Οκτώβρης, ξεκινάει το καινούργιο εξάμηνο, αρχίζουν και τα πρωτοετάκια να πατάνε στη σχολή και μέσα στα πολλά άγχη τους, ειδικά όσοι άλλαξαν πόλη, σκέφτονται πώς θα κάνουν νέους φίλους. Φοιτητικές παρέες, λοιπόν -έτσι, για να μαθαίνουν οι καινούργιοι και να θυμούνται οι παλιοί.
Τα φοιτητικά χρόνια είναι μία ευκαιρία να βρεις αυτό που ψάχνεις. Άλλοι, έχοντας φίλους πίσω τους, ψάχνουν να βρουν μια παρέα απλά να περνάνε καλά βγαίνοντας έξω κι άλλοι, επιτέλους, βρήκαν τους φίλους που έψαχναν καιρό. Βέβαια, υπάρχει η περίπτωση στην οποία έχεις φίλους και πίσω κι εδώ, οπότε είσαι μια χαρά. Γιατί κρίμα σε μας που δε θέλουμε να γυρνάμε στο πατρικό μας και κρίμα σ’ αυτούς που μας ακούνε να ουρλιάζουμε σε κάθε reunion με την παρέα μας.
Σ’ όλη σου τη φοιτητική ζωή κι ειδικά στο πρώτο έτος θα συναντήσεις και θα γνωρίσεις άπειρα άτομα. Θα συστήνεσαι ανά δευτερόλεπτο, θα χαλάσεις ένα μηνιάτικο σε καφέδες και ποτά, θα μιλήσεις με άτομα που δεν περίμενες να ανταλλάξεις ούτε «γεια». Κι η αλήθεια είναι πως έτσι πρέπει να γίνεται. Όταν πας σε μια πόλη που δε γνωρίζεις, σου δίνεται η ελευθερία να είσαι περισσότερο ο εαυτός σου, να φιλτράρεις ώστε να επιλέξεις τα άτομα που γουστάρεις να βγαίνεις, αφού περνάτε καλά, αλλά μπορείτε να ανταλλάζετε και μια σοβαρή κουβέντα.
Ακόμα κι όταν γίνεσαι φοιτητής στην πόλη σου και μένεις στο πατρικό σου, ακόμα και τότε, σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα το μέρος, να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου και τις επαφές σου και να κάνεις μια νέα αρχή. Έχεις άλλον κύκλο κι άλλες ελευθερίες.
Ωραία λοιπόν η φοιτητική ζωάρα αλλά ωραιότερη όταν την μοιράζεσαι κι επιστρέφουμε στο θέμα «φιλία». «Οι φιλίες του πρώτου έτους, να ξέρεις, δε θα κρατήσουν ούτε μέχρι το τέλος του εξαμήνου» ακούς και ξανακούς. Κι εγώ το άκουγα και κάθε φορά κοκκίνιζα απ’ τα νεύρα μου. Κάποια στιγμή κι αφού κάποιες περιπτώσεις το επιβεβαίωσαν, κατάλαβα πως κρύβει μια δόση αλήθειας, αλλά (ευτυχώς) υπάρχουν κι εξαιρέσεις -ανάμεσά τους κι εγώ.
Όταν φεύγεις απ’ το σχολείο και βγάζεις αυτό το υποτιθέμενο βάρος από πάνω σου, αυτό του μαθητή, αποφασίζεις να αλλάξεις πολλά πράγματα που δεν μπορούσες ή δεν έπαιρνες απόφαση πριν. Κάπως έτσι πάει και με τις παρέες. Τώρα μπορείς να αράξεις με όποιον θες, να απορρίψεις –ευγενικά πάντα– όποιον δε γουστάρεις και να κρατήσεις στη ζωή σου λίγους και καλούς, που εσύ έχεις επιλέξει.
Όταν, λοιπόν, γίνεσαι φοιτητής ξεκινάς να κάνεις τις δικές σου επιλογές, να λες πιο δύσκολα «ναι» και πιο εύκολα «όχι», χωρίς να ανησυχείς τόσο πολύ το τι θα γίνει, χωρίς να ανέχεσαι χαρακτήρες και συμπεριφορές που δε σου ταιριάζουν, απλά για να μη χαλάσεις χατίρια. Στο πρώτο έτος είναι λογικό να γνωρίσεις τους πάντες απ’ το τμήμα σου, απ’ το τμήμα της διπλανής σου στο λεωφορείο, του γείτονα και του συμμαθητή που ποτέ δε μιλούσατε, αλλά περάσατε στην ίδια πόλη.
