Οι άνθρωποι δεν είναι τσιρότα για να κλείνεις τις πληγές σου

Πλέον ζούμε στην εποχή που είναι δύσκολο να αποφευχθεί η τοποθέτηση ταμπέλας στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Ο καθένας λοιπόν έχει και την ιδιότητά του. Οικογένεια, φίλοι, γνωστοί και αυτοί που υπάρχουν όποτε τους θυμόμαστε ή αλλιώς τα γνωστά δεκανίκια.

Τα δεκανίκια είναι μία καινούργια κατηγορία για τα δεδομένα μας, οπού εκεί ανήκουν οι άνθρωποι που θυμόμαστε μία στο τόσο, κάθε φορά δηλαδή που τους έχουμε ανάγκη. Θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται κάτω απ’ το λήμμα «περιστασιακός» στο λεξικό.

Μερικοί δεν έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία. Είναι εκείνα τα άτομα που έχουν δεχθεί πως αυτή η ιδιότητα είναι η μοναδική που τους αξίζει και πως προκειμένου να βρίσκονται στη ζωή ενός ανθρώπου που αγαπούν, θα αναγκαστούν να παίξουν αυτόν τον κατά τα άλλα υποτιμητικό ρόλο. Εξάλλου, όταν ο άλλος έχει χτίσει τα τείχη του κι έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του για το τι θέλει και τι όχι, ποιος είσαι εσύ να του αλλάξεις τα δεδομένα;

Κι είναι και η άλλη μεριά, που έχει ξεκαθαρίσει από μόνη της ότι ο συγκεκριμένος ρόλος είναι αυτός που της έρχεται «κουτί». Είναι γνωστό πως δε διαπρέπουν όλοι στο ρόλο της φιλίας, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που αξίζουν το βραβείο καλύτερου φίλου. Είναι άλλοι που ενώ προσπάθησαν δεν το κατάφεραν κι άλλοι που δεν μπήκαν καν στον κόπο να νοιαστούν. Γιατί αν ο φίλος δεν είναι εκεί, στα δύσκολα και στα εύκολα, πώς θα μπορέσει να κερδίσει αυτό τον τίτλο;

Πόσο γελοίο να υπάρχει μία τέτοια κατηγορία ανθρώπων, δε νομίζετε; Είναι οδυνηρό να σκεφτόμαστε πόσο έχουν ξεπέσει οι ανθρώπινες σχέσεις ενώ το δούναι και λαβείν να πρωταγωνιστεί στις περισσότερες. Όπως και να το κάνεις όμως, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτή η θέση, είτε την έχει επιλέξει είτε όχι.

Το μεγαλύτερο φταίξιμο ανήκει σε αυτούς που έκαναν το casting κι έδωσαν τους ρόλους. Αυτοί κι αν ανήκουν σε μία δική τους κατηγορία που σε καμία περίπτωση δε θέλεις στη ζωή σου. Είναι οι τοξικοί άνθρωποι, που έχουν τόσο μεγάλο θέμα με τον εαυτό τους που προκειμένου να νιώσουν καλύτερα θα πατήσουν ακόμα και τον άνθρωπο που τους έχει φερθεί καλύτερα απ’ τον καθένα. Κι ο λόγος; Επειδή δε μάθανε να αγαπάνε τον εαυτό τους. Κι έτσι, αυθαίρετα απέκτησαν το δικαίωμα να πληγώνουν τους γύρω τους απ’ τη στιγμή που δεν τους ενδιαφέρει καν αν θα πληγωθούν οι ίδιοι. Μάθανε να χρησιμοποιούν όποιον έχει την καλή θέληση να τους βοηθήσει, είτε περνάνε απλώς μία άσχημη μέρα είτε είναι ένα στάδιο πριν τον χωρισμό.

Θεώρησαν σωστό να βλέπουν τους ανθρώπους ως υποχείριά τους. Είναι αυτοί που φοβούνται τη μοναξιά και ζητάνε την προσοχή με οποιοδήποτε τρόπο, την έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Επειδή κάποια στιγμή τους χρησιμοποίησαν, σαν πιστοί συνεχιστές αυτής της συνήθειας, αποφάσισαν να παίρνουν τα συναισθήματα των άλλων, να τα σκίζουν σε χίλια κομμάτια και να τα σκορπάν γύρω τους, κοιτάζοντάς τα με υπερηφάνεια. Κι όταν τους έχουν χιλιοχρησιμοποιήσει σε ανεπανόρθωτο βαθμό, τους παρατάνε φθαρμένους και πληγωμένους και βγαίνουν έξω να κυνηγήσουν νέα θηράματα.

Το μότο τους; Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Χαίρονται να ζουν εις βάρος των άλλων. Χαίρονται να μοιράζουν τα λασπωμένα συναισθήματά τους, μιας και διαθέτουν μόνο τέτοια. Κι αν τολμήσεις να παραπονεθείς η απάντηση που θα λάβεις  θα είναι η ίδια όσες φορές και να ρωτήσεις. «Έτσι είμαι εγώ».

Στην περίπτωση που δεν το κατάλαβαν, όλοι έχουμε ανοιχτές πληγές που δεν έχουν ξεπεραστεί και θα πάρουν καιρό να πάψουν να φαίνονται. Αυτό όμως δε μας οδηγεί να χρησιμοποιούμε κανέναν, μόνο και μόνο για τη δική μας καλοπέραση, μόνο και μόνο για να επουλώσουν αυτοί τις δικές μας πληγές. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί, αλλά δεν το ξεπέρασε κανείς με το να ανοίγει τραύματα σε άλλους για να κλείσει τα δικά του.

Δε λέω, όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη φάση που είτε το γνωρίζαμε είτε όχι, χρησιμοποιήσαμε έναν άνθρωπο ως δεκανίκι. Άλλοι κατάλαβαν το λάθος και δεν το έκαναν ξανά. Άλλοι θαμπωμένοι απ’ την ευχαρίστηση που έλαβαν, αποφάσισαν να το κάνουν και να το ξανακάνουν. Απελπισμένοι άνθρωποι ψάχνουν σωσίβιο για να πιαστούν. Μόνο που ξέχασαν πως τα σωσίβια δε μένουν για πολύ ώρα στην επιφάνεια της θάλασσας, κάποια στιγμή πάνε στον πάτο κι αυτά. Μην βουλιάξετε μαζί τους.

Δεν έχει σημασία αν δεν καλλιέργησαν ποτέ προσδοκίες για κάτι παραπάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις δε χωράει αν ήταν ξεκάθαροι ή όχι. Διώξτε τους γιατί όσο τους δίνετε χώρο στη ζωή σας, άλλο τόσο κινδυνεύετε να γίνετε σαν και αυτούς.