Ο χρόνος δε γιατρεύει τις πληγές

Ο χρόνος. Ο χρόνος λοιπόν, υπάρχει μόνο και μόνο για να μας βασανίζει συνεχώς κι ασταμάτητα. Για να μας θυμίζει πως με τη περιστροφή της Γης εναλλάσσονται οι μέρες κι οι νύχτες, πως οι στιγμές πάντα θα φεύγουν και πως τίποτα δεν είναι σταθερό σε τούτο τον πλανήτη.

Άλλες φορές έγινε ο καλύτερός μας σύμμαχος κι άλλες ο χειρότερός μας εχθρός. Βλέπεις, μία απ’ τις πολλές ικανότητές του είναι να αλλάζει συνεχώς μορφές, είτε συμβαδίζοντας με εμάς είτε πολεμώντας τις δικές μα επιθυμίες. Κάτι σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι, άπληστο ενώ βυθίζεται στα εκατοντάδες παιχνίδια του. Πότε είναι ευχαριστημένο και πότε αναποδογυρίζει γη κι ουρανό, προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει.

Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ευχαριστημένη ποτέ απ’ το πώς ο χρόνος μου συμπεριφέρθηκε κι αμφιβάλλω αν θα βρεθεί άνθρωπος που να υποστηρίξει το αντίθετο. Ξέρει ότι μπροστά του είμαστε μικρά κι απροστάτευτα πλασματάκια κι αυτό εκμεταλλεύεται κάθε φορά που τυχαίνει να τον έχουμε ανάγκη. Ξέρει πως έχει τη δύναμη να μας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να μπορούμε να δείξουμε έστω και την ελάχιστη αντίσταση. Μαλάκας, λοιπόν, κι ο χρόνος.

Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα μέχρι να μεγαλώσω. Κι από ‘κει που νόμιζα πως ο χρόνος κρύβεται σε ένα εγκαταλελειμμένο και μισογκρεμισμένο σπίτι, παρακολουθώντας τις ζωές μας και τρίβοντας τα χέρια του κάθε φορά που τον επικαλούμαστε, συνειδητοποίησα πως τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει. Είμαι σίγουρη πως έχει πολύ καλύτερα πράγματα να ασχοληθεί. Εξάλλου, είναι αιώνιος, πάντα με μας θα ασχολείται;

Κι από ‘κει που τον αναζητούσα σε κάθε πληγή που άνοιγε, σε κάθε πόρτα που έκλεινε και σε κάθε ξενύχτι που δεν έλεγε να ξημερώσει, συνειδητοποίησα πως δε θα έρθει ποτέ για βοήθεια. Εγώ είμαι το μόνο σωσίβιο του εαυτού μου κι εγώ θα παραμείνω. Κι όσες φορές κι αν τον παρακάλεσα, η απάντηση ήταν ίδια.

Σχέσεις ήρθαν και σχέσεις ‘φυγαν. Χωρισμοί και κλάματα, χιλιοσπασμένες καρδιές κι άδεια μπουκάλια κρασί παρέα την ώρα που χαζεύεις το ρολόι. Κι όσο κι αν προσπαθείς να σπρώξεις τον χρόνο, εκείνος μένει εκεί. Δε θα αλλάξει τη σειρά του για ‘σένα. Άλλωστε, ο μοναδικός είσαι που πληγώθηκε σ’ αυτή τη ζωή; Κι άλλοι έκλαψαν, κι άλλοι έπεσαν στα πατώματα, κι άλλοι μέθυσαν στο όνομα της αγάπης. Ποιος είσαι εσύ για να γίνεις η εξαίρεση;

Και τότε είναι που ακούς τη μεγαλύτερη χιλιοειπωμένη μαλακία, που μας στοιχειώνει εδώ και χρόνια στο άκουσμά της, λες και λειτούργησε σε κάποιον κι είπε να το διαδώσει. «Ο χρόνος θεραπεύει τις πληγές» -που άμα τον βρω αυτόν που το πρωτοείπε, θα χρειαστεί κανονικό γιατρό. Φίλε, μέσα στον πόνο και τη στεναχώρια μου, ποιες πιστεύεις ότι θα είναι οι πιθανότητες, αυτό που ξεστόμισες να με βοηθήσει έστω και λίγο να γιατρευτώ;

Γιατί πολύ απλά, ο χρόνος δεν κάνει τίποτα παραπάνω απ’ το να κυλάει. Είτε αυτό σημαίνει πως ξημερώνει και βραδιάζει, είτε ότι οι δείκτες του ρολογιού κάθε μέρα κάνουν τον κύκλο τους. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι όταν εμείς περνάμε το χωρισμό μας είναι γιατί ο χρόνος είναι σύμμαχός μας. Γιατί πολύ απλά δε μας είναι τίποτα. Εμείς το πλάθουμε έτσι στο μυαλό μας κι ελπίζουμε στην πάροδό του, μήπως και πάρουμε απόφαση να ξεπεράσουμε το τι μας συνέβη. Λες και τότε θα τον σπρώξουμε και μ’ ένα μαγικό τρόπο θα περάσει τόσο γρήγορα κι εμείς θα ξεχάσουμε.

Μόνο που ο χρόνος δε σε κάνει να ξεχνάς. Άμα είχε τέτοιες ικανότητες, πιστεύεις δε θα τον είχαμε θεοποιήσει; Ο χρόνος απλά σε μαθαίνει να ζεις. Να ζεις και να επιβιώνεις κάθε μέρα με τον πόνο σου και να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να τον αντιμετωπίσεις. Ο χρόνος δε σου δίνει υπερδυνάμεις, απλώς σε μαθαίνει να βρίσκεις τις δικές σου. Να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι και να κυνηγήσεις την ευτυχία που έχασες.

Όταν φεύγει ο άλλος, δεν καλύπτεις το κενό της απουσίας του. Μαθαίνεις να το συνηθίζεις, κοιτάζοντάς το. Μαθαίνεις να κρατάς ανοιχτά τα μάτια σου, να σε βλέπεις να καταρρέεις  και μετά να γεννιέσαι ξανά. Κι ακόμα και μόνος σου να βρεθείς, θα κλάψεις, θα πονέσεις, αλλά κάποια στιγμή –είτε είναι ένας μήνας είτε ένας χρόνος– θα το ξεπεράσεις. Αυτό μπορεί να κάνει ο χρόνος. Σου δίνει χώρο και χρόνο, να βρεθείς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, να λύσεις τα εσωτερικά σου θέματα, να θρηνήσεις για την απουσία και να εκτιμήσεις έστω και λίγο τη μοναξιά.

Και κάποια στιγμή, ο πόνος θα λιγοστέψει, οι αναμνήσεις θα σταματήσουν να μας ανοίγουν τις πληγές και δε θα γυρίσεις να κοιτάξεις ποτέ ξανά πίσω.