Γνωρίζεσαι, μιλάς, αράζεις και βγαίνεις με τόσα άτομα, που από μόνο του όλο αυτό το χάος είναι δύσκολο να κρατήσει για πολύ.Ίσως να ‘ναι ο ενθουσιασμός σου και να θες να το χαρείς στην αρχή, βγαίνοντας κάθε μέρα, άρα η μεγάλη παρέα εξυπηρετεί όταν ο ένας δεν μπορεί. Ίσως να μη σας νοιάζει και πολύ ο χαρακτήρας, να αρκεί απλά να περνάτε καλά. Δεκτά, είναι όμως ανέφικτο πάνω σε επιφανειακές βάσεις να σχηματίσεις μια πραγματική φιλία που θα κρατήσει για όλα τα φοιτητικά σου χρόνια, πόσο μάλλον για μια ζωή.
Αν πατάνε εκεί λέγοντας πως οι παρέες του πρώτου καιρού δεν κρατάνε, έχουν ένα δίκιο. Στις ανθρώπινες σχέσεις, όμως, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο και δεν υπάρχουν κανόνες. Βαρεθήκαμε να εξηγούμε πως η δική μας παρέα θα επιβιώσει, μέχρι που μετρήσαμε χρόνια, χωρίς καμία απώλεια και καμία σοβαρή ρήξη. Κουραστήκαμε να ακούμε πως δε θα πετύχει αυτή η φιλία και κάποια στιγμή θα χωριστούμε, απ’ τη στιγμή που έχουμε τη διάθεση και το δέσιμο για να την κάνουμε να αντέξει.
Υποστηρίζεις με θέρμη πως η δική σου παρέα θα αντέξει χρόνια, όχι για να την πεις σε κάποιον ή για να πας κόντρα στην παράδοση, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι νιώθεις. Αν έχεις βρει αυτό που θέλεις κι έχεις ταιριάξει με κάποιους ανθρώπους, γιατί να ψάξεις για κάτι άλλο; Κανένας δε δημιουργεί μια παρέα, δε μοιράζεται στιγμές, αλήθειες κι εμπειρίες για να την δει να διαλύεται. Κανένας δεν ξεκινάει μια φιλία με τη λογική πως άμεσα θα τερματιστεί. Τις γνωριμίες σου προφανώς και θα τις κάνεις, θα υπάρξουν είσοδοι κι έξοδοι, αλλά ο πυρήνας μιας παρέας που άξιζε θα παραμείνει σταθερός.
Είναι όλοι αυτοί που το πρώτο διάστημα βαφτίστηκαν κολλητάρια κι ένα χρόνο μετά δε λένε ούτε «γεια», ναι. Είμαστε, όμως, κι εμείς που γνωριστήκαμε τις πρώτες δύο εβδομάδες κι από τότε δεν έχουμε χωριστεί στιγμή. Και για μας ρίσκο ήταν. Βρεθήκαμε σε μία πόλη που δε μας ήξερε –σχεδόν– άνθρωπος και ξεκινήσαμε απ’ τις πρώτες μέρες να κάνουμε δειλά βήματα ώστε να εμπιστευτούμε νέα πρόσωπα και να ‘ρθουμε κοντά. Ξέραμε αν χρόνια μετά θα κάναμε ακόμα παρέα; Προφανώς κι όχι, μα κάθε σχέση, κάθε φιλία, κάθε γνωριμία κουβαλά το ρίσκο της.
Κάποια πράγματα, λοιπόν, είναι και τυχερά. Δε σου λέω πως μόλις πατήσεις το πόδι σου στη σχολή, θα βρεις την παρέα που θα ταιριάζεις γάντι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, συμβαίνουν κι αυτά τα ωραία. Μπορεί οι ξεχωριστοί σου άνθρωποι, εκείνοι οι αληθινοί φίλοι, να μην έρθουν στο πρώτο εξάμηνο, μπορεί να μην είναι καν συμφοιτητές σου, μα όταν έρθουν εκείνοι που θα σας δέσει μια αλλιώτικη επικοινωνία, θα το καταλάβετε και θα αντέξετε με άνεση στο χρόνο.
Καλό θα είναι να κρατάμε μικρό καλάθι και να μην προδικάζουμε καταστάσεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει και τα άτομα που έπινες φρέντο εσπρέσσο τις πρώτες μέρες, χωρίς να θυμάσαι καλά-καλά τα ονόματά τους, ίσως γίνουν φίλοι ζωής.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
