Πονεμένη υπόθεση αυτό το φλερτ. Ιστορίες γεμάτες κωμικοτραγικά γεγονότα, με ατάκες που έμειναν χαραγμένες μέχρι τα βάθη της ψυχής μας και γέλια που στιγμάτισαν τις καλύτερες βραδιές μας. Ειδικά όταν δεν ανήκουμε στην κατηγορία που το έχουν από τότε που γεννήθηκαν, μας δόθηκαν υπερβολικά πολλές ευκαιρίες να ρεζιλευτούμε, να μας ρεζιλέψουν άλλοι και γενικά, να υπάρξει ένα άλφα ρεζίλεμα, που θα μείνει χαραγμένο.
Πάντα ζηλεύαμε εκείνους που το είχαν. Τους έβλεπες, αγέρωχους, να σταμπάρουν το στόχο τους και να πηγαίνουν αμέσως να τον πετύχουν. Δεν είχε σημασία η ομορφιά, το ύψος, τα γαλανά μάτια ή το πλατύ χαμόγελο. Έμπαιναν μέσα στο μαγαζί, έβρισκαν το άτομο που τους ιντρίγκαρε, έπαιρναν το χρόνο τους και όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, έκαναν το βήμα. Μερικές φορές το πετύχαιναν και γνώριζαν άλλο ένα άτομο που θα μπορούσε να τους αλλάξει τη ζωή. Άλλες φορές, έχαναν το στόχο, αλλά έκαναν μια καλή γνωριμία και είχαν άλλον έναν που θα μπορούσαν να πουν ένα «γεια» και ένα «τι κάνεις;».
Σ’ αυτούς τους τύπους, ζήλευες την αυτοπεποίθηση και το θάρρος. Θέλουν να πετύχουν κάτι και θα το κάνουν πάσει θυσία. Δεν έχει σημασία αν ήταν στις καλές τους, αν οι πλανήτες έχουν ευθυγραμμιστεί και ο Δίας αποφάσισε για μια στιγμή να μη γαμηθεί. Δε σκεφτόντουσαν ποτέ τις πιθανότητες. Το έβλεπαν, το ήθελαν και στην τελική, το έκαναν. Και τους βγάζουμε το καπέλο γι’ αυτό. Γιατί έκαναν κάτι το οποίο εμείς δε θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε.
Γιατί εμείς ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που θα κοιτάξουν κάποιον αλλά δε θα κάνουν απολύτως καμία κίνηση για να τον φλερτάρουν. Είναι αυτή η πίστη στο σύμπαν, που μερικές φορές έχουμε και πιστεύουμε πως κάτι θα γίνει και θα μας γυρίσει το βλέμμα ή το υποτιθέμενο χαμόγελο που ρίχνουμε -ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όσο πιο ανέκφραστοι γίνεται.
Γιατί δεν το έχουμε, πώς να το κάνουμε; Μας λείπει αυτό το τσαγανό και εναποθέτουμε την επιτυχία του δήθεν φλερτ μας σε άλλους παράγοντες. Μπορεί να γυρίσει τυχαία να μας προσέξει, μπορεί να πέσουμε από το σκαμπό και να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας. Υπάρχουν χίλιοι παράγοντες που θα καταστήσουν εμφανή την παρουσία μας, αλλά σίγουρα κανένας απ’ αυτούς δε θα είναι η επιτυχία μας στο φλερτ.
Περιμένουμε με κάποιο μαγικό τρόπο ο άλλος να μας προσέξει, κοιτώντας τον επίμονα, φλερτάροντας με την πιθανότητα ότι είμαστε τρελοί και κάτι μας έχει πιάσει. Το βλέμμα μας παραμένει κολλημένο, οι κινήσεις μας βγάζουν από πάνω μέχρι κάτω αμηχανία, αλλά εμείς νομίζουμε πως τα πηγαίνουμε καλά, ενώ ο άλλος βλέπει έναν άνθρωπο να κάνει τον κλόουν, προκειμένου να ρίξει το αντικείμενο του πόθου του.
Οπότε, ενώ νομίζουμε πως πιάνουμε σιγά-σιγά αυτό το αγέρωχο συναίσθημα, με ένα βλέμμα ή ένα τίναγμα μαλλιού, στο τέλος, καταλήγουμε να δείχνουμε κάτι μεταξύ γκόλουμ που ψάχνει το δαχτυλίδι και χαζού χαρακτήρα από κλασική κωμωδία της δεκαετίας του ενενήντα.
Την πίστη μας, όμως, δεν τη χάνουμε. Μπορεί να έχουμε κάνει τα μύρια όσα -έτσι νομίζουμε- αλλά συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως ο τρόπος μας θα πετύχει. Γιατί στην πραγματικότητα είμαστε οι καλύτεροι και μας ευχαριστιόμαστε περισσότερο. Γιατί μπορεί να μην το έχουμε, οι φίλοι μας να μας δουλεύουν, το μωράκι που θέλουμε να μη μας έχει παρατηρήσει καν, αλλά εμείς νομίζουμε πως προσπαθούμε. Κι αν νομίζουμε πως προσπαθούμε, τότε σίγουρα κάτι κάνουμε.
Γιατί μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε. Τι να κάνουμε στην τελική; Δε γεννηθήκαμε με το φλερτ μέσα μας. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούμε τη μοναδική μας ικανότητα, το επίμονο βλέμμα. Γιατί ο κόσμος να χαλάει, η τελευταία μέρα του κόσμου να είναι, εμείς δεν μπορούμε να πάμε εκεί να μιλήσουμε. Θα περιμένουμε στη γωνία μας και κάτι θα γίνει και για ‘μας, βρε αδερφέ. Μπορεί να μην πετύχει στον πρώτο, στο δεύτερο, στον τριακοστό έκτο, αλλά κάποια στιγμή, θα έρθει το μωράκι και εκεί να σας δω πώς θα κοροϊδεύετε μετά.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
