Όσοι σποιλάρουν έχουν κερδίσει μια θέση στην κόλαση

Είναι ωραίο, ρε παιδί μου, αυτό το συναίσθημα μετά από έναν καλό κύκλο της αγαπημένης σου σειράς που σε κρατά σε εγρήγορση για το επόμενο επεισόδιο ή στην αναμονή για μια υπεργαμάτη ταινία. Έχεις φορτωθεί πέντε κουτιά ποπ κορν και τρία λίτρα κόκα κόλα. Έχεις ενημερώσει φίλους και γνωστούς για τη συγκεκριμένη ημερομηνία και περιμένεις πώς και πώς να ‘ρθει εκείνη η μέρα. Αξίζει ο κόπος να περιμένεις, να βλέπεις ξανά και ξανά διάφορα τρέιλερ ή κομμένες σκηνές. Είναι αυτή η ανατριχίλα, όταν ξέρεις ότι κάτι καλό θα συμβεί.

Βέβαια, όπως κι η ταινία, έτσι κι η σειρά, κάποια στιγμή τελειώνει. Δεν έχει σημασία αν θα ‘ναι τρεις ώρες μετά ή αν έχουνε μείνει μόνο δέκα επεισόδια –λίγα είναι–, το τέλος είναι τέλος. Άντε, τώρα, να περιμένεις τον επόμενο χρόνο –αν είσαι αρκετά τυχερός– ή καμιά διετία, γιατί τα αριστουργήματα αργούν να γίνουν. Σφίγγεις δόντια, λες «εντάξει, θα το αντέξω» και μετά από κανένα εξάμηνο, βλέπεις ξανά τον προηγούμενο κύκλο ή την ταινία, γιατί πέρασε καιρός και πρέπει από κάπου να κρατηθείς. Η αναμονή είναι μεγάλη.

Όσο περνάει ο καιρός, λοιπόν, κάμποσες (σχετικές ή εντελώς άσχετες) ιστοσελίδες στο ίντερνετ δημοσιεύουν διάφορα για το νέο περιεχόμενο. Θεωρίες συνωμοσίας, διαφορετικό τέλος, σημαντικές πληροφορίες για την πλοκή. Εσύ, ως σωστός θεατής, θα διαβάσεις ασυνείδητα ίσως τον τίτλο –γιατί μόνο του πάει το μάτι– αλλά θα κρατηθείς να μην ανοίξεις το άρθρο, ούτε και τα σχόλια, γιατί ξέρεις πως δε θα αργήσει να εμφανιστεί το σπόιλερ και μετά θα θες να καταραστείς την ώρα και τη στιγμή.

Μετά από τεράστια υπομονή, αυτοσυγκράτηση και μεγάλη πίεση, δεν ενέδωσες στους πειρασμούς κι είσαι έτοιμος να ζήσεις την εμπειρία της πρεμιέρας. Δυστυχώς, όμως, το πρόγραμμα δε βοηθάει πάντα για να ‘χεις όσο χρόνο θα ήθελες να αφιερώσεις σ’ αυτήν την προβολή. Το αφήνεις για λίγο αργότερα, ώστε να γίνει σωστά και να το απολαύσεις πραγματικά.

Φυσικά και ξεχνάς για εκείνο το διάστημα τα social media. Είναι κάτι σαν ζωντανό ναρκοπέδιο, που από στιγμή σε στιγμή είναι έτοιμο να σκάσει και να σου χαλάσει ό,τι χτίζεις εσύ τόσο καιρό. Άντε να τα ανοίξεις λίγο, να μιλήσεις με δυο ανθρώπους. Όχι πολλά-πολλά. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού.

Ακόμα κι αυτό, όμως, μπορείς με κάποιον τρόπο να το αποφύγεις. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι σελίδες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα άτομα, που επίτηδες –και το τονίζω, κύριε πρόεδρε, γιατί η συνειδητή πρόθεσή τους να μας το χαλάσουν είναι το ελαφρυντικό μας για ό,τι ακολουθήσει– σου καταστρέφουν την τόσο πολυπόθητη και προστατευμένη άγνοιά σου πάνω στην πλοκή. Δεν είναι καν ότι τους ξεφεύγει κάνα ψιλό κατά λάθος –που και πάλι θα γινόταν τσακωμός– είναι το «θα στα πω να στη σπάσω και να σε ξενερώσω, γιατί είμαι κακός άνθρωπος».

