Όταν το «θέλω να κάνουμε ένα διάλειμμα» βοηθάει

Είναι, ρε παιδί μου, και κάποιες εκφράσεις που όταν τις ακούς, σου σηκώνεται η τρίχα, πετάγονται σπίθες αριστερά-δεξιά, αναβοσβήνουν λαμπάκια και γενικά, επικρατεί μια κατάσταση που το μοναδικό πράγμα που θες να ξεστομίσεις είναι «ε ρε πλάκα που την έχουμε» και μετά να κατεβάσεις ένα σφηνάκι.   

«Δεν φταις εσύ, φταίω εγώ», «δεν είμαι έτοιμος για σχέση», «ήταν ένα αθώο μήνυμα», «δεν πάει άλλο». Εκφράσεις που εν ολίγοις, δείχνουν την πόρτα της εξόδου και του χωρισμού, οπότε οπλίσου με τα καλύτερα καψουροτράγουδα, φώναξε φίλους και γνωστούς να κλάψουμε τον «μακαρίτη», πάρε δύο-τρία κρασιά γιατί δεν κατεβαίνει και εύκολο ο πόνος και ξύπνα την επόμενη μέρα, γιατί η ζωή δεν τελειώνει εδώ.  

Κι’ όλα αυτά μέχρι να ακούσεις τη γνωστή σε όλους μας έκφραση «μήπως να κάνουμε ένα διάλειμμα;» Εκεί, αφήνεις τραγούδια και κρασιά και αναρωτιέσαι αν ο σύντροφος σου δουλεύει εσένα ή έχει σκοπό όντως να ακολουθήσει τον κακοτράχαλο αυτόν δρόμο.

Πριν βγάλουμε το τόξο και πετάξουμε τα βέλη μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η έκφραση αυτή, μας χάρισε αμέτρητες ώρες γέλιου, αλλά και κλάματος, αφού ουδεμία φορά πιστέψαμε πως όταν πατάς το pause, μπορείς μετά να συνεχίσεις χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, όχι παιχνίδι στο Playstasion.  

Είναι αμέσως επόμενο να θεωρήσεις πως είναι ένα κρυφό τέλος, που δεν τολμάει κανείς να πει, γιατί ποιος θα πάρει το βάρος του «χωρίζουμε;» Κι΄ άμα το μετανιώσεις, τι θα κάνεις; Οπότε, πετάς αυτή τη χιλιοειπωμένη δικαιολογία του διαλείμματος, κοροϊδεύοντας εσένα και τον σύντροφό σου πως ίσως κάτι φτιάξει -με λίγη νεραϊδόσκονη και την ευχή της fairy godmother- μέχρι να δώσετε τα χέρια και να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του.  

Όσο μεγαλώνεις, όμως, συνειδητοποιείς πως οι σχέσεις ωριμάζουν και το διάλειμμα μπορεί όντως να σημαίνει διάλειμμα και όχι άτυπος χωρισμός. Είναι η κατάσταση στην οποία θέλεις να πάρεις μια απόσταση από τον σύντροφό σου, να αναλογιστείς πέντε-δέκα πράγματα και να γυρίσεις γνωρίζοντας τι θέλεις από τη σχέση σου.  

Γιατί είναι λογικό κάποια στιγμή να θες να απομακρυνθείς. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν βγει από κάποιο παραμύθι. Θα τσακωθείς, θα τα ξαναβρείς, θα σου λείπει ενώ έχει φύγει μόνο πέντε λεπτά, θα σε εκνευρίζει η γκρίνια, που κάποτε αγάπησες. Δεν είμαστε κυκλοθυμικοί, ούτε μας αρέσει να παίζουμε με τη ψυχολογία των άλλων λες και είναι ζάρια, αλλά είναι και μερικές μέρες που δε θέλουμε να δούμε άνθρωπο, κι’ άλλες που θέλουμε να αγκαλιάσουμε ακόμα και τον barista που μας κάνει τον καφέ. Αν αυτό γίνεται με τους ξένους, δεν είναι λογικό να γίνεται και με τη σχέση μας;  

Θες, βρε άνθρωπε, να βάλεις κάποια πράγματα κάτω. Να δεις τι θέλεις από τη σχέση σου, από τη ζωή σου. Δε γεννηθήκαμε όλοι με ένα πλάνο για το μέλλον μας, ούτε μας εξασφάλισε κανείς τη σιγουριά της σχέσης μας. Μπορεί σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεσαι πως ο ένας δε γεμίζει τον άλλον, πως η ρουτίνα σας έχει ξηλώσει τα αισθήματα. Γιατί όταν, ξαφνικά, απομυθοποιείς τον άλλον και συνειδητοποιείς πως όλα αυτά τα γλυκούλικα πράγματα που έκανε, πλέον σε εκνευρίζουν, κάτι δεν πάει καλά.  

Δεν είναι ντροπή να κάνεις μια παύση. Κι΄ αν ακούσεις κανέναν να σε κοροϊδεύει που ξαφνικά «γίναμε Ευρωπαίοι», να ξέρεις ότι είναι ξεκάθαρα μαγκιά σου, που δεν έγινες φυγόπονος και αποφάσισες να αντιμετωπίσεις τον δράκο. Το να προσπαθείς να κρατήσεις ζωντανό, κάτι που αργοπεθαίνει, δε σημαίνει ότι δεν έχεις τι να κάνεις στη ζωή σου, αλλά ότι νοιάζεσαι για τον άνθρωπό σου και είσαι έτοιμος να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία, ακόμα κι αν διαλέξεις τη λύση του διαλείμματος. Αν κάθε φορά που γινόταν μια στραβή, χωρίζαμε, δε θα υπήρχε άνθρωπος πάνω στη γη, που θα είχε σοβαρή σχέση.  

Οπότε, πάρτε την απόφαση, πατήστε το pause. Μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία, μπορεί στο χωρισμό. Τουλάχιστον, όμως, θα έχετε προσπαθήσει για κάτι καλύτερο.