ένα τουβλάκι στην προσπάθεια να χτίσεις πάλι τη φιλία σου. Μπορεί να είναι μικρό. αλλά τουλάχιστον το κτίριο δεν είναι στα ερείπια. Κι αυτό είναι που σου δίνει την υπομονή και την επιμονή να αντέξεις, έτσι ώστε όταν συναντηθείς με τον άλλον, να βάλεις τα μεγάλα θεμέλια και να φτιάξεις κάτι τόσο όμορφο όσο είναι μια αληθινή φιλία.
Κι εκεί βγάζω το καπέλο στην απόσταση. Λένε ότι όταν λείπεις από κάπου, δεν ξέρεις αν θα σε θυμούνται ή θα σε ξεχάσουν. Δεν ξεχνάω τους ανθρώπους που περνούν απ’ τη ζωή μου, γιατί ο καθένας μάς επηρεάζει σε διαφορετικό βαθμό. Όπως και να το κάνεις όμως ο καθένας παίζει ένα διαφορετικό ρόλο. Είναι ένα κομμάτι σου.
Σίγουρα η απόσταση είναι δύσκολο πράγμα. Άλλοι άνθρωποι δεν την αντέχουν και δεν τους κατηγορώ. Δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για την απόσταση. Και ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου βγει σε καλό, όμως η ζωή δεν είναι ένα ρίσκο; Εσύ παίζεις με τα χαρτιά που έχεις κι ανάλογα τις κινήσεις των άλλων καθορίζεις τη δική σου.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