Ρε φιλαράκι, όσο σου αρέσει εσένα η συγκεκριμένη σειρά (ή η ταινία), άλλο τόσο μου αρέσει κι εμένα. Κάναμε υπομονή τόσο καιρό, μετράγαμε αντίστροφα, διαβάζαμε πόσες πληροφορίες, περιμέναμε νυχθημερόν διάφορα σποτάκια. Κλείναμε τα μάτια σε σπόιλερς σελίδων για να ‘ρθεις εσύ, που το είδες νωρίτερα, να μας το χαλάσεις; Δηλαδή λίγος σεβασμός, ρε παιδιά! Λίγο φιλότιμο!

Κι όχι τίποτα άλλο, βλέπεις μετά κι αυτήν την αδιανόητη σαδιστική χαρά στο πρόσωπό τους, όταν εσύ έχεις απογοητευτεί ή είσαι στο ενδιάμεσο ενός εγκεφαλικού, που θέλεις να επιβιώσεις απ’ αυτό για να τους σπάσεις το κεφάλι μόλις συνέλθεις.

Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Σεβόμαστε ότι ο άλλος δεν έχει προλάβει να το παρακολουθήσει. Άμα δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τον υπερενθουσιασμό μας και φοβόμαστε ότι κάτι θα μας ξεφύγει, αποφεύγουμε οποιαδήποτε συνάντηση κι επικοινωνία, έως ότου το παρακολουθήσει κι ο άλλος. Τότε, ναι, θα μπορούμε να συζητήσουμε άφοβα και να εκφράσουμε τη γνώμη μας. Τότε, μπορούμε να αναφερθούμε στο τρέιλερ του επόμενου επεισοδίου ή στο εναλλακτικό τέλος που δημοσιεύτηκε μέρες μετά την ταινία.

Δεν μπορώ να καταλάβω ποια η ευχαρίστηση στο να χαλάς κάτι, ασχέτως αν έχει μεγάλη ή μικρή σημασία για τον άλλον. Εξάλλου, άμα θέλαμε να μάθουμε σπόιλερ, θα μπαίναμε να τα διαβάσουμε μόνοι μας, δε θέλουμε τη βοήθειά σας. Έχουμε επιλέξει να απέχουμε, μέχρι να καταφέρουμε να οργανωθούμε όπως θέλουμε για να το δούμε στο σωστό σκηνικό και με την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ίσως και παρέα. Μπορεί να το σκεφτόμαστε και σαν τελετουργία. Μη μας έρχεστε και μας τη σπάτε, λοιπόν, γκρεμίζοντάς μας όλο το σασπένς –λίγες στιγμές πριν επιτέλους το δούμε– γιατί δε θέλουμε και πολύ για να βγούμε έξω απ’ τα ρούχα μας.

Ναι, ξέρω, μιλάμε για σειρές και ταινίες. Ναι, μπορεί να μην είναι δα και τόσο σημαντικό. Μόνο που για ‘μας είναι. Δε θέλουμε, βρε άνθρωπε, να μας το χαλάσει κανείς. Είναι τόσο δύσκολο να μην ανεβάσεις στα stories σου το τέλος της ταινίας; Ή να μην ποστάρεις μια εκτενή άποψη για το πώς σου φάνηκε το τέλος της σεζόν, λες κι είσαι ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος; Σκάνε ανυποψίαστα στα timeline μας και δεν ξέρουμε από πού να κρυφτούμε. Να πετάξουμε τα κινητά μας θέλετε;

Σας καταλαβαίνω κι εσάς. Θέλετε να εκφράσετε τη χαρά σας ή ακόμα και την απογοήτευσή σας για αυτό που είδατε. Κι εγώ, αν ήμουν στη θέση σας, θα ήθελα να το κάνω. Αλλά δεν το κάνω. Αντιθέτως, κάνω υπομονή. Οπότε, κάντε κι εσείς, γιατί θα εισηγηθώ άνοιγμα καινούργιας θέσης στην κόλαση και δε σας σώζει κανείς. Καλά να περάσετε!