Να ‘χεις κάτι να περιμένεις

«Η Ρώμη είναι πολύ όμορφη το καλοκαίρι. Λες να κλείσουμε;»

«Έρχεται ο Μάλαμας για συναυλία, να πάρω εισιτήρια;»

«Παίζει ένα καταπληκτικό πάρτι την επόμενη εβδομάδα. Ψήνεσαι;»

Είναι πολλές οι προτάσεις που ακούμε κατά καιρούς. Ταξίδια, εκδηλώσεις, έξοδοι. Ακόμα και ραντεβού. Δεν έχει τόση σημασία τι θα γίνει εκείνη την ημέρα. Σημασία έχει ότι τη σημειώσαμε στο ημερολόγιό μας και μετράμε αντίστροφα τις μέρες, μετριάζοντας όσο μπορούμε την ανυπομονησία μας.

Και το καλύτερο κομμάτι της όλης φάσης ξεκινάει. Ό,τι και να ‘χεις κανονίσει, απ’ το πιο απλό στο πιο περίπλοκο, ένα πράγμα θα χρειαστείς. Οργάνωση. Μεγάλη θαυμάστρια της τάξης και του σωστού προγράμματος, έβρισκα μια ανεπανάληπτη χαρά στο να σπαταλάω ώρες ολόκληρες πάνω από ένα χαρτί, με το τηλέφωνο στο χέρι, συνομιλώντας με τους υπόλοιπους, να κανονίζω ώρες άφιξης κι αναχώρησης. Αν πάμε ταξίδι, δεν πρέπει να γράψω τη λίστα με τα πράγματα που θα πάρω; Αν πάμε σε μια συναυλία, δεν πρέπει να κανονίσουμε πού θα συναντηθούμε και ποιος θα φέρει τις μπίρες; Δεν μπορείς να τα αφήνεις αυτά τα πράγματα στην τύχη τους.

Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές προσκολλάμε τόσο πολύ στο διάστημα πριν το γεγονός, παρά στο ίδιο το γεγονός. Σημειώνουμε μέρες, γράφουμε λίστες, συζητάμε ώρες ατελείωτες για το τι θα κάνουμε. Προφανώς κι αγχωνόμαστε και βρισκόμαστε λίγο πριν το total breakdown, αλλά δε θα το αλλάζαμε στιγμή. Είμαστε παιδιά της προετοιμασίας και μαγκιά μας.

Τι γίνεται, όμως, όταν η αναμονή γίνεται περισσότερο θελκτική κι απ’ το ίδιο το γεγονός; Δικό μας βίτσιο; Γιατί δε γίνεται να περνάς καλύτερα καθώς περιμένεις κάτι να συμβεί κι όταν έρχεται να ξενερώνεις τη ζωή σου. Είναι μια βλάβη, ρε παιδί μου.

Κάτι τέτοιο, συνήθως, γίνεται όταν η αναμονή ενός γεγονότος είναι μεγάλη και χρειάζεται μια άλφα οργάνωση. Όχι, βέβαια, ότι δε θα τρελαθούμε απ’ τη χαρά μας αν πρέπει να περιμένουμε μόνο μία εβδομάδα -γιατί τι είναι εφτά μέρες; Δεν κολλάμε εκεί. Δώστε μας αναμονή και πάρτε μας την ψυχή στο κάτω-κάτω.

Όταν προσμένεις ένας γεγονός που θα ‘ρθει σε τρεις-τέσσερις μήνες και πρέπει να το οργανώσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, συνηθίζεις να κάνεις τέτοιο πρόγραμμα που καταλήγεις να μη θυμάσαι καν την ημέρα. Την πρώτη εβδομάδα θα ρυθμίσεις αυτό, την επόμενη το άλλο. Θα κρατάς απασχολημένο το μυαλό σου για μεγάλο χρονικό διάστημα και το άγχος κι η επιμονή σου για το καλύτερο αποτέλεσμα θα δημιουργήσουν πολύ μεγάλες φιλοδοξίες. Ειδικά αν έχουν περάσει όλα απ’ το χέρι σου.

Και περνάει η εβδομάδα και να ‘τος ο πρώτος μήνας και πέρασε κι ο δεύτερος και φτάσαμε στην ημέρα. Όλα όμορφα, μόνο που κάτι δε μας κάθεται καλά. Μα αφού είναι όλα στην εντέλεια, το πρόγραμμα πηγαίνει κατά γράμμα κι αφού περάσαμε καταπληκτικά, γιατί έχουμε αυτή την αίσθηση του κενού;

Μη σπαταλάτε φαιά ουσία. Τα πράγματα είναι απλά. Γιατί πλέον δε θα ‘χουμε κάτι να περιμένουμε. Αυτή είναι, άλλωστε, η μαγεία ενός γεγονότος. Σε αφήνει στο περίμενε, έχεις κάτι να αναμένεις. Μπορεί η μέρα σου να ξεκίνησε στραβά, η δουλειά να πηγαίνει χάλια, η εργασία να μη βγαίνει, τότε σκέφτεσαι ότι «Α, ρε, σε δέκα μέρες/δύο εβδομάδες/σε τρεις μήνες το πολύ, έχω να κάνω αυτό» και παίρνεις ανάσα, γιατί ξέρεις ότι κάτι ωραίο θα γίνει. Δε σε νοιάζει πόσος καιρός σε χωρίζει απ’ το γεγονός, σου αρκεί ότι θα ‘ρθει, κι ας είναι και χρόνος ολόκληρος.

Έχει μεγάλη διαφορά το να γυρνάς σπίτι κουρασμένος και να μην έχεις με κάτι να ασχοληθείς. Να ξέρεις ότι θα κάνεις μπάνιο, θα φας, θα κοιμηθείς και θα κάνεις το ίδιο την επόμενη μέρα. Ενώ όταν έχεις κάτι να περιμένεις, δε σε απασχολεί αν το πρόγραμμά σου είναι το ίδιο. Μπορεί να κάνεις επί ένα μήνα το «σπίτι, μπάνιο, φαγητό», αλλά θα μπορείς για δύο δευτερόλεπτα να ονειροπολήσεις, γιατί θα ξέρεις ότι τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο, κάτι συναρπαστικό θα ‘ρθει, κι όλα αυτό που ζεις, θα αλλάξει κι εσύ θα μπορέσεις να ξεσκάσεις.

Το να περιμένεις κάτι είναι σαν ένα χέρι βοηθείας που σε σηκώνει τις δύσκολες στιγμές. Σου δίνει δύναμη να υπομένεις ό,τι δεν αντέχεις και σου λέει «κάνε λίγη υπομονή». Όλα κάποια στιγμή θα τελειώσουν, για να αρχίσουν τα καλύτερα!